“ฮืออ คุณมันผู้ชายสารเลว หนูเกลียดและขยะแขยงคุณที่สุด!” ดาวเรืองร้องไห้โฮเมื่อรู้สึกถึงรอยสัมผัสน่าขยะแขยงของเสี่ยไพรัตน์ มือที่จับปลายผ้าห่มก็ถูเช็ดไปตามผิวขาวผ่องจนแดงเถือก ซึ่งเสียงสะอื้นไห้ของเด็กน้อยทำให้คนที่ยืนเท้าสะเอวเป็นเด็กแรกเกิดอยู่ตรงปลายเตียงนั้นตื่นจากความฝันที่เป็นจริง สิงขรหน้าแดงก่ำโกรธเด็กน้อยที่บังอาจเช็ดรอยสำผัสที่เขาทำไว้บนตัวเธอ ร่างโตจึงรีบก้าวขึ้นเตียงคลานตามไป มือใหญ่คว้าหมับกำกระชับแน่นที่ข้อเท้าน้อย พร้อมออกแรงกระชากดึงให้คนตัวเบาเข้ามาปะทะแผ่นอก “กรี๊ดดด! ไอ้คนชั่ว! คนเลว ! ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ!” ถึงจะเจ็บระบมไปทุกตารางนิ้วบนร่างกาย ดาวเรืองก็ไม่ต้องการให้เขาแตะต้อง แม้จะมีแรงเพียงน้อยนิด แต่ก็ปกป้องตัวเองโดยการใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบตีคนใจโฉดอย่างบ้าคลั่ง “ปากดี ด่าเก่งนักนะ อย่างนี้มันต้องโดนอีกสักสามสี่รอบ หรือว่าจะทั้งคืนเลยดีไหม?” สิงขรอุ้มเด็กน้อยให้เข้ามานั่งอยู่บนตัก ซึ่งทำให้ดวงหน้าของคนทั้งสองอยู่ในระดับเดียวกัน มือหนาสอดเข้าท้ายทอยฉุดเบาๆ ให้ดวงหน้างามแหงนขึ้นเพื่อรองรับคำขู่จากปากหยักที่บดขยี้กลีบปากบวมเจ่อ และเมื่อได้ชิมความหอมหวานในโพรงปากนุ่มพอใจแล้ว เขาก็ตวัดอุ้มร่างน้อยขึ้นพาดบ่า ฝ่ามือใหญ่กางออกแล้วฟาดลงบนสะโพกกลมงอนเสียงดังเผียะๆ พร้อมทั้งก้าวลงเตียงเดินดุ่มๆ พาหญิงสาวเข้าห้องน้ำ “ปล่อยหนูนะ โอ๊ยย! ไอ้ลุงแก่ชอบรังแกเด็ก! ฮืออ” เสียงใสครางปนเสียงสะอื้นเมื่อถูกปล่อยให้เท้าแตะพื้น ขาเรียวสวยสั่นระริกไม่มีแรงยืนด้วยตัวเองจึงทรุดลงไปนั่งบนพื้นห้องน้ำ “ก็ไอ้ลุงแก่คนนี้ไม่ไช่เหรอที่ทำให้เธอพ้นจากไอ้แก่พุงโย้ตัณหากลับนั้น” สิงขรไม่ชอบใจเป็นอย่างมากที่หญิงสาวมักเรียกเขาว่าลุง ดวงตาสีนิลเริ่มแดงก่ำจ้องมองหญิงสาวที่กำลังคลานหนีไปนั่งขดตัวเป็นกิ้งกืออยู่ข้างชักโครก “คุณก็ไม่ต่างอะไรกับเสี่ยไพรัตน์เลยสักนิดที่ชอบล่อลวงเด็กสาวพาไปทำมิดีมิร้ายเหมือนกัน” ดาวเรืองร้องไห้โฮเมื่อนึกถึงภาพของไอ้เสี่ยแก่รุ่นตาพุงก็โย้ น่าเกลียดที่สุด ไอ้ตาแก่นั่นกำลังย่ำยีเธอ แต่แปรเปลี่ยนเป็นภาพของสิงขรที่เป็นคนทำร้ายพรากความบริสุทธิ์ไปโดยที่ไม่ได้ยินยอมสักนิด หญิงสาวนั่งกอดเข่าใบหน้าเขลอะน้ำตาก็แนบชิดมือของตัวเองที่วางอยู่บนหัวเข่า เรียวปากบวมเจ่อก็กระซิบเสียงแผ่วเบาหวังให้ได้ยินเพียงคนเดียว “ยัยเด็กบ้าเอ๊ย! เธอกล้าเปรียบฉันเป็นไอ้เฒ่าไพรัตน์หัวงูนั่นได้ไงฮะ? แล้วถ้าฉันไม่รักษาด้วยร่างกายของฉัน ป่านนี้ เธอก็คงจะขาดใจตายไปนานแล้ว และตอนนี้ มันก็อยากจะเข้าไปในตัวเธอเพื่อทดสอบดูว่าหายจากอาการสยิวซ่านหรือยัง” คำพูดดูหมิ่นของเด็กน้อยทำให้สิงขรโกรธจนหน้าแดงก่ำ เขาเอาแต่พูดเรื่องใต้สะดือให้เธอฟัง ‘เฮอะ! ทำเป็นหน้าแดง อายละสิที่เห็นตัวตนของฉัน’ สิงขรคำรามพูดอยู่ในใจ “อ๊ายย! ไอ้คนทุเรศ! อย่าคิดเอาไอ้หนอนเน่าน่าเกลียดนั่นเข้ามาใกล้หนูเด็ดขาด” ดวงตากลมโตคลอน้ำตาเบิกโพลงเมื่อเห็นความใหญ่โตตรงหว่างขาของเขา ซึ่งมันผงกหัวเบ่งกล้ามจนเห็นเส้นเลือดสีเขียวปูดใส่เธออย่างที่ว่าจริงๆ “หึ! ก็ไอ้หนอนตัวนี้ไม่ใช่เหรอที่ทำให้เธอหายจากอาการซ่านสยิว แตะตรงไหน ผิวนี่สั่นระริกไปตามการลูบไล้ของฉันไม่ใช่เหรอ ฮะ” ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อผสมแววตากลมโตสั่นไหวหวาดกลัวนั้นทำให้สิงขรนึกสนุก เขายิ้มแยกเขี้ยวน่ากลัว ชี้มือให้เธอดูความแข็งแกร่งที่มันชูชันตั้งโด่
บทที่ 1 chapter1
๑
จุดเริ่มต้นของคนเลว
“หยุดร้องไห้คร่ำครวญซะที!”
เสียงของคนเห็นแก่ตัวคำรามเหมือนสิงโตดุร้ายที่คอยแต่จะขย้ำเธอทุกเมื่อยามได้เห็นหน้าและอยู่ใกล้กัน ชายหนุ่มร่างเปลือยเปล่าไม่มีเสื้อสักชิ้นติดกายเดินย่างสามขุมเข้ามาหยุดยืนตรงข้างเตียง
“คุณทำร้ายหนูทำไม”
‘ดาวเรือง’ นอนนิ่ง ดวงหน้าเต็มน้ำตาเอียงมองผนังห้องเห็นเงาเหมือนยักษ์ยืนอยู่ข้างเตียง รับรู้ว่าแววตาสีเข้มที่จ้องมองเธอนั้นเปล่งแสงปะทะไฟจากโคมบนหัวเตียง ทำให้ผิวบอบช้ำของเธอร้อนวูบวาบ หญิงสาวมือสั่นระริก รั้งผ้าห่มขึ้นมาห่อร่างอันระบมของตัวเองไว้แน่น
“หึ!”
‘สิงขร’ หายใจฮึดฮัดเพราะเขาไม่มีคำตอบให้กับอีกฝ่าย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเลือกทำเช่นนี้ ทั้งที่มันมีหลายวิธีที่จะทำให้สาวน้อยหายร้อนรุ่ม แต่เขาก็เลือกใช้ร่างกายของตัวเองดับไฟสวาทในตัวเธอ
“หนะ หนูเกลียดคุณ ฮืออ”
เมื่อเห็นเงาใหญ่สีดำทมิฬก้าวขึ้นเตียง ร่างน้อยอันบอบช้ำไม่มีแม้เสื้อผ้าก็รีบลุกขึ้นนั่งด้วยความระบมเจ็บปวด ตะเกียกตะกายคลานหนีเข้าไปนั่งชิดหัวเตียง
ดาวเรืองหวาดผวากลัวในการกระทำของชายหนุ่ม มันช่างโหดร้ายเสียเหลือเกิน เธอใช้สองแขนกอดขาไว้แน่นเพื่อปกปิดความโสมมบนตัวแล้วซบใบหน้าเขลอะน้ำตาลงบนหัวเข่า
“แล้วเธอคิดว่าฉันไม่เกลียดเธอหรือ รู้ไว้ด้วย ฉันขยะแขยงเธอมากแค่ไหน”
สิงขรยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองแรงๆ เขาสับสน ปากกับใจไม่ตรงกัน ใบหน้าหล่อเหี้ยมเกรียมขึ้นขณะกัดฟันเข้าหากันจนกรามเป็นสัน เค้นเสียงเกรี้ยวกราดออกมาตามไรฟันเมื่อเห็นท่าทีของเด็กน้อยที่แสดงอาการรังเกียจกันอย่างออกหน้า เรียวปากหยักได้รูปก็แสยะยิ้มร้ายหมิ่นหยันร่างบางที่คลานเหมือนสุนัขขี้เรื้อน
“ฮืออ ทำไม ทำไมคุณต้องทำกับหนูแบบนี้ด้วย...คุณเกลียดหนูแล้วคุณมายุ่งกับหนูทำไม?...อึกก”
หญิงสาวนั่งสะอื้นให้ เงยขึ้นมองเขาอย่างเต็มลูกตา ใบหน้าไร้สีสันอาบน้ำตาผ่าวร้อนแดงระเรื่อเป็นลูกมะเขือเทศเมื่อเห็นร่างกายบึกบึนไร้อาภรณ์
‘คนบ้า ผีทะเล ทำไมไม่ยอมใส่อะไรเลย’ ดาวเรืองรีบหลบงุดทันทีเพราะความเขินอาย
“หึ! ฉันก็แค่สำรวจสินค้าเน่าๆ ไง ว่ามันคุ้มไหมกับเงินสองล้านที่ฉันอุตส่าห์จ่ายไปเพื่อไถ่ถอนตัวเธอมาจากไอ้เสี่ยไพรัตน์หน้าโง่นั่น ไม่รู้มันหลับหูหลับตายอมซื้อของเน่าๆ ไร้ราคาอย่างเธอได้ไง”
แววตาของพญามัจจุราชสำรวจร่างบางขาวบริสุทธิ์ แต่กลับกลายเป็นร่างเน่าเฟะเพราะน้ำมือของเขาที่เป็นคนทำให้เนื้อตัวของสาวเจ้ามีรอยราคี
“คุณมันคนชั่วร้าย คุณมันเห็นแก่ตัว ถือโอกาสช่วงที่ตากับยายของหนูไม่มีทางออก...คุณมันเลว หนูขยะแขยงคุณที่สุด!”
ดาวเรืองเหมือนคนใกล้ตาย เธอสะอึกสะอื้นไห้กับสิ่งที่สูญเสียไป สาวเจ้ายังรู้สึกได้ว่าสัมผัสอันป่าเถื่อนโหดร้ายยังติดตราตรึงอยู่บนผิวของเธอจึงใช้ผ้าห่มเช็ดถูรอยราคะที่ไอ้ผู้ชายใจโฉดได้สร้างไว้บนร่างกาย
“อยะ อย่ามาทำตัวอ่อนหัดเป็นสาวบริสุทธิ์หน่อยเลยนา”
หัวใจดวงแกร่งดั่งหินผาอ่อนยวบเมื่อเหลือบสายตามองเห็นหยดเลือดพรหมจารีเป็นจุดๆ ตามผ้าปูที่นอน ไหนจะช่วงหว่างขาขาวนวลนุ่มนิ่มนั้นอีก
สิงขรสีหน้าเคร่งขรึมขึ้นเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาได้ทำรุนแรงกับเด็กน้อย เขามองผิวทุกตารางนิ้วที่มีรอยเขียวช้ำ
‘ใครจะไปรู้วะว่าเธอยังบริสุทธิ์ ก็เห็นท่าทีกร้านโลกเสียเหลือเกิน’ สิงขรนึกและยิ้มในใจคนเดียวที่เขาได้เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ
“คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำร้ายผู้หญิงไม่มีทางสู้!” เรียวปากแดงอมชมพูบวมเจ่อเพราะการกระทำของคนป่าเถื่อนตัดพ้อชายหนุ่ม ดาวเรืองระบบไปทั้งร่างกาย ไม่เว้นแม้แต่จุดอ่อนไหวที่เขาย่ำยีโดยไม่มีความปรานีและอ่อนนุ่มกับเธอเลยสักนิด
“ดีแค่ไหนแล้ว เด็กใจแตก ร่านผู้ชายตั้งแต่เรียนหนังสืออย่างเธอ...ฉันกัดฟันไถ่ตัวเธอมาจากไอ้แก่พุงโย้นั่น...เธอน่าจะขอบใจฉันนะที่ช่วยให้พ้นจากเงื้อมมือของไอ้แก่ตัณหากลับนั่น”
สิงขรหน้าแดงก่ำ เขาเกรี้ยวโกรธไอ้อาเสี่ยใจชั่วนั่นที่มันช่างเอายานรกให้เด็กสาวกินเสียจนไม่มีความเป็นคน ยิ่งคิดไปถึงเมื่อเรื่องที่ผ่านมา ใจของเขาก็โหวงเหวงหน่วงแน่น หายใจไม่ออกยังไงก็ไม่รู้ และรู้สึกเป็นห่วงป้าสายและลุงจันทร์ขึ้นมาทันที และนี่ถ้าเขาไปไม่ทัน ป่านนี้ แม่สาวน้อยร่างบางบริสุทธิ์คนนี้จะเป็นอย่างไรนะ ถ้าเธอตกเป็นของไอ้แก่นั่นและถูกไอ้พวกเดนนรกที่ต่างพากันยืนรอคิวต่อแถวจากไอ้เสี่ยไพรัตน์อีก
สิงขรสีหน้าขรึมขึ้นมาทันทีเมื่อนึกย้อนไปเมื่อสามสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา...
บทที่ 1 chapter1
16/01/2022
บทที่ 2 chapter2
16/01/2022
บทที่ 3 chapter3
16/01/2022
บทที่ 4 chapter4
16/01/2022
บทที่ 5 chapter5
16/01/2022
บทที่ 6 chapter6
16/01/2022
บทที่ 7 chapter7
16/01/2022
บทที่ 8 chapter8
16/01/2022
บทที่ 9 chapter9
16/01/2022
บทที่ 10 chapter10
16/01/2022
บทที่ 11 chapter11
16/01/2022
บทที่ 12 chapter12
16/01/2022
บทที่ 13 chapter13
16/01/2022
บทที่ 14 chapter14
16/01/2022
บทที่ 15 chapter15
16/01/2022
บทที่ 16 chapter16
16/01/2022
บทที่ 17 chapter17
16/01/2022
บทที่ 18 chapter18
16/01/2022
บทที่ 19 chapter19
16/01/2022
บทที่ 20 chapter20
16/01/2022
บทที่ 21 chapter21
16/01/2022
บทที่ 22 chapter22
16/01/2022
บทที่ 23 chapter23
16/01/2022
บทที่ 24 chapter24
16/01/2022
บทที่ 25 chapter25
16/01/2022
บทที่ 26 chapter26
16/01/2022
บทที่ 27 chapter27
16/01/2022
บทที่ 28 chapter28
16/01/2022
บทที่ 29 chapter29
16/01/2022
บทที่ 30 chapter30
16/01/2022
บทที่ 31 chapter31
16/01/2022
บทที่ 32 chapter32
16/01/2022
บทที่ 33 chapter33
16/01/2022
บทที่ 34 chapter34
16/01/2022
บทที่ 35 chapter35
16/01/2022
บทที่ 36 chapter36
16/01/2022
บทที่ 37 chapter37
16/01/2022
บทที่ 38 chapter38
16/01/2022
บทที่ 39 chapter39
16/01/2022
บทที่ 40 chapter40
16/01/2022
หนังสืออื่นๆ ของ 56040789
ข้อมูลเพิ่มเติม