เพลิงผลาญพันธนาการรัก

Name: เพลิงผลาญพันธนาการรัก
Rating: 5.0 (4 reviews)

aksaramanee

โรแมนติก | ออกต่อเนื่อง

5.0

ความคิดเห็น

1.4K

ชม

บท

“ถ้าคิดว่าปล่อยให้ตัวเองท้องแล้วฉันจะสนใจ เธอคิดผิดแล้วลาริมาร์ เธอเป็นแค่เมียตามทะเบียนสมรส มีสิทธิ์ตามกฎหมายแค่กระดาษแผ่นเดียวเท่านั้น!” “ลิลไม่ได้ต้องการให้คุณอาสนใจหรอกค่ะ คุณอา...อยากมีผู้หญิงอีกสักกี่คนลิลก็ไม่ว่า แต่แค่...คุณอายิ้มให้ลิลบ้างสักนิดก็เท่านั้น” เพลิงผลาญพันธนาการรัก ลลิล สาวน้อยวัยสิบแปด ต้องแต่งงานกับหุ้นส่วนธุรกิจของพ่อ เพื่อชดใช้ความผิดที่ไม่ได้ก่อด้วยความจำยอม เคียดแค้นของเขาร้อนราวเพลิงผลาญ หากหัวใจของเธอกลับพันธนาการเขาไว้ด้วยรัก ลลิล (ลาริมาร์) เธอต้องเดินทางกลับอเมริกาตามคำสั่งของบิดาโดยด่วนหลังเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชื่อดังของเนเธอแลนด์ได้เพียงวันเดียวเพื่อจดทะเบียนสมรสกับพัลเลเดียม ล็อก เพื่อนสนิทของบิดา ผู้ชายซึ่งเธอเรียกเขาว่า คุณอา หากทว่ามันเป็นการแต่งงานที่ปราศจากงานเลี้ยง ไม่มีชุดเจ้าสาวและคำอวยพรจากบาทหลวง มีก็เพียงกระดาษแผ่นเดียวที่เป็นเสมือนโซ่เส้นใหญ่พันธนาการเธอไว้ด้วยเงื่อนไขและข้อบังคับอันเจ็บปวด กับสามีที่แสดงออกตลอดเวลาว่าไม่ได้รัก และพร้อมที่จะขยี้หัวใจของเธอให้แหลกละเอียดได้ทุกเมื่อ พัลเลเดียม ล็อก ประธาน ล็อก ซายส์ แฟคซิทรอน อินดัสเทรียล ยักษ์ใหญ่ด้านการเกษตรและการผลิตอาหารของอเมริกา นักธุรกิจหนุ่มแถวหน้าวัยสามสิบแปด หล่อเหลากระชากใจ เสน่ห์ร้ายกาจที่สาว ๆ ทั่วทั้งอเมริกาพร้อมใจยอมสยบแทบเท้า ทว่ามีผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เขา เลือก เธอ ลลิล สาววัยสิบแปดที่เขาเคยเรียกติดปากว่าลาริมาร์ งดงามและเปล่งประกายราวศิลาแห่งรัก หากแต่เขาไม่ปรารถนาถนอมมันไว้ นอกจากทำลายและบดขยี้ให้ย่อยยับ

ชีวิตคนเมือง

บทที่ 10 ตอนที่ 10

01-22 14:53

บทที่ 1 ตอนที่ 1

ลลิล ก้มลงมองมาทร์ทโฟนที่กุมไว้ในมือบอบบางหลายครั้งกับความหวังเล็ก ๆ ว่าจะมีสายเรียกเข้าและหากมีเธอก็จะรีบรับมันอย่างเร็วที่สุด หากทุกอย่างก็ยังเงียบเชียบ ได้ยินเพียงเสียงแอร์คอนดิชั่นครางต่ำ ๆ ภายในรถเรนจ์ โรเวอร์สีดำสนิทซึ่งมีคนขับที่เธอไม่คุ้นหน้าไปรับถึงสนามบินนิวยอร์คเมื่อตอนเช้ามืดหลังเธอต้องรีบเดินทางกลับจากเนเธอแลนด์อย่างเร่งด่วนตามคำสั่งของ อิศรา บิดาของเธอทั้งที่หญิงสาวพึ่งเริ่มไปมหาวิทยาลัยวาเคนิงเงิน ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยด้านการเกษตรและวนศาสตร์ชื่อดังอันดับต้นของประเทศได้เพียงวันเดียว และเมื่อกลับไปถึงอพาร์ทเม้นท์กลับได้รับโทรศัพท์และได้ยินเสียงอิศวะที่ยังดังก้องในความคิดบอกว่า

“ลิล...ลูกต้องกลับอเมริกาคืนนี้”

เสียงที่ดังมาตามสายทำให้ลลิลหยุดกึกและเงียบไปชั่วขณะทั้งที่ยังไม่ได้วางหนังสือลงด้วยซ้ำ เธอถามบิดากลับไปว่า

“ทำไมล่ะคะพ่อ หนูพึ่งเข้าคลาสเรียนวันนี้เองนะคะ ที่นี่ยอดเยี่ยมมากเลยล่ะค่ะ เป็นมหาวิทยาลัยด้านการเกษตรในฝันที่หนูตั้งใจมาก ๆ เลยนะคะว่าเรียนจบแล้วจะกลับไปช่วยขยายกิจการของพ่อ”

“ใช่...ลิล มันยอดเยี่ยมมาก แต่หนูต้องกลับอเมริกาคืนนี้ และ...เรื่องเรียนคงต้องพับโครงการไว้ก่อน”

“พ่อกำลังจะบอกหนูหรือคะว่าหนูจะไม่ได้เรียนต่อที่วาเคนิงเงินแล้ว”

“ฟังพ่อนะลิล...หนูเป็นคนเก่ง และนี่อาจเป็นการเริ่มต้นที่ไม่ค่อยสวยนักถ้าหนูจะต้องหยุดเรียนกลางคัน แต่วันหนึ่งหนูจะได้กลับไปที่นั่น”

“พ่อ...พ่อมีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมเสียงของพ่อฟังดูเครียดๆ”

“ไม่มีอะไร ทำตามที่พ่อขอร้องเถอะนะ อีกเดี๋ยวจะมีคนไปรับลูกที่อพาร์ทเมนท์ เขาจะรับลูกไปสนามบิน กลับมาถึงแล้วพ่อจะอธิบายให้ลูกฟัง”

แล้วเสียงปลายสายก็ตัดไปอย่างกะทันหันก่อนลลิลจะได้ยินเสียงเคาะประตูและเมื่อเปิดออกไปเธอก็พบว่ามีคนมาตามคำบอกของบิดาจริง ๆ เป็นชายสวมชุดสูทซึ่งเธอไม่คุ้นหน้าแต่ท่าทีสุภาพ แม้ไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นรวดเร็วหากหญิงสาวก็จำต้องทำตามคำขอของบิดาเหมือนตลอดหลายปีผ่านมาที่เธอไม่เคยขัดใจอิศราเลยสักครั้ง นั่นเป็นเพราะเธอมีเขาเพียงคนเดียว แม่ของลลิลเธอเสียชีวิตตั้งแต่เธอจำความไม่ได้ แต่อิศราก็ไม่เคยมีใคร เขาไม่ยอมแต่งงานใหม่และเลี้ยงดูเธอมาทั้งที่ต้องควบคุมกิจการบริษัทส่งออกสินค้าการเกษตรที่เขาเดินทางมาลงทุนในสหรัฐอเมริกาและกลายเป็นบริษัทแถวหน้าที่มีผลประกอบการสูงบริษัทหนึ่งของประเทศ เธอเป็นเด็กดีของพ่อเสมอ ไม่เคยทำให้เขาต้องเป็นกังวลเพราะลลิลเตือนตัวเองว่าในชีวิตของเธอเหลืออิศราแค่เพียงคนเดียว แต่ในความคิดของหญิงสาวขณะประหวัดถึงบิดานั้นกลับนึกถึงใครอีกคนเมื่อเธอต้องเดินทางกลับมายังอเมริกา ใครคนหนึ่งซึ่งเธอคิดถึงเขาตลอดเวลาก่อนเดินทางไปเรียนต่อเนเธอแลนด์ สักครู่เธอจึงเงยหน้าขึ้นถามคนอยู่หลังพวงมาลัย

“ขอโทษนะคะ...คุณเป็นคนขับรถคนใหม่ของพ่อเหรอคะ?”

“ครับ”

“ตอนนี้พ่ออยู่ที่บ้านหรือเปล่าคะ”

“คุณอิศราอยู่ที่ไมแอมี่ครับ”

“ไมแอมี่...”

ลลิลไม่ทันได้ถามอะไรต่อคนขับก็หักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปในรั้วบ้านซึ่งลลิลต้องรีบชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างทันที เพราะที่นี่คือบ้านของเธอ คฤหาสน์หลังงามหลังรั้วสีขาวที่มีอาณาบริเวณกว้างใหญ่และเต็มไปด้วยดอกไม้หลากสีในฤดูร้อน และทันทีที่เรนจ์ โรเวอร์สีดำสนิทจอดสนิท คนขับรถก็รีบลงไปเปิดประตูห้องผู้โดยสารด้านหลัง หญิงสาววัยสิบแปดเจ้าของความสวยสะพรั่งรูปร่างบอบบางในชุดกระโปรงลูกไม้เนื้อเบาก้าวลงจากรถและต้องประหลาดใจที่ด้านหน้าคฤหาสน์มีชายแปลกหน้ายืนอยู่สองสามคน ลลิลจำได้ว่าคนเหล่านี้ไม่ใช่คนของบิดา เธอหันกลับไปยังคนขับรถที่หิ้วกระเป๋าใบใหญ่ลงมาให้

“เอ้อ...”

“เชิญด้านในครับ เดี๋ยวผมจะเอากระเป๋าไปเก็บให้”

เขารีบยกกระเป๋าไปอีกทางด้วยความเร่งรีบ ลลิลเริ่มนึกหวั่นใจอะไรบางอย่างเมื่อเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นแต่เธอก็ต้องทำเหมือนตัวเองเข้มแข็งด้วยการเดินตรงเข้าไปยังประตูบานใหญ่ที่ชายแปลกหน้าทั้งสองเปิดให้และโค้งคำนับอย่างนอบน้อม

อ่านต่อ