ซีรีส์ชุด ไฟรักแห่งรัตติกาล

Name: ซีรีส์ชุด ไฟรักแห่งรัตติกาล
Rating: 5.0 (6 reviews)

ณัชชาพัชร์/ช่อพิกุล

มนุษย์หมาป่า | ออกต่อเนื่อง

5.0

ความคิดเห็น

1.1K

ชม

บท

1 พ่ายปรารถนาเจ้ารัตติกาล 2 กระหายรักใต้เงาจันทร์ 3 พิศวาสหวามข้ามกาลเวลา(ภาคจบ) ร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ชิดรวดเร็ว จับบ่าบอบบางสองข้างเอาไว้แน่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่ทั้งกล้าหาญและหวาดหวั่น “คุณเลือกทางของคุณเองนะ ณิชา เกิดอะไรขึ้นอย่ามาโทษผม” “ฉะ...ฉันไม่กลัว” “คุณกำลังกลัวมากที่สุดต่างหากล่ะณิชา” ร่างเล็กถูกกระชากเข้ามาบดจูบด้วยความกระหาย ‘ณิชา ยอดรักของข้า’ เขาไม่พูดคำว่ารักออกมาให้เธอได้ยิน แต่ส่งผ่านความรู้สึกนั้นด้วยเซ็กส์ที่ทรงพลัง... เขาทะยานไปข้างหน้ารุนแรง ตอกย้ำกายใหญ่เข้าหาราวกับจะแทงทะลุให้ถึงจิตวิญญาณ ราตรีนี้ความต้องการทางกายของแวมไพร์หนุ่มจะทวีความรุนแรงขึ้นอีกหลายเท่า เขาหลอกล่อเธอด้วยไฟพิศวาสร้อนแรง เพื่อจะดับไฟแค้นในหัวใจ ส่วนเธอทั้งรักทั้งหลงเขา ไม่อาจห้ามใจสักครั้งเมื่อได้ชิดใกล้ แต่เมื่อรู้ความจริงว่าเขาคือใคร ดวงตะวันจะเลือนหายไปจากเธอและเขาหรือเปล่า วันเวลาหมุนเวียน ทุกสิ่งรอบกายเปลี่ยนผัน มีเพียงดวงจิตที่ผูกพัน ร้อยปีผันผ่านยังเฝ้าคอย ‘เชอร์ลีน ยอดรักของข้า “ไม่ใช่ ฉันไม่ใช่เชอร์ลีน ฉันชื่อกิรณา และฉันไม่เคยไปทำความเดือดร้อนให้ใคร ไม่เคยรู้จักคุณ แล้วคุณจับฉันมาทำไม”

เจ้าชาย เจ้าเล่ห์ มีเสน่ห์ เกิดใหม่ พารานอลมอล อิโรติก

บทที่ 11 Ep.11 คืนปรารถนา 100% NC25+++

01-21 16:15

บทที่ 1 หวาดหวั่น NC20+ 30%

ดวงตากลมโตสีน้ำผึ้งที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม กำลังกวาดมองไปรอบตัวด้วยความอยากรู้ว่าที่ที่เธออยู่มันคือที่ไหน บนที่นอนหนานุ่มสีหวาน รอบด้านมีผ้าม่านบางเบาสีครีมปลิวไสว รวมทั้งเฟอร์นิเจอร์ที่แกะสลักงดงามด้วยลวดลายวิจิตรตระการตาที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ทำให้สาวน้อยมองด้วยความรู้สึกหลงใหลชื่นชมไปชั่วขณะ ตกอยู่ในภวังค์ที่เหมือนมีมนต์ขลังอยู่ชั่วครู่ ทว่าเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ใบหน้าอ่อนเยาว์แสนหวานก็หันขวับไปมองทางต้นเสียงด้วยความตระหนกตกใจ

“คะ...คุณเป็นใคร!”

ผู้ชายในชุดหนังสีดำ สีผมดำสนิทแต่มีใบหน้าที่ซีดขาวราวกับกระดาษช่างตัดกับริมฝีปากสีแดงสดที่เม้มสนิทจนเป็นเส้นตรงมากเหลือเกิน แต่นั่นไม่ใช่จุดสำคัญที่ทำให้หญิงสาวรู้สึกตื่นกลัว ดวงตาสีเทาเข้มที่ยากจะหยั่งลึกนั่นต่างหากที่เธอกำลังนึกหวั่นไหว หวาดหวั่น มันช่างดูลึกลับและดูเหมือนจะมีพลังบางอย่างแฝงอยู่ พลังนั้นตรึงสายตาของเธอให้มองเขาอย่างมิอาจหลบเลี่ยง

เขาช่างดูอันตรายด้วยรูปร่างหน้าตาที่หล่อเหลาเกินมนุษย์มนา กระตุกหัวใจดวงน้อยให้สั่นไหวรัวแรงอยู่ในอก ยิ่งเขาเดินเข้ามาใกล้การหายใจของณิชานันท์ก็ยิ่งติดขัด พลางค่อยๆกระถดถอยห่างขึ้นไปทางหัวเตียงเรื่อยๆ มองชายหนุ่มด้วยแววตาตื่นๆ ดั่งกวางสาวระแวงภัย

แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ใส่ใจคำถามของเธอเลย เพราะริมฝีปากสีแดงสดยังคงเม้มสนิท ความเงียบงันเริ่มเข้ามาครอบคลุม ลมหนาวจากทางหน้าต่างที่พัดเข้ามาทำให้กายสาวเริ่มสัมผัสกับความหนาวเย็นจนตัวสั่น

“อย่าเข้ามานะ”

เมื่อเอ่ยประโยคนี้ออกไป หญิงสาวก็สังเกตเห็นว่าแววตาเย็นชาของเขาดูเปล่งประกายน่ากลัวมากยิ่งขึ้น ริมฝีปากยกสูงนิดๆคล้ายจะยิ้ม แต่ทว่าณิชานันท์ไม่ชอบรอยยิ้มแบบนี้เลย และเพียงชั่วพริบตาเดียวเขาก็มานั่งชิดติดกับเธอเสียแล้ว

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ริมฝีปากเล็กเผยอออกด้วยความตกใจเมื่อปลายนิ้วเย็นเฉียบเชยคางเรียวขึ้นมา ขณะที่ใบหน้าชวนฝันโน้มลงมาใกล้ ใกล้จนริมฝีปากแทบจะชนกัน

ร่างเล็กในชุดนอนบางเบานั่งนิ่งเป็นหุ่น เหมือนถูกสาปให้เป็นอัมพาตไปชั่วขณะ ขยับเขยื้อนไม่ได้ ไม่มีแม้เสียงที่จะหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพู จะมีก็แค่เพียงหัวใจดวงน้อยที่เต้นระทึกรัวแรงเมื่อปากสีสดของเขาประกบลงมาครอบครองด้วยความเสน่หาล้ำลึก พาเธอดื่มด่ำกับมนต์เสน่หาแสนหวานที่ไม่เคยพานพบมาก่อนในชีวิตสาว

ยากที่จะปฏิเสธ ยากที่จะต่อต้าน พลังบางอย่างดึงดูดให้สาวน้อยเอนกายเข้าหาอกแกร่งราวกับคุ้นเคยกับอ้อมกอดแข็งแรงของเขามานานแสนนาน ความตื่นกลัวกำลังถูกแทนที่ด้วยความประหม่าหวั่นไหวภายในหัวใจอย่างประหลาด ทั้งที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกแค่ไม่กี่นาที

อ้อมกอดเริ่มรัดแน่น ‘เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจ’ ณิชานันท์คิด ร่างเล็กเริ่มดิ้น เกือบจะขาดใจอยู่แล้วเขาจึงได้ถอนริมฝีปากออก

“เจ้าเป็นของเรา เป็นของเราตลอดกาล”

เสียงนั้นแทรกเข้ามาในโสตประสาทของหญิงสาว เธอได้ยินประโยคนี้ดังก้องอยู่ในหู มันช่างนุ่มนวลทว่าช่างแสดงถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของยิ่งนัก ‘แล้วเธอเป็นของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน’ ยังไม่ทันได้คิดอะไร เขาก็โน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเธออีกครั้ง

อาการต่อต้านเริ่มน้อยลงเมื่อความรู้สึกวาบหวามบางอย่างที่แผ่ซ่านเข้าไปถึงจิตวิญญาณเริ่มเข้ามาแทนที่ ใยสมองอื้ออึง คิดอะไรไม่ออก กายเล็กสั่นสะท้านทั้งที่อ้อมแขนนั้นแสนจะอบอุ่น เผลอจูบตอบเขาอย่างหลงลืมตน

...เขาเป็นใคร?...

ใจส่วนลึกยังอยากรู้

...เราคือชายที่เจ้ารัก...

เสียงนั้นตอบกลับมา เธอแน่ใจว่าได้ยินเขาตอบกลับอย่างชัดเจน ภายในใจเริ่มหวั่นไหว เธอน่ะหรือรักเขา รักตั้งแต่ตอนไหนกัน

...เมื่อนานมาแล้ว...

เสียงนุ่มทุ้มตอบกลับมาอีก ทั้งที่ริมฝีปากของเขายังส่งมอบความหวานล้ำ วาบหวามซาบซ่านใจให้กับเธออยู่

...รู้ไหมว่าเราคิดถึงเจ้ามากแค่ไหน...

หัวใจสาวน้อยรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อได้ยินเขาบอกว่าคิดถึงเธอ สองแขนเล็กโอบกอดร่างใหญ่ ไม่รู้ว่าตนเองรู้สึกอย่างไร รู้แค่เพียงว่าอยากทำแบบนี้ เหมือนต้องมนตรา รู้สึกปรารถนา อยากแนบชิดมากกว่านี้ ทั้งๆที่ยังกลัว ประหม่า สั่นไหว หัวใจเต้นโครมครามแรงมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไม่อาจควบคุม

เมื่อลืมตามองชายหนุ่มอีกครั้ง เขาก็เปลือยท่อนบนเรียบร้อยแล้ว เปิดเผยกล้ามเนื้อหนุ่มแน่นน่าสัมผัส มือใหญ่ยกขึ้นมาปลดเปลื้องอาภรณ์ของเธอออกอย่างนุมนวล ค่อยๆเปิดเปลือยหัวไหล่บางขาวผ่อง ร่นผ้านุ่มลงมาถึงเนินทรวงอวบอิ่ม แค่เพียงปลายยอดถันโผล่พ้นชุดนอนสีหวานเท่านั้น ริมฝีปากที่จูบเธอเมื่อครู่ก็ลดต่ำลงเป่าลมหายใจรินรดดอกบัวคู่งามทั้งสองข้างพาให้ใจสั่นหวิว

เขาหยอกเย้าเธอด้วยปลายลิ้นแผ่วพลิ้วราวปีกผีเสื้อบินผ่านบริเวณป้านสีหวานรอบยอดสีชมพู พลางเงยหน้าหล่อเหลาขึ้นมาโปรยรอยยิ้มหวานลึกซึ้งตรึงใจให้กับเธอแว้บหนึ่งก่อนจะก้มลงครอบครองยอดดอกบัวด้วยปากที่เริ่มอุ่นจัดของเขา

“อย่าค่ะ อย่าทำแบบนั้น อย่าทำ...” เสียงหวานขาดๆหายๆ เมื่อความวาบหวามรัญจวนใจก่อตัวขึ้นที่ปลายยอด แทรกซึมแผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายจนสั่นระริกราวกับเหน็บหนาว ใบหน้างดงามสะบัดไปมา เริ่มหอบหายใจกระชั้น เมื่อความรู้สึกพิเศษนั้นเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ถึงกับเปล่งเสียงร้องครางออกมาเบาๆ

“เราปรารถนาเจ้ายิ่งนัก หวานเหลือเกิน”เขาเอ่ยชิดยอดทรวง แทรกจมูกโด่งคมสันดื่มด่ำกับเนินเนื้อนุ่มแสนหวานนั้นอย่างหลงใหล และคลั่งไคล้เสน่หา

ณิชานันท์ยังคงใจเต้นระรัว กลัวสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น กลัวว่าเขาจะรุกรานเธอมากกว่านี้ ระหว่างที่คิดในห้วงคำนึง กายหนาก็เลื่อนต่ำลงไปเรื่อยๆ ปาดเรียวลิ้นชิ้นไปบนพื้นผิวนุ่ม ละเลงเลียไล้วนจากฐานทรวงเต็มตึงลงไปยังหน้าท้องเรียบเนียนก่อนจะวนไล้ที่รอบสะดือสวย กายสาวบิดเร่าเสียวซ่านทรมาน พยายามถอยหนีสัมผัสวาบหวามนั้นแต่ก็ไร้ผล เมื่อเขาตามติดชิดใกล้ไม่ยอมห่าง ยิ่งหนียิ่งรุกราน ยิ่งถอยห่างยิ่งลุกล้ำด่ำดิ่งสู่หุบเหวลึก

“อ๊ะ...อย่า ได้โปรด” เสียงหวานห้ามสั่นๆ เมื่อบางอย่างที่ร้อนนุ่มฉ่ำชื้นกำลังปาดไล้จุ่มจ้วงชำแรกแทรกเข้ามาในจุดที่หวงแหนและอ่อนไหวที่ของเธอ สาวน้อยห้ามทั้งๆที่ยังหลับตา ห้ามทั้งๆที่ไม่อาจปฏิเสธการกระทำที่อาจหาญนั้น

“ยอดหญิงของอาเทอร์”

เสียงนั้นพึมพำอยู่ไกลๆ แต่ณิชานันท์ก็ได้ยิน ‘เขาชื่ออาเทอร์อย่างนั้นหรือ’ เธอถามในใจ ก่อนจะปรือตาดูว่าเขากำลังทำอะไรกับเธอ แต่แค่เพียงลืมตาขึ้นมา ก็เห็นเขาเปลือยทั้งร่างแล้ว

“คะ...คุณจะทำอะไรฉัน อย่าค่ะ” สติกลับคืนมาเมื่อเห็นร่างเปลือยน่าหวาดหวั่นนั่น สาบานได้ว่าเธอเห็นบางอย่างที่น่ากลัวที่เด่นผงาดต่ำลงไปใต้สะดือของเขา พยายามจะถอยหนี แต่...

“อย่ากลัวเราเลยยอดรัก” บอกเสียงนุ่ม พร้อมกลับก้มลงจุมพิตอีกครั้ง เร่าร้อนกว่าเดิม

สาวน้อยเริ่มสั่นระริก ทั้งกลัวทั้งตื่นเต้น วาบหวาม ความรู้สึกหลายอย่างคละเคล้าจนสับสน ทว่าเพียงไม่นานความรู้สึกทั้งหลายนั้นก็กลายเป็นความปราถนาอย่างเดียว เมื่อความเสียวซ่านบังเกิดขึ้น โอบล้อมรอบกาย รู้สึกว่าเขากำลังประสานร่าง ลึกล้ำ คับแน่น จนแทบหายใจไม่ออก ทว่ากระสันซ่าน สะท้าน สุขลึกเกินที่จะบรรยายว่ามากแค่ไหน

“อา...อื้อ” ริมฝีปากถูกครอบครองอย่างเร่าร้อน สิ่งที่หวงแหนก็ถูกตอกตรึงฝังแน่นก่อนจะขยับขับเคลื่อนอย่างแสนหวาน มันเสียวซ่านไปจนถึงจิตวิญญาณ กายสั่นสะท้านสะเทือนราวกับแผ่นดินไหว ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกรุนแรงถึงเพียงนี้

“โอ...ยอดหญิงของอาเทอร์” เสียงทุ้มแหบพร่า ส่งแรงกำลังเบียดกายใหญ่เข้าหาลึกขึ้น โจนจ้วงร้อนแรง มันทิ่มแทงเสียดลึกจนสาวน้อยแทบแดดิ้นสิ้นใจด้วยความทรมานแสนหวานซาบซ่านเกินบรรยาย

...อยากไปให้ถึง...

อ่านต่อ