จากสิ้นสุดสู่การเริ่มต้นใหม่

YAI PART

แชะ! แชะ! แชะ! เสียงและแสงเฟลชจากกล้องของนักข่าวจำนวนมากมายมหาศาล ถูกสาดใส่มาที่ ‘ใหญ่ อัศดิณย์’ ทายาทหมื่นล้านลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าสัวบุญชัย นักธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ขนาดใหญ่ ที่มีธุรกิจมากมายนับไม่ถ้วน

“แกช่วยทำหน้าให้มันดีๆ หน่อย อย่าทำให้ฉันขายหน้า” ผู้เป็นพ่อกระซิบบอกลูกชายที่ทำสีหน้าแสดงท่าทางไม่รับแขกในตอนนี้

“พ่อก็รู้ว่าผมเบื่อกับงานการกุศลของพ่อเต็มทน!” ชายหนุ่มกระซิบลอดไรฟันบอกผู้เป็นพ่อด้วยความหงุดหงิด

“ฉันรู้ว่าแกเบื่อ ถ้าเสร็จงานเมื่อไหร่ แกจะไสหัวไปไหนก็ไป!”

“......”

ใหญ่พยายามยิ้มออกมาเพื่อตบตานักข่าวนับร้อยที่มาเก็บภาพงานการกุศล (จอมปลอม) ของพ่อที่ถูกจัดขึ้นมาในทุกๆ เดือน เบื้องหน้าของครอบครัวเขาคือครอบครัวนักการกุศลตัวยง แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังของ ‘ใหญ่’ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่ทุกคนต่างคิดว่าเป็นคนดีและใจบุญ จะทำทุกอย่างที่ผิดกฎหมายไม่เว้นแม้กระทั่งพ่อเล้า นายหน้าขายผู้หญิงเพื่อไปค้าประเวณีทั้งในและต่างประเทศ

“เมื่อยหน้าฉิบ!” ใหญ่ถอดเสื้อสูทออกมา แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มทน พร้อมเขวี้ยงมันทิ้งอย่างไม่ใยดีเมื่อเดินมาขึ้นรถที่จอดรอรับอยู่ที่หลังงาน

“เอาน่า แกอย่าบ่นไปหน่อยนักเลย ช่วยฉันแค่นี้มันไม่ตายหรอก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน เพราะใหญ่มักจะแสดงท่าทางอาการออกมาชัดเจนอยู่เสมอ

“เมื่อไหร่พ่อจะเลิกสร้างภาพทำอะไรแบบนี้สักที นี่พ่อจะรู้บ้างไหมว่าสิ่งที่พ่อทำมันน่าสมเพชขนาดไหน!?” ใหญ่พูดออกมาตามความคิด พลางถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะเขาเบื่อเต็มทนกับการที่ต้องแสดงละครตบตาคน ทั้งๆที่ความจริงมันไม่ใช่เลยสักนิด

“ไม่ใช่เพราะสิ่งที่น่าสมเพชหรือไง ที่ทำให้แกมีชีวิตที่สุขสบายราวกับพระราชาเหมือนอย่างทุกวันนี้!”

“......” ชายหนุ่มเงียบเพราะขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงกับผู้เป็นพ่อ เป็นอย่างที่คิด เขามีชีวิตที่เพรียบพร้อมไปซะทุกอย่าง มีทุกสิ่งทุกอย่างที่ต้องการเพียงแค่กระดิกนิ้วสั่ง และแต่ละเดือนครอบครัวของเขาต้องเสียเงินไม่ใช่น้อยให้กับนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เพื่อให้ธุรกิจที่ทำมันราบรื่นไปด้วยดี พ่อเขาเลยต้องจัดงานการกุศลขึ้นมาเพื่อบังหน้า

“แล้วแกจะไปไหนต่อ?”

“ว่าจะเข้าไปดูงานสักหน่อย”

“ทำอะไรก็ระวังด้วยแล้วกัน อย่าทำให้ฉันต้องมาเดือดร้อน ตามเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้แก!”

“สุดท้ายพ่อก็เป็นห่วงแต่ตัวเอง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด คนอย่างเจ้าสัวบุญชัยไม่เคยคิดรักใครนอกจากตัวเอง อาจจะเป็นเพราะหลังจากที่แม่เสียเขาก็ถูกพ่อเลี้ยงมาแบบตามใจตั้งแต่เด็ก เขาเลยมีนิสัยก้าวร้าว หัวรุนแรงและไม่ยอมคน และไม่ได้รับความอ่อนโยนเท่าที่ควรจะเป็น

“มองอะไรของแก?” เจ้าสัวเอ่ยถามลูกชายที่เอาแต่นั่งมองบางสิ่งบางอย่างที่อยู่นอกรถแบบไม่ละสายตา เมื่อรถหรูเคลื่อนขับตามทางมาถึงตลาดที่ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของ เพราะปกติลูกชายจะเป็นคนที่ค่อนข้างสนใจอะไรได้ยาก มันเลยทำให้ผู้เป็นพ่อสงสัยอยู่ไม่น้อยว่าสิ่งที่ลูกชายกำลังให้ความสนใจมันคืออะไร

“......” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงของพ่อเอ่ยถาม แต่เขาก็ไม่ตอบอะไรกลับ ใหญ่เลือกที่จะเบี่ยงสายตากลับเข้ามาภายในรถแทน

“ชอบเขาล่ะสิ” เจ้าสัวเอ่ยแซวลูกชายที่เอาแต่นั่งมองหญิงสาวแม่ค้าที่ขายของอยู่หน้าตลาด