จากสิ้นสุดสู่การเริ่มต้นใหม่

มีข้อความหนึ่งเข้ามาพร้อมแนบรูปภาพมาหกรูป

เป็นภาพตะขอเสื้อในที่ติดอยู่ ภาพมือสองข้างที่จับกันแน่น ภาพผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่ ภาพสะท้อนที่ไม่ชัดเจนในห้องน้ำ.....

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เวินอี่ถงถูกยั่วยุเช่นนี้

มือใหญ่ ๆ ที่จับมือของผู้หญิงอื่นเอาไว้แน่นจนแทบจะฝังเข้าไปในเนื้ออยู่แล้วข้างนั้น แค่เห็นแวบแรกเธอก็จำได้ทันทีว่าเป็นเจียงยวี่เหิง สามีของเธอที่แต่งงานกันมาสี่ปีแล้ว

เธอมองดูวันที่ในรูปภาพ ซึ่งมันตรงกับวันครบรอบแต่งงานของเธอและเขาพอดี

เจียงยวี่เหิงบอกเธอว่าจะฉลองด้วยกันในตอนเย็น แต่เขากลับขาดการติดต่อไปสามวันติดกัน ให้เพียงผู้ช่วยส่งข้อความมาบอกว่าเธอว่า เขาต้องไปทำงานนอกสถานที่กะทันหัน

ด่วนมาก

ด่วนมากจริง ๆ ด่วนจนรอไม่ไหวอีกแล้วสินะ

เธอหัวเราะเยาะออกมาก่อนจะออกจากหน้าต่างสนทนาไป แล้วก็หาเบอร์ใครคนหนึ่งในรายชื่อผู้ติดต่อและโทรออกไป

ทางปลายสายรับสายอย่างรวดเร็ว

“ถงถง......”

“รุ่นพี่ ฉันมีผู้สมัครที่จะมาทำวิจัยแบบปิดให้แล้วนะ”

“ใครเหรอ？”

“ฉันเอง”

คนทางปลายสายเงียบกริบ หลังจากผ่านไปสักพักเสียงต่อว่าที่อ่อนโยนของเวินอี่ถงก็ดังขึ้นมา “อย่ามาพูดเล่นมั่ว ๆ นะ เธอก็รู้กฎดีอยู่แล้วนี่ หากเข้าร่วมงานวิจัยแบบปิด ก่อนที่การทำวิจัยจะเสร็จสิ้นจะไม่สามารถออกไปไหนได้เลย แล้วก็ห้ามติดต่อกับโลกภายนอกด้วย ถึงขั้นที่ว่าหากกลายเป็นคนของทีมงานในโปรเจกต์แล้วจะต้องถูกระบุว่าเป็นบุคคลสูญหาย ข้อมูลทั้งหมดจะถูกปิดบัญชี จะต้องทำการลงทะเบียนตัวตนใหม่เท่านั้น เธอจะไม่ต้องการครอบครัว ไม่ต้องการเจียงยวี่เหิงแล้วเหรอ？”

เวินอี่ถงหันไปมองภาพแต่งงานบนผนัง

ความสุขในสายตาของทั้งสองคนแทบจะล้นทะลักออกมาอยู่แล้ว

คำสาบานของผู้ชายในรูปดังชัดเจนขึ้นมาในหัว ความทรงจำที่หวานชื่นในอดีตเหล่านั้น เวลานี้กลับกลายเป็นความขมขื่นไปซะแล้ว

“ฉันคิดดีแล้ว พรุ่งนี้ฉันจะไปกรอกเอกสารที่พี่นะ”

หลังพูดจบเธอก็วางสายไป ไม่ให้โอกาสอีกฝ่ายได้พูดโน้มน้าวเลย

ทันใดนั้นก็มีเสียงรถเบรกดังมาจากชั้นล่าง เจียงยวี่เหิงที่รูปร่างสูงชะลูดผลักประตูเดินเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็วมาก มือใหญ่ ๆ ที่ขาวกระจ่างใสของเขากำลังดึงเนคไทสีดำออก แล้วก็เดินตรงไปยังห้องน้ำทันที

เสื้อแจ็กเก็ตถูกแขวนเอาไว้บนราวแบบส่ง ๆ กลิ่นน้ำหอมคอลเลกชันไฟเออร์ทูรุ่นใหม่ล่าสุดของวีอาร์เอฟุ้งกระจายไปทั่วขึ้นมา

เป็นกลิ่นที่แสดงถึงความร้อนแรงและความกระตือรือร้น

ไม่เหมือนเธอ ที่ดูจืดชืดเฉยชา

เจียงยวี่เหิงอาบน้ำอย่างรวดเร็ว แล้วก็ใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีเทาเดินออกมา

เขารัดสายสายรัดเอวแบบหลวม ๆ เผยให้เห็นแผงหน้าอกที่กำยำและหน้าท้องที่ดูเซ็กซี่ ผมดำ ๆ ที่เปียกน้ำอยู่ห้อยลงมาตามธรรมชาติ ละอองน้ำทำให้แววตาคู่นั้นของเขาดูเข้าถึงยากและเย็นชามากยิ่งขึ้นไปอีก

เขาคือลูกชายคนโตของตระกูลเจียง ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์ภายนอกหรือด้านการเงิน เจียงยวี่เหิงก็มีเสน่ห์น่าดึงดูดไปหมดทุกอย่าง

แต่ความรู้สึกใจเต้นที่เคยมีในอดีต เวลานี้สำหรับเวินอี่ถงมันกลับกลายเป็นความรู้สึกขยะแขยงไปแล้ว

“เหม่ออะไรเหรอ น่าทึ่งขนาดนั้นเลยรึไง？”

เจียงยวี่เหิงโอบเอวเธอไว้อย่างเกียจคร้าน เสียงที่แหบพร่าของเขามีความเซ็กซี่มาก “คิดถึงผมอยู่เหรอ？”

ระหว่างที่พูด มือใหญ่ ๆ ของเขาก็ลูบไล้ตามแนวเอวของเธอไปด้านล่าง ผิวที่โดนลูบไล้ผ่านไปจึงเกิดการต่อต้านขึ้นมาโดยธรรมชาติ

เวินอี่ถงเบี่ยงตัวหลบทันที

มือของเจียงยวี่เหิงจึงค้างอยู่ในอากาศ ทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยพลางพูดว่า

“ทำไมล่ะ โกรธผมเหรอ？”

เวินอี่ถงพยายามควบคุมอารมณ์ไว้ เธอไม่อยากฉีกหน้าเขาให้ทะเลาะกัน เพราะมันไม่มีความหมายอะไร

เธอพยายามข่มความรู้สึกเจ็บปวดในใจเอาไว้ แล้วก็ก้มลงไปหยิบกล่องที่ใส่รหัสไว้จากตู้หัวเตียงส่งให้เขา

“ของขวัญสำหรับคุณค่ะ”

ข้างในคือข้อตกลงการหย่าที่เธอเซ็นไว้เรียบร้อยแล้ว นี่จะเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่เธอให้เขาแล้ว

“ต้องเดารหัสให้ถูกถึงจะสามารถเปิดได้”

เจียงยวี่เหิงมองอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาคิดว่าคงเหมือนของเล่นที่เธอเคยให้เพื่ออยากจะเอาใจเขาเหมือนในอดีต เขาจึงรับไปและวางไว้บนโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมกอด และถูกคางไปมาบนไหล่เธอเบา ๆ

“คุณคือของขวัญที่ดีที่สุดของผมแล้วนะ”

เวินอี่ถงหลบเล็กน้อยโดยสัญชาตญาณ ทำเอาเขาถึงกับสตั๊น แต่ก็ยังหัวเราะออกมาเบา ๆ อยู่

“ผมงานยุ่งมากจนไม่ได้ฉลองวันครบรอบกับคุณเลย คุณโกรธใช่ไหม？”

เขาหอมแก้มเธอ หลังปล่อยเธอออก เขาก็เดินไปที่ราวเสื้อเพื่อหยิบกล่องสี่เหลี่ยมใบหนึ่งออกมาเปิดตรงหน้าเธอ

“ชอบไหม？”

ข้างในเป็นปิ่นปักผมหยกแกะสลักด้วยทองคำสไตล์โบราณ เป็นงานฝีมือที่ดีเทลละเอียดมาก

“ผมตั้งใจประมูลมาให้คุณโดยเฉพาะเลยนะ คุณชอบของแบบนี้ที่สุดเลยไม่ใช่รึไง？ ลองปักดูสิ”

น้ำเสียงของเขามีความบงการเล็กน้อย แต่ก็แฝงไปด้วยความเอาใจใส่

เวินอี่ถงจึงเคยหลงใหลเขาได้ง่าย ๆ

คนในเมืองหวินทุกคนต่างรู้กันดีว่า เจียงยวี่เหิงรักภรรยาเท่าชีวิต

เวินอี่ถงก็เคยคิดเช่นนั้นเหมือนกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะรูปที่นอนอยู่ในมือถือพวกนั้น เธอก็คงจะเซอร์ไพรส์มากจริง ๆ

หญิงสาวลูกครึ่งวัยยี่สิบต้น ๆ ยกคอขึ้นอย่างเย้ายวน ผมยาวลอนใหญ่ของเธอถูกปิ่นปักผมยึดไว้อย่างหลวม ๆ เผยให้เห็นคอที่สวยงามและมีรอยจูบอยู่ด้านบนเต็มไปหมด

“มีชิ้นเดียวในโลกเลยนะ ไม่ชอบเหรอ？”

ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาลูบผมยาว ๆ ที่นุ่มสลวยของเธอ