การเลือกที่มิอาจจะให้อภัย

หลังจากที่แฟนหนุ่มประสบอุบัติเหตุรถชนและหมดสติไปหนึ่งสัปดาห์ เขาก็ฟื้นคืนความทรงจำขึ้นมาอย่างกะทันหัน

ตอนนี้ ฉินเวยเฝ้าอยู่ข้างเตียงของเซิ่งหลินชวนตลอดเจ็ดวันเจ็ดคืน แทบไม่ได้กินข้าวหรือดื่มน้ำเลย

สิ่งแรกที่เซิ่งหลินชวนทำหลังจากฟื้นจากอาการโคม่า คือถามเธอว่า

“ทำไมถึงเป็นเธอล่ะ？”

“เสี่ยวอวี่อยู่ที่ไหน？”

เขาจ้องฉินเวยที่ดูอิดโรยเพราะอดหลับอดนอนจนใต้ตาคล้ำ แล้วพูดว่า“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนฉันความจำเสื่อม ไม่ใช่สิ่งที่ฉันตั้งใจ จากวันนี้ไป เราต่างคนต่างอยู่ ความสัมพันธ์ของเราก็ถือว่าเป็นโมฆะ”

ร่างของฉินเวยสะท้านขึ้นมาทันที

ขณะนั้น เพื่อน ๆ ที่ได้ยินว่าเซิ่งหลินชวนฟื้นแล้วก็แห่กันเข้ามาในห้องพักคนไข้ ดอกไม้ช่อใหญ่ช่อเล็กถูกวางเต็มไปหมดทั่วพื้น

“คุณเซิ่ง！ ในที่สุดคุณก็ฟื้นแล้ว พวกเรานึกว่าคราวนี้คุณไม่รอดซะอีก！”

คนที่พูดคือจี้โจวไป๋ เพื่อนสนิทตั้งแต่เด็กของเซิ่งหลินชวน

“หุบปากเถอะน่า น่ารำคาญจะตายไป”

ซูม่ออวี่บ่นเสียงอ่อนว่า “หลินชวนเพิ่งฟื้นตัวได้ยากลำบาก คุณยังพูดจาไม่เป็นมงคลอีก ชิ！ ถุย ๆ！”

เธอพูดไปพลาง รีบวิ่งเข้ามา ก่อนจะทรุดตัวนั่งยอง ๆ อยู่ตรงหน้าเซิ่งหลินชวน

เซิ่งหลินชวนยื่นมือออกไป ลูบหน้าผากของเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “ตกใจมากสินะ”

“เสี่ยวอวี่ ตลอดสองปีที่ผ่านมา ฉันทำให้เธอโกรธสินะ”

ริมฝีปากของซูม่ออวี่เม้มลง น้ำตาก็เอ่อขึ้นมาทันที

“ช่างเถอะ ๆ คุณประสบอุบัติเหตุจนต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว ฉันจะโกรธไปทำไมกันล่ะ？ “ขอแค่ตั้งแต่นี้ไปนายสุขภาพแข็งแรง ไม่ขับรถซิ่ง ไม่ไปเสี่ยงตายอีก ฉันก็ถือว่าโชคดีสุด ๆ แล้ว”

เซิ่งหลินชวนยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง

บรรยากาศในห้องผู้ป่วยพลันอบอุ่นและผ่อนคลายขึ้น เหมือนธารน้ำแข็งที่เพิ่งละลาย

“พี่เซิ่ง พี่ไม่รู้หรอกนะ คราวนี้ที่พี่เข้าโรงพยาบาล เสี่ยวอวี่เครียดแทบแย่เลยล่ะ”

“ดูท่าทางแบบนี้ แปลว่าความจำกลับมาแล้วสินะ？”

“แล้วฉินเวย—”

เสียงนั้นขาดหายไปในทันที

ตอนที่ชื่อสองพยางค์นั้นถูกเอ่ยออกมา ฉินเวยก็รู้ตัวดี รีบหลบออกไปอยู่นอกห้องผู้ป่วยแล้ว

ตอนที่เซิ่งหลินชวนยังอยู่ในอาการโคม่า เธอเคยคิดถึงความเป็นไปได้ทุกรูปแบบอยู่ในหัว แต่มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่เคยคาดคิดเลย คือทันทีที่เขาลืมตาขึ้นมา เขากลับลืมเวลาสองปีที่มีร่วมกันกับเธอไปจนหมดสิ้น

ขณะนั้น ฉินเวยได้ยินเสียงคนพูดขึ้นจากในห้องผู้ป่วย

“ตลอดหลายวันที่ผ่านมา ฉินเวยลำบากมากเลยนะ เธอแทบไม่ได้กิน ไม่ได้นอน คอยดูแลนายตลอด ทั้งเช็ดตัวให้นาย ทั้งนวดตัว ถ้าไม่มีเธอ นายคงไม่ฟื้นตัวได้เร็วขนาดนี้หรอก บุญคุณครั้งนี้ นายต้องจำไว้ให้ดีนะ”

หัวใจของฉินเวยเหมือนหยุดเต้นไปชั่วขณะ

“ก่อนเกิดอุบัติเหตุ นายยังเตรียมไว้ให้ฉินเวย—”

“พอเถอะ อย่าพูดต่อเลย”

เสียงพูดคุยในห้องผู้ป่วยถูกขัดขึ้นทันที

น้ำเสียงของเซิ่งหลินชวนแฝงไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย “ฉันรู้ว่าที่ฉันฟื้นตัวได้ ฉินเวยมีส่วนช่วยมาก”

“ต่อไป ฉันจะดีกับเธอเอง”

“เหมือนกับน้องสาวคนหนึ่งเท่านั้น”

ฉินเวยรู้สึกเหมือนหัวใจของตัวเองถูกดึงขึ้นสูง ก่อนจะร่วงหล่นลงมาอย่างหนักหน่วง

ทั้งที่เพียงสัปดาห์ก่อน เขายังแนะนำเธอกับคนรอบข้างว่า “นี่คือฉินเวย ว่าที่ภรรยาของฉัน”

แต่ตอนนี้ เธอกลับกลายเป็นแค่ “น้องสาว”

ฉินเวยยกมุมปากขึ้นยิ้มอย่างเลื่อนลอย

ยิ้มเยาะความเศร้าของตัวเอง และยิ้มเยาะความโง่เขลาของตัวเองด้วย

เธอเคยคิดเสมอว่าการอยู่เคียงข้างเขามาตลอดสองปีจะแลกมาด้วยความจริงใจ แต่ไม่เคยคาดคิดเลยว่า ในใจของเขายังคงมีเพียงคนที่เคยทอดทิ้งเขาไปคนนั้น

เซิ่งหลินชวนกับซูม่ออวี่เป็นเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก ทั้งคู่เติบโตมาด้วยกัน เรื่องแต่งงานก็แทบจะเป็นสิ่งที่กำหนดไว้แน่นอนอยู่แล้ว