ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส

หลินซือเยว่ผู้นี้ มีสามชะตาในคราเดียว

มาชาวีร์

หลังผ่าตัดนักพรตเฒ่าผู้หนึ่งนั้น นางวูบหมดสติและเสียชีวิตลงไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที ก็อยู่ในร่างของคุณหนูปัญญาอ่อนที่มีชื่อเดียวกันผู้นี้เสียแล้วทั้งยังจำอดีตชาติยามเป็นปรมาจารย์เต๋าได้อีกด้วย +++ 1 : ไล่ออกจากอารามไท่ผิงกวน แคว้นจิ้น ราชวงศ์เซวียน อารามไท่ผิงกวน “ไป ๆ อาจารย์ขับไล่พวกท่านออกจากอารามแล้ว อย่าได้มาเหยียบที่นี่อีก” “ศิษย์พี่รองรีบปิดประตูเร็วเข้า !” ตุบ ! ห่อผ้าสองห่อถูกโยนออกมาจากประตูอาราม ปัง ! ตามด้วยเสียงปิดประตูลงสลักอย่างหนาแน่น สตรีนางหนึ่งยืนตัวตรงเป็นสง่า เสื้อผ้ากับเส้นผมของนางปลิวไสวดั่งไผ่ลู่ลม หลินซือเยว่เงยหน้าขึ้นมองป้ายชื่ออารามไท่ผิงกวนด้วยสายตาเลื่อนลอย อาศัยอยู่ที่นี่มานานเท่าใดแล้วนะ บางครั้งนางเองก็ลืมเลือนวันเวลาไปเหมือนกัน “คุณหนูเจ้าคะ ศิษย์น้องทั้งสองของท่านทำเกินไปแล้วนะเจ้าคะ เหตุใดถึงไล่พวกเราสองคนออกจากอารามได้เล่า” เผิงฉือกระทืบเท้าเบา ๆ ตรงไปฉวยห่อผ้าทั้งสองบนพื้น ขึ้นมาคล้องแขนตัวเองไว้ “หากไม่ได้รับคำสั่งจากอาจารย์ ศิษย์น้องทั้งสองคงไม่กล้าขับไล่ข้าออกจากอารามหรอก” น้ำเสียงของนางสงบนิ่งฟังแล้วสบายหูยิ่งนัก หาได้มีความโกรธเกลียดแต่อย่างใด “นั่นรถม้า” นิ้วเรียวสวยชี้ไปยังรถม้าคันที่มีคนนั่งเฝ้าอยู่ “ป้าเผิงไปถามดูว่าใช่รถม้าของเราหรือไม่” เผิงฉือไม่รอช้ารีบตรงไปหาคนเฝ้ารถม้าที่อยู่ใต้ต้นไผ่ในทันที ไม่ช้านางก็กลับมาพร้อมกับรอยยิ้มนิด ๆ “เป็นรถม้าของเราจริง ๆ เจ้าคะคุณหนู คนขับบอกว่าเป็นคนของตระกูลหลินเจ้าค่ะ ได้รับคำสั่งจากท่านพ่อของคุณหนู ให้มารับคุณหนูกลับตระกูลหลินเพื่อไปแต่งงานเจ้าค่ะ” “กลับไปแต่งงานนี่เอง” นางเอ่ยเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่ หันหลังกลับไปทางประตูอาราม ประสานมือค้อมตัวคำนับลาอาจารย์ เผิงฉือเห็นเช่นนั้นก็อดที่จะคำนับตามนางไม่ได้ ภายในอารามไท่ผิงกวน “อาจารย์เหตุใดถึงไม่บอกลากับศิษย์พี่ใหญ่ไปตรง ๆ ล่ะ ทำเช่นนี้นางไม่โกรธท่านไปจนวันตายเลยรึ” เหอกุ้ยแม้มีอายุยี่สิบแปดปีแล้ว ทว่าเขากราบเป็นศิษย์เจ้าอาวาสชุนหวังเหล่ยหลังสตรีผู้นั้น จึงได้เป็นเพียงแค่ศิษย์พี่รองเท่านั้น “นั่นสิอาจารย์ ศิษย์พี่ใหญ่นางไม่เคยออกจากอารามไปไหนไกล ท่านทำเช่นนี้ไม่ใช่ขับไล่นางไปสู่ความตายหรอกรึ” จางเจียเฟิ่งเห็นด้วยกับศิษย์พี่รองของเขา “ให้มันน้อย ๆ หน่อยเจ้าศิษย์โง่ทั้งสอง พวกเจ้าคิดว่าอารามไท่ผิงกวนแห่งนี้ สามารถอยู่รอดมาได้เพราะใครกัน หากไม่ใช่เพราะฝีมือของศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้า เห็นนางเงียบ ๆ แบบนั้น ความคิดนางกว้างไกลยิ่งนัก อาจารย์อย่างข้ายังเทียบนางไม่ติดด้วยซ้ำไป” เจ้าอาวาสชุนปีนี้อายุอานามปาเข้าไปหกสิบห้าปีแล้ว ทว่าร่างกายยังแข็งแรง อารามเต๋าแห่งนี้มีวิถีแบบไม่เคร่งครัด ใช้ชีวิตเยี่ยงฆราวาสผู้หนึ่ง สามารถแต่งงานมีครอบครัวได้ “อาจารย์นางอยู่ในอารามวาดยันต์กันภัยให้ชาวบ้านที่มากราบไหว้ ตั้งโต๊ะรักษาโรคภัยให้ผู้คนในตัวอำเภอฝู แต่หนนี้นางต้องกลับบ้านไปเพื่อแต่งงาน นางบริสุทธิ์ถึงเพียงนั้นมิถูกสามีจับกลืนกินจนไม่เหลือกระดูกหรอกรึ” เหอกุ้ยนึกภาพเทพเซียนผู้สูงส่งอย่างหลินซือเยว่ หากต้องร่วมเตียงกับบุรุษหยาบกระด้าง เพียงเท่านั้นเขาก็ทำใจไม่ได้จริง ๆ แทบอยากจะไปแย่งตัวศิษย์พี่ใหญ่ของตัวเองกลับคืนมา “เลิกคร่ำครวญได้แล้ว กลับไปกวาดลานอารามกับตรวจดูน้ำมันตะเกียงให้เรียบร้อย ศิษย์พี่ใหญ่ของพวกเจ้าไม่อยู่ เจ้าทั้งสองต้องรีบร่ำเรียนศึกษาหาความรู้ อารามไท่ผิงกวนจะได้เจริญรุ่งเรืองในภายภาคหน้าต่อไปได้” เจ้าอาวาสชุนทำเสียงดังใส่ลูกศิษย์ทั้งสอง “ไป ๆ ข้าจะสวดมนต์” โบกมือไล่ทั้งคู่ให้ออกจากห้องสวดมนต์ไป เจ้าอาวาสชุนรีบลุกไปปิดประตูลั่นกลอน ท่าทางลุกลี้ลุกลนจนผิดปกติ ย่องเบา ๆ ไปที่ใต้เตียงนอน ดึงหีบไม้เก่าเก็บออกมา ครั้นกดสลักเปิดออก ก็พบตั๋วเงินจำนวนสามพันตำลึงอยู่ในนั้น ตระกูลหลินที่ไม่ได้บริจาคน้ำมันตะเกียงมาหลายปี จู่ ๆ ก็ส่งตั๋วเงินมาให้ พร้อมกับขอรับคนกลับไปเพื่อแต่งงาน ช่วงนี้ชาวบ้านมาทำบุญที่อารามน้อยลง หลินซือเยว่ก็ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับนาง ถึงไม่ยอมลงจากอารามไปรักษาผู้คน รายได้เลยหายหดแทบจ่ายอาหารการกิน(สุรานารี)ไม่พอ ตั๋วเงินสามพันตำลึงนี่มาได้ทันเวลาพอดี ! แครก ๆ ๆ ๆ เสียงกวาดลานหน้าอารามดังขึ้นพร้อมกับเสียงบ่นของเหอกุ้ย “ข้ารู้ว่านางเก่งเอาตัวรอดได้ ข้าเพียงไม่อยากให้นางไปก็เท่านั้น” “ศิษย์พี่รองท่านอย่าได้เสียใจไปเลย ไม่ใช่ว่ามีแต่นางที่ต้องแต่งงานมีครอบครัว ท่านเองก็เถอะที่บ้านส่งคนมารับทุกปีไม่ใช่รึ” จางเจียเฟิ่งรู้ดีว่าตนและเหอกุ้ย ถูกครอบครัวลงโทษด้วยการส่งมาอยู่ยังอารามแห่งนี้ ทว่าเพียงชั่วคราวเท่านั้น “ตัวข้านั้นไม่เป็นไรหรอก เจ้านั่นแหละศิษย์น้องสาม ข้าได้ยินว่าที่บ้านของเจ้า เพิ่งหาคู่หมั้นหมายคนใหม่ให้เจ้าอีกคนแล้วไม่ใช่รึ” สองศิษย์พี่น้องหยุดกวาดลานอาราม แล้วหันหน้าไปมองตากัน จากนั้นพวกเขาก็ถอนหายใจดัง ๆ พร้อมกัน ไม่มีศิษย์พี่ใหญ่อยู่ด้วย นับจากนี้ไปยามทำความผิดใครจะออกหน้าคอยช่วยเหลือ ยามเงินหมดใครจะให้หยิบยืม ยิ่งคิดพวกเขาก็ยิ่งไม่สบายใจเป็นอย่างมาก บนถนนมุ่งหน้าสู่เมืองหลวง รถม้าไม้ธรรมดาไม่เล็กไม่ใหญ่ ไร้ป้ายชื่อตระกูลบอกกล่าว คล้ายไม่อยากให้ผู้อื่นล่วงรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ด้านในเป็นใคร เผิงฉือพยายามหลอกถามคนขับรถม้าอยู่หลายหน ถึงสถานการณ์ของตระกูลหลินในยามนี้ นางไม่เคยไปที่นั่นมาก่อนไม่รู้จักใครสักคน คนขับรถม้าตอบว่า เขามีหน้าที่มารับคุณหนูรองกลับบ้านเท่านั้น เรื่องอื่นนั้นเขาไม่รู้จริง ๆ “ได้ถามหรือไม่ ใช้เวลากี่วันในการเดินทาง” หลินซือเยว่เอ่ยเสียงเนิบ ๆ “ถามแล้วเจ้าค่ะ เขาบอกว่าราว ๆ สิบวันก็ถึงเมืองหลวงแล้ว” “สิบวันเชียวรึ” หลินซือเยว่มองห่อผ้าที่วางอยู่ด้านข้าง มีเพียงของใช้จำเป็นของนางไม่กี่ชิ้น พร้อมกับก้อนเงินจำนวนห้าสิบตำลึง “คงต้องแวะซื้อของในอำเภอฝูเสียก่อน” เผิงฉือรีบเปิดม่านบอกกับคนขับรถม้า แต่เขากลับทำเสียงฮึดฮัดคล้ายไม่พอใจ “เสียเวลาเดินทางเปล่า ๆ” น้ำเสียงเขากระด้างกระเดื่อง

ดาวน์โหลดนิยายได้ที่ App

นี่หรือมหานครการ์ซาน...? ทำไมมันถึงได้แตกต่างไปจากที่คิดเอาไว้มากมายแบบนี้นะ คำถามนี้ระเบิดขึ้นในอกของแองเจลล่าอย่างรุนแรงทันทีเมื่อฝ่าเท้าบอบบางในรองเท้าส้นสูงถึงห้านิ้วของหล่อนเหยียบลงบนสนามบินนานาชาติของมหานครการ์ซาน

ทุกอย่างที่เคยคิดเอาไว้ว่ามันจะต้องแห้งแล้ง ป่าเถื่อน และไร้อารยธรรม แต่สิ่งที่ได้ยินกลับแตกต่างไปจากที่คิดอย่างสิ้นเชิง ที่นี่มันไม่ได้มีแค่ทะเลทรายอย่างเดียว แต่มันยังอัดแน่นไปด้วยตึกรามบ้านช่องที่ถูกเนรมิตขึ้นอย่างงดงามด้วยอารยธรรมของชนชาติตะวันออกกลาง สวยงาม... ไม่... คำว่าสวยงามยังเทียบไม่ได้กับสิ่งที่หล่อนกำลังได้ประจักษ์อยู่ในขณะนี้เลย

รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งกายไม่ต่างไปจากดินแดนที่หล่อนจากมาแม้แต่นิดเดียว ไม่มีผู้หญิงใส่ผ้าปิดหน้าปิดตาเหมือนกับสิ่งที่หล่อนเคยรับรู้มาสมัยเรียน ทุกคนที่นี่ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายดูเท่าเทียมกันหมด แล้วทำไมมันถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ในเมื่อ... ชนชาติตะวันออกกลางในสมองของหล่อนมันไม่ใช่แบบนี้นี่

“นี่นายฟาเดล นายพาฉันมาผิดประเทศหรือเปล่าเนี่ย”

เมื่อหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีดำสนิทยาวเลยหัวเข่าขึ้นมาคืบกว่าๆ จึงจำเป็นต้องเอ่ยถามผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่เดินนำหน้าอยู่ด้วยความสงสัยเต็มเปี่ยม แต่สิ่งที่ได้ยินจากปากได้รูปสีสดของพ่อเจ้าประคุณนั้นทำให้หล่อนต้องกัดปากแน่นด้วยความขุ่นเคือง

“ผมไม่ใช่คนปัญญาอ่อนแบบคุณถึงจะได้ทำเรื่องน่าสมเพชแบบนั้นลงไปได้”

“นี่ฉันถามนายดีๆ นะนายฟาเดล”

แองเจลล่ารีบวิ่งมาขวางหน้าพ่อคนตัวโตเอาไว้กะทันหัน เขาหยุดเดินและจ้องหน้าหล่อนด้วยสายตาชิงชังไม่ปิดบัง สายตาชิงชังที่ทำให้หัวใจของหล่อนเจ็บลึกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ

“หลีกทาง เราต้องรีบเข้าเมือง...”

“ฉันไม่หลีก นายจงใจหาเรื่องฉันก่อน” หญิงสาวเชิดหน้าสูง จ้องมองเขาอย่างไม่ยอมแพ้

“และตราบใดที่นายยังไม่ยอมขอโทษฉันที่ว่าฉันปัญญาอ่อนล่ะก็ ฉันก็จะไม่ยอมเดินอีกแม้แต่ก้าวเดิน”

ความเด็ดเดี่ยวและอวดดีในดวงตาของแองเจลล่าทำให้คนมองอย่างเขาต้องถอนใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย “ผมให้โอกาสคุณเปลี่ยนใจ...”

“ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีทางเปลี่ยนใจ ก็บอกแล้วไงถ้านายไม่ขอโทษฉัน ฉันก็จะไม่เดินอีกแม้แต่ก้าวเดียว”

“งั้นผมก็จะทำให้คุณสมใจก็แล้วกัน...”

แล้วร่างของแองเจลล่าก็ถูกตวัดขึ้นไปพาดบนบ่าทรงพลังของคนตัวโตอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย หญิงสาวร้องลั่นด้วยความตกใจ

“นี่นาย... ปล่อยฉันลงไปนะ”

พ่อสุดหล่อไม่ยอมทำตามคำสั่งของหล่อนเลย แถมยังก้าวยาวๆ เดินออกไปนอกสนามบินอีกต่างหาก

“ก็คุณบอกเองไม่ใช่หรือว่าจะไม่เดินอีก ผมก็ช่วยสงเคราะห์ให้ไงล่ะ”

“ไอ้คนบ้า... ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนี้สักหน่อย นี่ปล่อยฉันลงไปนะ ปล่อยสิ”

หญิงสาวดิ้นรน โวยวายเสียงดังลั่นไปตลอดทาง แต่ก็แปลกนักที่ผู้คนที่เดินสวนทางไปมานั้นไม่มีคนใดมองมาทางหล่อนเลยแม้แต่คนเดียว พวกนั้นทำราวกับว่าหล่อนและนายฟาเดลจอมเถื่อนนี่ไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ

อ่านเลย