หลง

ประตูถูกเตะจนเปิดออก เจี่ยนเยวที่ถือแฟ้มเอกสารเอาไว้ในมือรีบปรี่เข้ามาด้วยความโมโหเดือดดาล

เธอเอามือเท้าเอวและกำลังจะตะโกนสุดเสียง แต่แล้วกลับหูไวได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวดังมาจากห้องนอนซะก่อน สีหน้าของเธอจึงเปลี่ยนไปทันที

“ยวี่ คุณเบา ๆ หน่อยสิ...... ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ…..”

เสียงที่ออดอ้อนค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ แต่เสียงหอบหายใจกลับดังกึกก้องยิ่งขึ้น

เจี่ยนเยวอายุยี่สิบปี นับว่าเป็นผู้ใหญ่คนหนึ่งแล้ว แน่นอนว่าเธอต้องรู้อยู่แล้วว่าคนในห้องนอนกำลังทำอะไรกันอยู่

แต่ในวิลล่าหลังนี้มีแค่เธอกับคุณอาเล็กอาศัยอยู่กันแค่สองคนเท่านั้น เธอไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายที่อยู่ข้างในจะเป็นคุณอาเล็ก แล้วก็ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้แน่ด้วย

แฟ้มเอกสารในมือตกลงไป ทำให้กระดาษกระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด เจี่ยนเยวรีบวิ่งปรี่ไปเปิดประตูห้องนอนออกทันที

แสงในห้องนอนสลัว ๆ แผ่นหลังที่เปลือยเปล่าของผู้ชายขยับขึ้นลงไม่หยุด บริเวณใต้เอวถูกคลุมด้วยผ้าห่มผืนบางเอาไว้ เธอมองไม่เห็นใบหน้าของชายคนนั้น

แต่แค่เห็นแผ่นหลัง เธอก็มั่นใจแล้วว่าเป็นคุณอาเล็กโดยไม่ต้องสงสัยเลย

ผู้หญิงที่อยู่ข้างล่างทำท่าทางเหมือนกำลังมีความสุขมาก ราวกับว่าเธอกำลังรู้สึกมีความสุขอย่างล้นหลามจนไม่สามารถที่จะอธิบายออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น

เจี่ยนเยวเหมือนจะเป็นบ้าขึ้นมา ในขณะที่ร้องไห้เธอก็หยิบรองเท้าข้างประตูขึ้นมาเขวี้ยงไปอย่างแรง

“โหลวยวี่ ฉันเกลียดคุณ！”

หลังจากที่พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและรีบวิ่งออกไปทันที

เมื่อได้ยินเสียงประตูวิลล่าปิดลง โหลวยวี่ก็เลิกผ้าห่มออกและลุกขึ้นมานั่งบนเตียง

ยกเว้นท่อนบนที่เปลือยเปล่าแล้ว ท่อนล่างของเขายังใส่กางเกงเอาไว้อย่างเรียบร้อย

เขาจุดบุหรี่ขึ้นมามวนหนึ่ง แล้วก็สูบเข้าไปเฮือกใหญ่ แล้วควันที่พ่นออกมาก็ทำให้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาพร่ามัวไปหมด เหลือเพียงดวงตาที่กำลังแสดงอารมณ์โกรธเท่านั้นที่ทำให้ดูน่าหวาดหลัว ไม่ได้มีความหื่นกระหายอยู่เลยสักนิด

ผู้หญิงคนนั้นก็ลุกขึ้นมาแล้วเช่นกัน ท่อนบนของเธอสวมไว้แค่เกาะอกตัวหนึ่งเท่านั้น เธอเอื้อมมือไปโอบที่เอวของโหลวยวี่เอาไว้ แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างมีเสน่ห์ก่อนจะพูดขึ้นว่า “คุณโหลวอย่าเพิ่งหมดสนุกสิคะ เรามาต่อกันเถอะ ~”

สีหน้าของโหลวยวี่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด เขาพูดออกมาแค่สองคำอย่างไม่แยแสว่า “ออกไป”

ผู้หญิงคนนั้นไม่พอใจอย่างมาก กว่าเธอจะมาขึ้นเตียงของโหลวยวี่ได้ไม่ใช่ง่าย ๆ เลย แม้ว่าจะเป็นแค่การแสดงก็เถอะ แต่เธอก็อยากทำให้การแสดงปลอม ๆ นี้เป็นจริงขึ้นมาให้ได้

“คุณโหลวขา~” มือเรียว ๆ ของเธอลูบไล้ไปที่เอวและหน้าท้องของเขาเบา ๆ

มีใครไม่รู้บ้างว่าคุณโหลวที่เป็นผู้ทรงอิทธิพลของเมืองชิงพูดคำไหนคือคำนั้น หากใครก็ตามที่ต้องให้เขาออกคำสั่งเป็นครั้งที่สอง อาจจะหนีไม่พ้นความตายเลยก็เป็นได้ โหลวยวี่ไม่มีความเมตตาเลยสักนิด เขาเตะผู้หญิงคนนั้นลงไปจากเตียงทันที

“กู่เหนียน นำตัวออกไปซะ”

“ครับผม”