0
เติมเงิน
ประวัติการอ่าน
ออกจากระบบ
ดาวน์โหลดแอปอาภรณ์พิษ ทรราชหลงรัก
เจ็บแต่ไม่ยอมปล่อยมือ
ลิขิตรักภรรยาตัวร้าย
ที่แท้เป็นคุณหนูตัวจริง
เมียผมน่ารักจัง
เป็นสุดที่รักของผู้เผด็จการ
โชคชะตาของพระชายา
ผู้บัญชาการรักซ้อนแค้น
รักใหม่พันล้าน
คุณท่าน คุณนายมาหาอีกแล้ว
โซ่สวาทจอมวายร้าย
ทะลุมิติมาเป็นบุตรสาวหญิงหม้าย
จือหลินเธอเป็นเด็กกำพร้า ที่ถูกมารดาทอดทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลตั้งแต่วันแรกที่ลืมตามาดูโลก ต่อมาทางโรงพยาบาลจึงส่งตัวเธอให้กับสถานสงเคราะห์ พออายุได้สามปี ก็มีองค์กรหนึ่งมารับเลี้ยงตัวเธอ แต่พวกเขาเลี้ยงเธอและเด็กคนอื่นๆ ไว้เพื่อเป็นหนูทดลองเท่านั้น ครั้งแรกที่ถูกนำตัวมา ต่างก็โดนจับฉีดยาเข้าสู่ร่างกาย เพื่อหาเด็กที่เลือดต้านเชื้อที่ฉีดเข้าไปได้เท่านั้น หากร่างกายทนรับไม่ไว้สิ่งที่ทางองค์กรมอบให้คือความตาย จือหลินอาจเป็นเพราะเลือดของเธอพิเศษกว่าเด็กคนอื่น ไม่ว่าฉีดยาตัวไหนเข้าสู่ร่างกายเธอก็ทนรับได้ทั้งนั้น นับจากนั้นมาเธอจึงถูกเลี้ยงดูจากองค์กรมาอย่างดี เรื่องการศึกษาเธอก็สามารถเรียนรู้ทุกสิ่งได้อย่างเต็มที่ แต่เพราะความฉลาดของเธอจึงถูกส่งให้เรียนวิทยาศาสตร์การแพทย์และเรียนแพทย์ควบคู่ไปด้วย เมื่อเรียนจบมาแล้ว จือหลินยังคงทำการให้องค์กรเช่นเดิม แม้จะไม่ได้เป็นนักฆ่าเช่นเพื่อนคนอื่นที่มาพร้อมกัน แต่เธอก็ต้องฝึกไม่ต่างจากพวกเขา ยิ่งเมื่อต้องนำเด็กเข้ามาเป็นหนูทดลองเช่นเดียวกับเธอในตอนเล็ก ต่อให้ไม่อยากทำก็ต้องทำ หากฝ่าฝืนไม่ทำการชิปที่ถูกฝังอยู่ในตัวจะถูกกระตุ้นให้ได้รับความทรมานทันที นานวันเข้า ความดำมืดก็ก่อเกิดในใจ ไม่ว่าจะฉีดยาให้เด็กร้ายแรงเพียงใดจือหลินก็เลิกรู้สึกผิดไปเสียแล้ว เพราะการทำงานของเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมาทำให้ทางองค์กรยกย่องและมักจะให้สิ่งดีๆ กับเธอเสมอ เมื่อมีชิปตัวหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อฝังมิติอีกห้วงหนึ่งไว้ภายในร่างกาย จือหลินนางก็ได้รับเลือกให้ทดลองใช้สิ่งนี้ด้วยเช่นกัน จือหลินถูกฝังชิปมิติเข้าที่แกนสมองของเธอ ความเจ็บปวดที่ได้รับทำให้เธอแทบสิ้นสติ เมื่อชิปถูกฝังลงไปแล้ว เพียงไม่นานก็มีเสียงจากระบบให้เธอยืนยันตัวตน ก่อนที่จะปรากฏภาพต่างๆ ภายในหัวของเธอ ของจากภายนอกล้วนแต่ถูกส่งเข้าไปเก็บไว้ด้านในได้ทั้งสิ้น หากเป็นเนื้อสด ผักผลไม้ ยังคงความสดอยู่เช่นเดิมแม้จะเก็บไว้นานมากเพียงใด ห้วงมิติของจือหลินเหมือนเป็นห้องสูทในคอนโดของเธอเองที่มีทุกอย่างพร้อมใช้อยู่ภายใน แม้แต่ห้องทดลอง ห้องทำงานของเธอก็ปรากฏอยู่ในนั้นเช่นกัน นับจากนั้นจือหลินจึงซื้อของเขาเก็บภายในมิติของเธอเป็นจำนวนมาก ตัวเธอเพียงผู้เดียวที่สามารถเข้าออกในห้วงมิติได้ วันเวลาผ่านไปจนจือหลินล่วงเข้าวัยสามสิบปี เธอสามารถผลิตยาที่ทำให้ทั่วโลกจับตามองออกมาได้ ยายื้อชีวิตจากความตาย แต่การทดลองของเธอที่ผ่านมาต้องใช้คนจำนวนมากในการเข้าทดลอง จือหลินสามารถยื้อชีวิตของชายชราที่กำลังจะหมดลมหายใจให้กลับมามีชีวิตปกติได้ เมื่อเธอกักตัวเขาไว้ได้หกเดือนเห็นว่าไม่มีสิ่งใดที่ผิดปกติจึงคิดจะปล่อยเขาออกไปใช้ชีวิตเช่นเดิม แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อชายชราที่กำลังจะเดินออกจากห้องทดลองล้มลงต่อหน้าทุกคนที่เข้าร่วมชื่นชมผลงานของเธอ จือหลินรีบเข้าไปตรวจดูความผิดปกติทันที ก็พบว่าเขาหยุดหายใจเสียแล้ว เจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงต้องพาชายชราคนนั้นกลับเข้าไปในห้องทดลองเพื่อหาสาเหตุ ผ่านไปเพียงสองครึ่งชั่วโมงเขากลับลืมตาขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ แต่แววตาที่มองมาทางทุกคนได้เปลี่ยนไป ในดวงตาของชายชราผู้นั้นมีเพียงตาขาวไม่มีตาดำเช่นคนมีชีวิต “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” ผู้อำนวยการองค์กรเดินเข้ามาหาจือหลินแล้วเอ่ยถามอย่างตื่นตระหนก เพราะนักข่าวที่ข่าวเชิญมายังอยู่ที่ด้านนอกเพื่อรอฟังคำตอบ “ขอดิฉันตรวจสอบก่อนค่ะ” จือหลินกุมหน้าผากอย่างมึนงง เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกันว่าเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร คนทั้งหมดยืนมองชายชราที่เดินท่าทางประหลาดอยู่ในห้องทดลอง ในตอนนี้เขาเริ่มหยิบสิ่งของทำร้ายตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบวิ่งเข้าไปในห้องทดลองเพื่อห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเอง ชายชราเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาก็พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และเริ่มกัดกินเนื้อตัวของเขาอย่างโหดร้าย คนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดต่างยกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจ เพราะกลัวข่าวเรื่องนี้จะรั่วไหล ผู้อำนวยการสั่งให้คนไปแจ้งนักข่าวให้กลับไปก่อน ทางองค์กรจะแถลงการณ์เรื่องนี้ในภายหลัง เจ้าหน้าที่ที่ถูกทำร้ายล้มลงเสียชีวิตไม่นานก็มีสภาพไม่ต่างจากชายชราคนนั้น เสียงวุ่นวายไม่ได้จบลงที่ห้องทดลองของจือหลินเพียงแห่งเดียว เพราะห้องทดลองอื่นก็ล้วนพบเหตุการณ์เช่นนี้ไม่ต่างกัน ผู้อำนวยการจำต้องส่งสัญญาณเคลื่อนย้ายเจ้าหน้าที่ออกจากตึกทดลองให้เร็วที่สุด จือหลินไม่รู้ว่ายาของนางจะสร้างผลเสียมากถึงเพียงนี้ เพราะเจ้าหน้าที่หลายคนล้วนจบชีวิตจนกลายเป็นซอมบี้ไปเสียแล้ว ตึกทดลองถูกปิดตาย เพื่อไม่ให้ซอมบี้ที่อยู่ด้านในออกมาสร้างความเสียหายภายนอกได้ “เรื่องนี้ดิฉันขอจัดการด้วยตนเองค่ะ” จือหลินเดินเข้าไปหาผู้อำนวยการที่ห้องทำงานของเขา เพื่อบอกสิ่งที่เธอคิดว่าอย่างดีแล้วในหลายวันที่ผ่านมา เมื่อเห็นว่าผู้อำนวยการไม่ห้ามในสิ่งที่เธอจะทำจือหลินจึงเดินไปที่หน้าตึกทดลองพร้อมระเบิดเวลาในมือ เธอคิดจะทำลายสิ่งของทุกอย่างที่เธอสร้างขึ้นมาลงด้วยมือของเธอเอง จือหลินเปิดประตูตึกทดลองแล้วรีบปิดลงทันที เธอเดินเข้าไปที่กลางตึกให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะระหว่างทางเธอต้องคอยต่อสู้กับซอมบี้ที่จะเข้ามาทำร้ายเธอไปด้วย เสียงสัญญาณระเบิดดังขึ้น จือหลินหลับตาลง พร้อมทั้งถอนหายใจให้กับเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา เสียงระเบิดดังไปทั่วบริเวณพร้อมทั้งตึกทดลองที่ถล่มลงมาจนแทบไม่เหลือซาก “เจ็บชะมัด” จือหลินร้องครางออกมาเบาๆ แต่เมื่อรู้สึกตัวได้เธอก็รีบพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วพร้อมมองไปรอบๆ อย่างไม่อยากเชื่อ เธอคิดว่าตายไปแล้วเสียอีก แต่ทำไมถึงได้มีความรู้สึกเจ็บได้ “นี้มันเรื่องบ้าอะไรอีกว่ะเนี่ย” จือหลินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ รอบๆ ตัวเธอในตอนนี้เป็นป่าทึบ มือของเธอก็ไม่ใช่ของเธออย่างแน่นอนเพราะมีขนาดเล็กราวกับเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งเท่านั้น ตอนที่เธอมึนงงสับสน เรื่องราวความทรงจำของเจ้าของร่างก็ไหลเข้าสู่หัวของเธอจนต้องลงไปนอนดิ้นกับพื้นศาสตรา กิติขจร นักธุรกิจหนุ่มรูปงามนามไพเราะ และแสนจะมั่งคั่ง เขาคือบุรุษที่สาวน้อยใหญ่ทั่วทุกมุมโลกต่างฝันถึง และต้องการจะครอบครอง แต่ชายหนุ่มเลือกผู้หญิงที่จะขึ้นเตียงด้วยอย่างพิถีพิถัน เขามีหน่วยงานที่รับผิดชอบเรื่องนี้โดยเฉพาะ คัดสรรแต่สาวสวยที่ตรงตาม สเป็คตามที่เขียนระบุเอาไว้อย่างเคร่งครัด ทุกอย่างราบรื่นเป็นไปตามความต้องการของเขาเป็นอย่างดี จนกระทั่งผู้หญิงคนนั้นปรากฏตัวขึ้น โลกทั้งใบของเขาก็แตกกระเจิง พร้อมกับเซ็กซ์ร้อนฉ่าที่ระเบิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว
จอมนาง อัครเดชา สาวน้อยวัยกำดัด หล่อนสวยสะพรั่งงดงามตามแบบฉบับกุลสตรีไทย ชีวิตของหล่อนดำเนินมาโดยเรียบง่ายไร้ความหวือหวา จนกระทั่งถูกขอร้องให้แต่งงานกับเขา ผู้ชายที่หล่อ รวยและเต็มไปด้วยเสน่ห์ทางเพศอย่างศาสตรา ชีวิตเรียบง่ายของหล่อนก็มลายหายไป เพราะเจ้าบ่าวคนนี้ ขยี้สวาทหล่อนทุกค่ำคืน
“อย่าใจร้อนสิคะ ศาส... อุ้ยยย... ใจเย็นๆ ค่ะ”
สาวสวยนางหนึ่งเอื้อนเอ่ยขัดขืนไม่จริงจังนัก เมื่อถูกแฟนหนุ่มรูปหล่อนัวเนียซุกไซ้มาตลอดทาง จนกระทั่งมาถึงหน้าห้องพักของโรงแรมที่เปิดรอเอาไว้
“ผมทนไม่ไหวแล้ว อยากจะควงสว่านในตัวคุณจะแย่แล้ว ทูนหัว...”
อุไรวรรณหัวเราะคิกคักพึงพอใจ ใช้มือเล็กผลักใบหน้าหล่อจัดที่พยายามจะดูดนมของตัวเองให้ได้ออกจากตัวเล็กน้อย พลางจีบปากจีบคอ
“ได้ควงสว่านในตัวของอุ๊แน่นอนค่ะ”
แล้วหล่อนก็เลื่อนมือไปกุมบ้องข้าวหลามขนาดใหญ่ของผู้ชายตรงหน้า
“จะให้ทั้งตอกทั้งควงจนสมใจค่ะ”
“งั้นเรารีบเข้าไปในห้องกันเถอะ ผมแข็งกว่าหินแล้ว คุณก็รู้นี่อุ๊”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ ปรายตามองผู้ชายที่กำลังหื่นสุดติ่งอย่างมีจริต
“กระซวกอุ๊ทั้งวันเลยนะคะ”
“แน่นอนอยู่แล้วทูนหัว จะแทงทั้งวันทั้งคืน ถ้าคุณไม่สลบคาท่อนผมเสียก่อนนะ” ชายหนุ่มเต็มไปด้วยความหื่นที่เจียนจะระเบิดออกมาร่อมร่อ
“คนบ้า... พูดอะไรแบบนี้คะ” คนฟังหัวเราะคิกคักระริกระรี้ด้วยความชอบใจ
“ผมพูดจริงๆ เราเข้าห้องกันเถอะ ผมอยากจะแตกจนทนไม่ไหวอยู่แล้ว”
ศาสตราแตะคีย์การ์ดลงกับแป้นรับหน้าห้อง กำลังจะดันมันเปิดเข้าไป แต่ก็มีผู้หญิงหน้าตาจืดๆ แต่งตัวโบราณเดินตรงเข้ามาหาเสียก่อน
“คุณทำของตกไว้น่ะค่ะ”
เสียงของแม่ผู้หญิงหน้าตาเชยๆ ดังขึ้น ก่อนจะยื่นซองถุงยางอนามัยให้กับเขา
“คุณรู้ได้ยังไงว่าเป็นของผม”
แม่ผู้หญิงตรงหน้าที่หน้าตาเรียบเฉยราวกับน้ำแข็งระบายยิ้มเล็กน้อย แต่ดูแล้วมันเป็นรอยยิ้มแบบสมเพชมากกว่ายินดี
“แขกที่ฟัดกันมาตั้งแต่ทางเดินจนถึงห้องพัก ก็มีคู่ของคุณคนเดียว ดังนั้นถุงยางอนามัยนี่คงเป็นของใครไปไม่ได้ นอกจากของพวกคุณ”
“ตายแล้ว ศาสขา... แม่หน้าจืดหาว่าเราเซ็กซ์ขึ้นสมองค่ะ”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรพวกคุณสักคำ แค่เอาถุงยางมาให้เจ้าของเท่านั้นเองค่ะ รับคืนไปสิคะ ฉันจะได้เอาเวลาไปทำงานอย่างอื่นบ้าง”
ศาสตราตวัดตามองผู้หญิงตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะอมยิ้มหยัน
“จะไปเปลี่ยนผ้าปูเตียงให้แขกสินะ”
จอมนางเม้มปากเป็นเส้นตรง แต่ไม่คิดจะตอบโต้
“คงงั้นมั้งคะ รับถุงยางคืนไปค่ะ”
หล่อนยังคงยื่นซองถุงยางอนามัยให้กับเขา แต่ศาสตรายังไม่ยอมรับคืน
“เดี๋ยวไม่พอใช้ จะหาว่าฉันไม่เตือนนะคะ”
