ไป๋ฟางเซียน ภรรยาข้ามภพ

ามหงุดหงิด ก็ตรงไปที่ค่ายทหารที่ตั้งอยู่นอกเมืองหลวงด้วยอารมณ์คุกรุ่

ดกล้าเข้าไปใกล้หรือขัดคำสั่ง และคิดจะหยุดพักเลยสักนิด แม้ว่าตนเองจะเหนื่อยมากแล

้นผู้น้อย” ซูเฉิน สหายสนิทของหลี่เหวินหลางพ่วงตำแหน่งกุ

บไปโดยไม่พูดอะไร ซูเฉินมองสหายตนอย่างจับผิด กุนซือหนุ่มหรี่ส

เจ้าทะเลาะกับ

ายของตนด้วยสายตาไม่พอใจ เพียงแต่ว่ากุนซือหนุ่มหาได้เกรงกลัวสายตา

นเมื่อเจ้าแต่งกับนางแล้ว

ิดถึงคำพูดของนาง ก่อนที่เขาจะออกจากจวน ก็ยิ่งรู้สึกโมโห อวดดีปากเก่งเช่นนั้นจะเ

ยดนางขนาด

งตอบรับแทบจะทันที เมื่อกุนซือหนุ่มมองใบหน้าและแววตาของ

น้าตาหรือก็งดงาม เป็นถึงสตรีงามอันดับหนึ่ง

บ แต่นิสัยนางนั้นน่ารังเกีย

ุ่มอดจะแปลกใจไม่ได้ แต่งงานกันมาร่วมเดือน เขาคิดว

ขนาดนั้น ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนเจ้าหาได้เป็นเช่นนี้ ยามนางยังเด็กที่มาจวนของเจ้าใหม่ ๆ เจ้ายังดีต่อนางอยู่เลยมิใช่หรือ มิหนำซ้ำยังสนิทกัน เจ

เอ่ยปากถามในสิ่งที่ตนส

ย ๆ อย่างไม่มีเหตุผล และไม่ได้เกี่ยวข้องกับโจวเฟิ่งจิ่วด้วยเช่นกัน การที่เขาเกลียดชังไป๋ฟางเซียน แน่นอนว่าย่อมมีเหตุผลของมัน แม่ทัพหนุ่มนั่งนิ่งจมไปกับหนหลัง พลางขบคิดกับตนเองว่า หากเหตุการณ์นั้นไม่เกิดขึ้น เขาจะรู

าจะหันหน้าไปมองอย่างอื่น แม้เขาจะเกลียดชังไป๋ฟางเซียนมากเท่าใด ทว่าก็ไม่อาจกล่าวถึงเหตุการณ์นั้นให้ใครฟังได้เช่

แรกไม่ได้คำตอบ ซูเฉินก็ไม่คิดดึงดันอีก แต่ว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่ เขาไม่ถามไม่ได้จริง ๆ

ตาสงสัยของสหาย ทั้งคำถามแรกก็ไม่ได้ตอบออกไป ครานี้แม่ทัพห

ั้งยังไปเยี่ยมสตรีอื่นอีกต่างหาก พอนางหายดี เดินเหินได้สะดวกขึ้น เจ้ากลับพาสตรีผู้นั้น

างหรือ อาเฉิน เจ้

ล่า ที่สำคัญข้าหาได้เข้าข้าง ข้าแ

รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เล่นและเติบโตมาด้วยกัน จนกลายมาเป็นบุคคลที่มีความสำคัญ

.. เจ้าทำนิสัยเห

ม่ เจ้าอย่าได

มพูดแล้วก็พยักหน้าไปด้วยเพื่อเสริมคำพูดตนเอง รอยยิ้มล้อเ

ฟิ่งจิ่ว บุตรสาวเสนาบดีกรมคลังตระกูลโจวจริงหรือ” กุนซือหนุ่มถามด้วยใบ

ยบร้อย จะแปลกอันใดหากข้าจะสนใจ

มอาเหวิน ข้าถามเจ้

อว่า... เจ้าชอบนาง? หากเจ้าชอบข้าสา

ได้ชอบนาง หากข้าจะสนใจใครสักคนคงเป

ลี่เหวินหลางก็อดตีหน้ายุ่งไม่ได้ เขามองไปย

ียดนางนักไม่สู้ให้ข้าที่สนใจนางได้เรียนรู้นิสัยของนางเล่า” กุนซือ

รยาข้า เป็นฮู

ยหน่อย ที่สำคัญเจ้ากับนางก็ยังไ

สองมือใหญ่กำเข้าหากันแน่นอย่างสะกดกั้นอารมณ์ ไม่คิดเลยว่าส

ะไรควรไม่ควร ที่สำคัญ ข้า

สายตากดดันที่ถูกส่งออกไปนั้นทำเอาซูเฉินหัวเ

ากที่เจ้าเล่าให้ฟังแล้ว ข้าว่านางดูฉลาดขึ้น” ซูเฉินเอ่ยตาม

่าง

รู้แค่ว่าน

นนางเจ้าจะสนใจไ

นะ เสีย

ยอันใดข

งข้า ไม่เช่นนั้น ข้าคงจับต

ลี่เหวินหลางทวนคำพูดของสหายในใจ

กันก็บอกข้าเล่า ข้าพร้อมดูแลหัวใจเปราะบางของสตรียิ่ง ยิ่งรู

จ้

ยงฮึดฮัดกับตนเองเท่านั้น ขณะเดียวกันก็คิดถึงเจ้าของชื่อที่ถูกพูดถึงอยู่ด้วยเช่นกัน สตรีร้ายก