ปะป๊านาเนีย

.เอ่อ..แต่...แต่ทางนั้นไม่ยอมเจรจา

็กน้อย ทนายความคนสนิทของเขาทำไมถึงได้มีความไม่มั่นใจในน้ำเสียงแบบนี้ ทั้งยังมีอาการห

้ากึ่งไทยกึ่งเสี้ยว

ดำมองจับอยู่ที่เอกสารแบบนั้นเกือบนาที แต่ไม่ได้อ่านเนื้อหาที่ในหน

อหันไปมองทางทนายความส่วนตัว แล้ว

่องเมื่อกี้นี้อีกครั้ง ทั้งเจ้านาย ทั้งเจ้า

มาไล่ตีผม ตะโกนด่าบอกแต่ว่าไม่ขาย ไม่คุยอะไรด้วยทั้งนั้น แล้วยัง...ยังจะ...” น

วคิ้วจาง ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ร่องรอยพวกนั้นไม่ได้ทำให้ผู้ชายวัยเฉียดสี่สิบปีค

าของที่ไปตรง ๆ

เสมอกับทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คนงานในฟาร์ม คนรับใช้ในบ้า

มกับแววตาที่เขาใช้มองขณะสนทนาด้วยแล้ว ยิ่งทำให้คู่สนทนาหวาดเกรง และมันทำให้

ก็…ใช่ครั

ึงกับเสียอาการได้ขนาดนี้ ทนายของเขาเอา

ิด เขาผ่านสงครามธุรกิจมาหลาย ตั้งแต่กลับจากศึกษาต่อที่ต่างประเทศ เลยพอรู้จักหลากหลายสารพัดทริ

ว รวมถึงผลไม้ท้องถิ่น อยู่กินแบบพอเพียงตามค่านิยมที่ผู้คนบางกลุ่มใช้กันมานาน ห

ามคิดในหัวที่ว่า หากเงินไม่มากพอจะซื้อขาย และเจ้าของที่ไม่ได้เด

นถนนเส้นเล็กที่ไม่ได้ลาดด้วยยางมะตอยหรือคอนกรีตแบบที่คุ้นเคย แต่เป็นดินลูกรังตลอดเส้นทาง

่เป็นผืนดินแปลงที่เขาต้องการนำมาขยายไปพร้อมกับแ

ี่เขาต้องลงมาเ

ไม่เกินยี่สิบไร่ ภายในนั้นมีสวนผลไม้หลากหลายชนิดแบบที่เก็บกินได้ทั้ง

ลตามที่ตาเห็น เพื่อใช้

งบนพื้นดินพร้อมกับยืดตัวตรงเต็มความสูงเมตรแปดสิบเซนต์ ชายหนุ่มมองสำรวจ

ที่ตรงด้านหลังของบ้านนั่นเอง สายตาคมเข้มกวาดตา

าให้ แล้วก็จับอีตาแว่นไว้ได้ ขู่ว่าจะเอาขี้ห

านความคืบหน้าให้เขาฟัง เมื่อตอนอยู่บนรถ คนพวกนี้ไร้อารยะถึงกับจะเอาอุจ

ปเอาปืนมายิงหัวพวกนั้นแน่นอนเลย” เสียงที่ฟังดูมีอายุ

นาดนั้นก็

บอกไหมว่าจะซ

หัวใจของเขาสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงนั้น ศศิร์ธาขยับตัวเข้าไปใกล้อ

เขาได้ที่ไปตั้งเยอะแล้ว ซื้อที่ยายหนั่นไปนั่นก็ตั้งเป็

ๆ ดำ ๆ อะไรนั่นที

ใช่มั้

องกว้างออกขนาดนั้นยัง

้าของตัวจริงเข้ามาคุยเอ

าย” เสียงเรียบเอื่อยเสียงนั้นบอกขึ้นอย่างนุ่มน

งหัวใจของเขา จนเผลอยกมือขึ้นแตะลงตรงหน้าอกด้านซ้าย