คุณท่านเจ้าคะ

เดือน

ล้วเผา วันต่อมาให้ลอยอังคารไม่ต้องมีสิ่งใดเหลือไว้เป็นห่วงแ

่าต้องมาทำพ

่อน มองไปทางไหนก็เห็นแต่ภาพเธอเต็มไปหมด รอ

รอ” บวรจักรถามเด็กสา

่อ …

ร บอกผม

ขาหนูเพ

โดนอ

บันไ

ม่ปุ้ยบอกอยู่แต่ผม

่ะ มันไม่ได้

ด็กในบ้าน ผมก็ต้อง

ในห้องนี้ตามลำพังแต่เธอไม่เคยอาจเอื้อมตีตนเสมอนาย เธอเ

ดูขา

ท้าค่ะแต่

อยนี่ โ

อย่าค่ะคุณท่าน” ตะวันร้องเสียงหลง

ครสอนให้เรียกแบบนี้”

… คื

กลัวมาก

คุณท่านวันนี้มีโอกาสแล้วขอพูดนะคะ ขอบคุณคุณท่านมากๆ ท

คุณแม่ปุ้

ือนกันแต่ถ้าหากคุณท่านไม่อนุ

ยเหลือบ้านหลังนี้มาตั้งแต่เด็ก ไม่มี

ูเอ่

เหมือนยักษ์เห

หนูคิดว่าจะเริ่

ำไม

รอกค่ะแล้วพ่อของแม่ปุ้ยก็มาป่วยอีกจะไม่มีใครดูแ

่เด็กสามขวบนะ

ล้ชิดคุณท่านเป็นพิเศษแล้วหน

สูญเสียทั้งนั้นแหละ

ห้เป็นแบบนั

เรียกผมแบ

อ …

อีกแล้ว

นรู้อาจจะไ

รอก ผ

มันเป็นการให้เกียรติกันมากๆ แต่หนูเด็กกว่าหลายสิบปีแถมเป็นแ

็ได้ ไม่ต้องท่

ับหนูมาก ขอหนูเรี

แน่ใจเหรอว่าจะเ

ที่หนูจะได้ตอบแทน

น” หนุ่มใหญ่พูดแล

เธอมักจะมีเหตุผลล้านแปดมาอ้างสุดท

ปทำงานก

ไปเ

ะคะคุณ

” บวรจักรคว้าตะวันได้ทันเวลา เธอ

… คุณท่านปล

” บวรจักรจับไหล่เล

่ะคุณ

อยแล

” ตะวันยกมือไหว้แล้ว

แค่โดนจับเท้ายังรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว เมื่ออยู