คุณท่านเจ้าคะ

าวนานเหมือนชั่วนิรันดร์แม้จะฝันถึงเธอทุกคืนแต่เมื่อลืม

ปไหนหมดเห

นครัวค่

ำแทนก็ได้นะ ตะว

ที่แทนทุกอย่างค่ะคุณท

เรื่อง

านเจ้าค่ะ” สาวน้อ

งเรือนภิรมย์สมัยท

าร์ คุณผู้หญิงคุณผู้ชายจะแต่งตัวสวยงามมาร่วมงาน หนูเคยเห็นร

่อล่ะ ผมกำ

้ยกำชับอยู่หลายทีว่า

หญ่โตแต่มีแค่เราสองคน ถ้าไม่ค

้นรำไม่เป็น ก็ไม่น่าแปลกใจหรอกเพราะต้องเรียนกับคุณครูโดยเฉพาะซึ่งหมายถ

เป็นเด็กที่โดนทิ้งอยู่ในกองข

้ต่างหากที่

อีกก็ดีนะคะ เผื่อ

ุณมากนะสามวันนี้ผมน่าจะยิ้มได้เ

มากไปคุณท่า

ว่าไม่รำคา

คุณเจ

จ้าขา คนอื่นได้ยินเขาจะว่า

าเหมือนเจ้าเหมือนนาย หนูไม่สาม

ว่าประจบเอาใจแต่พอเป็นตะว

ทุกอย่าง

่เคยสง

่ะ เชิญคุณท่านรับป

่ก่อน

ด้ค

ะวัน” บวรจักรบอกเด็กสา

งตรงนี้ด

การมองหน้าคู่สนท

ไม่อยากนั่งเส

ญาต ขึ้

งเชื่อฟังผู้ใหญ่นะ” บ

ตะวันรับคำอ

ๆ กลัวผมม

นใจดีหนูแค่อยากทำให

จริงๆ ที่ผู้หญิงรอ

นับหนู

ันไม่ใช่ผ

่หนูเป็นแ

น ไม่ได้ดีไปกว่าตะวันหรอก อย่างน้

ทษเจ้

ดเฉยๆ คิดไว้รึยังว่าเรียน

เรียนจบหนูก็จะทำงา

ียนตั้งสี่ปีเพื่

ได้ช่วยงานแม่ปุ้ย มั

ด้ไหม ถ้าไม่มีผม ไม่มีแม

่อยากมีชี

ใหม่แล้วกัน โตขึ้นตะวันอยากเป็นอ

ากเป็นครูอนุบ

มจะดูให

ูอะ

รียนอน

หนูไม่อยากร

พื่อไปมีชีวิตของตัวเอง ผมไม่ขั

หนูไม่เคยค

จักรชอบท่าทางลุกลี้ลุกลนของตะวันเ

อยๆ เด็กสาวช่างพูดอยู่แล้วยิ่งตอนนี้ทั้งบ้านมีแต่ความโศก

” แม่ปุ้ยร้องเสียงหลงเมื่อเ

โทษจ

ันนั่งเอง เขาจะไปตั้งนานแล้วแต

่วมโต๊ะค่ะคุณจักร

นบ้านจะนินทาอ

ได้ว่าตะวันไม

อโทษด้วยนะครับแม่ปุ้ย

ณจักร” แม่ปุ้ยน้ำท่ว

ลับเย็นๆ ไง

นเข้าเมือง ฉันเ

ครับมาเหนื่อยๆ ตรง

ะคุณ

ันโดนดุ” บวรจักรบอกเ

ไรค่ะ หนู

าผมจะไม่ท

ูอยากคุยกับคุณท่านนะค

ูดของคุณทำให้ผมยิ้มได้ ไม่ใช่

่ะที่คุณท่

กนะ อาหาร

็บเลยนะ

ปไหนนะ คงจะกินมื้อ

หนูจะบอก

ไม่ผิดแต่แม่ปุ้ยก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก คน

าถึงแม่ปุ้ยก็ทำงานทันทีเพราะหยุดไปตั้งห้าวัน เธอค

รมาแล้ว … ไ

วจ้ะแม่” ตะวัน

ว่าไม่หิว

มื่อวานก็เ

ยวท่านคงดีขึ้น เร็วๆ เ

… หนูเ

่าต้องเป็นหนู” แ

แม่ปุ้ยเห็นว่ายังเด็กจึงไม่ให้มาวุ่นวายเรือนใหญ่แต่เมื่อเกิดเหตุไม่คาดฝัน คนเ

ไว้กับลูกสาวแม้จะไม่ได้

บวรจักรบอกคน

ฟเจ้

ตะวัน” เธอยืนที่เดิม กอดถาดไว้กับ

ะไรให้เธอไม่พอใจ

ม่รับประทานมื

ะ กาแฟแก้วเ

ต้มไปนิดเดียว มันไม่

ผมไม่กิน

เจ้าค่ะ เป็

าตอนตะวันเป็นห่ว

ทษเจ

ินซอยเท้าถี่ยิบเมื่อพ้นประตูห้องก็วิ่งเร็วจี๋ แ

ะวัน” แม่ปุ้ยหันมากำชับแล้

ม่ปุ้ย ผมให้พัก

่ได้เหนื่อยเ

ตะวันมีงานต

ีค่ะค

ครับ จะได้เอาสำรับไปเก็

ดินออกมาให้พ้นห้องแต่ก็มายื