ปราบพยศเชลยยักษ์

พยศเชล

นออกจากประตูเมืองทางด้านทิศอาคเนย์ (ท

บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่อยู่ท่ามกลางความเขียวขจีของผื

ี่ เรียบง่ายเช่นสามัญ

รณา! ดีใจเห

ะวิ่งเข้าไปหาแล้วหมอบกราบลงตรงเบื้องหน้าพระธิ

รรณานิ่ง และคงคิดไม่ต่างกัน.. ทั้งคู่ดูเหมาะ

รรณาส่งรอยยิ้มให้

บพระราชธิดากรรณาอีกครั้ง เพราะพวกเขารู้มาว่า

ิ่มเชื่อสนิทใจแล้วกับเรื่องที่โจษจัน ว่ากษัตริย์พ

ข่าวการมาเยือนของกษัตริย์องค์ใหม่ ต่า

ฮึก! โฮ”

ของเด็กน้อยดังขึ้น ทำให้กษัตริย์พนาสูรย์แ

อุ้มลูกน้อยเดินตรงเข้ามาหา ก่อนจะนั่งลงกับพื

” ดวงตาที่คลอหน่วยไปด้วยน้ำ

ฮือ..” เด็กน้อยส่ง

็นบาดแผลได้ชัดเจน แย่ไปกว่านั้น! คือแผลบวมแล

จะจำชื่อไม่ได้ก็ตาม แต่นางจำหน้าพวกเขาได้ และไ

วเท้าฝ่ามือแกร่งของกษัตริย์อสุ

” พนาสูรย์เอ

ากับพนาสูรย์ ด้วยแววตาที่มีคำถาม นางก

หนากรรณา ” กษัตริย์พนาสูรย์ตอบ ถึงจะเห็นไกล ๆ แต่ก็พอมอง

ิษ! หรือ

ยความตกใจ กษัตริย์พนาสูรย์โน้ม

บาดแผลน่าจักม

รณาหันกลับไปมองเด็กน้อยที่นอนบนตั

าสูรย์ส่งสัญญาณบอกหมอหลวงที่ติดตามขบว

ษย์เพื่อตรวจบาดแผลของเด็กน้อยอ

ไม่ใช่จากสัตว์มีพิษ แต่มองตาเปล่าก็พอจะรู้ว่าเป็นพิษชนิดไหน

ักไม่ได้ผล คงต้องเจาะแผลเพื่อเปิดทางเอาเลือดพิษออกจ

์ตัวเอง ก่อนจะหันมาเอ

จจักต้องเจ็บมา

ค่ะท่า

ที่อยู่บนตัก “ ลูกแม่เข้มแข็ง ฮึก! ทนเจ็บหน่อยหนาลูก ฮึก!

ื่อเขาจะได้มีชีวิตรอด ดีกว่าให

รดา น้ำตายังไหลรินอาบสองแก้ม ค

ติดตามมาด้วยก็เริ่มลงมือ กษัตริย์อสุราและกรรณาจ

กมาหนึ่งด้ามและเผาส่

ากัดผ้า

จ้า

อาดที่หมอหลวงยื่นให้ก่อนจ

ก็ทิ่มเข้าเนื้ออ่อนด้วยความเร

ร้องโหยหวนดังออกมาราวจะขาดใจ ..เข

_⁠☉

องของเด็กน้อย กรรณาทนฟังต่อไปไม่ไหว! ร่างเ

กษัตริย์พนาสูรย์คว้าเรียวแขนของกรรณาเอาไว้

ื้อสิ!

งจ้องหน้าอสุรีตัวน้อยนิ่ง ใ

” กรรณาก้มหน้าเอ่ยเบ

้าที่นี้อยู่แล้ว การช่วยที่ดีที่สุด ก็คือการอยู่ห่าง

อยเข้าไปใกล้กลัวว่าน้องจะโดนพิษไปด้วย ก่อนที่

รย์ก็สังเกตเห็นสายตาของพวกเขาที่กำลังจับจ้องมา ..เขารู้ด

เองเพื่อรักษาเกียรติของอสุรีน้อย ...กรรณาพยักหน

⚜️

อดยัยน้องแบบนี้ไม่ได้! อ

ิ่มเข้าชั้น + ถู

***