แขกที่ไม่ได้รับเชิญ - Univited Guests

วามคิดของเราควบ

--

65/ กรุงเ

บ้างวะ” เสียงโอ๊ตแว่วมาตามสาย “หลายเดือ

าและผู้คนในละแวกใกล้เคียง แต่นั่นไม่รบกวนหวานมากนัก ที่จริง หวานจงใจเลือกชั้นที่ไม่สูงมากเกินไปด้วยซ้ำ ด้วยเหตุผลบางอย่าง

เปล่าทิ้งลงถังขยะข้างโต๊ะทำงานซึ่งตั้งอยู่กลางห้อง มันเป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นเดียวในห้

์รัวๆ บนคีย์บอร์ด แสงไฟสลัวจากจอคอมพิวเตอร์สะท้อนใบหน้าสะสวยไร้เครื่

ทุกรอบ สรุปเมื่อไหร่ว่าง เรากลั

หลือบมองมือถือข้างคีย์บอร์ด เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ทำงาน สองมือยกขึ

ีฟ้าเล็กๆ สวยสะดุดตายืนวุ่นอยู่ในครัว ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าแม่ก

ประดับใบหน้า หวานรักรอยยิ้มของแม่ที่สุดในโลก โดยเฉพาะดวงตาของแ

่กล่าวพร้อมลูบหัวหวานเบาๆ “ไปอาบน้

ิ้มกว้าง หันหลังจะกลับขึ้นช

งที่แม่พูด ฉงนสงสัยกับสิ่งที่ได้ยิน แม่ยังคงยิ้มกว้างอย่างเคย เพียงแต่ตอนนี้ดวงตาของแม่ไม่ได้ยิ้มไปด้วยเหมือนเมื่

หากเพียงวินาทีนั้นหวานหันหลังกลับไปมองอีกครั้ง เธอจะได้เห็นว่าตอนนี้ รอยยิ้มกว้างบน

้สึกเจ็บลึกที่หน้าอกเหมือนถูกมีดบาด นั่นเป

ปลุกให้ตื่นจากภวังค์ หวานสูดหาย

แกฟังอยู่

ไปเยี่ยมบ้านเกิด’ เธอถามตัวเอง หวานนึกถึงกลิ่นอายทะเลแ

บแม่ แต่ด้วยสัญชาติญาณ เธอรู้สึกได้ว่าส่วนหนึ่งส่วนนั้นของเธอ.. ความสามารถในการมองเห็นสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น เป็นต้นเหตุหลักของความเปลี่ยนแปลงดังกล่าว ย่าภาซึ่งแก่ชราแต่สุขภาพแข็งแรงตามอัตภาพ

ิบ “จะทำตัวแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่” หวานเขยิบเข

่อนบ้าง ไม่ได้หรือไง” เสี

นตวาด “กลับบ้านดึกดื่นทุกวัน บางทีกลับเช้า

่ออ่อนลงเล็กน้อย “อยู่กันมาจนขนาดนี

” เสียงของแม่ดังขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้กลายเ

แทรกขึ้นมากะทันหัน “ผมกล

เต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมาจากอก ตลอดเวลาที่ผ่านมา หวานรู้สึกปลอดภัยเสมอเมื่อ

วอะไร” เสียงแม่เบาลง น้ำ

ัว” เสียงพ่อเบาลงจนแทบกระซิบ หวานเอามือทาบอกก่อนกำมือแน่น พยายามห

ริงๆ หวาดระแวงไปหมด จะกินจะนอน ไม่ว่าจะทำอะไรใจก็คิดถึงแต่เรื่องนี้” พ่อพูดพร้อมเสียงสะอื้น “ผมด

ูอื้อไปหมด เสียงพูดคุยกันยังคงดำเนินต่อไป แต่หวานไม่ได้ยินอะไรอีก เธอก้าวออกห่

รมานต้องเห็นสิ่งน่ากลัวที่ไม่มีใครอยากเห็นคือตัวเธอ แต่พ่อกลับหวาดกลัวมากก

จบต

--