แขกที่ไม่ได้รับเชิญ - Univited Guests

และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องนี้ เป็นการสมมุ

ของเราให้ดี เพราะทุกสิ่งที่เราท

กาะกำพัน เกาะางห่างไ

มกับลูกๆ และเพื่อนบ้านอีกสองสามคนเรียกหลานเบาๆ ใจไม่ได้อยากให้หลานต้องมาช่วยอะไร เพีย

จอตาเบิกโพลง เหงื่อแตกซิกตัวสั่นเทิ้มอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอหยิบรีโมททีว

เกิดน้ำโห “ลุกเลยนะหวาน คนอื่นเค้าท

ด้ยินเหรอ? ทำตัวเหมือนเด็ก

ปลาแห้งอยู่ใกล้ๆ กับย่า แล้ววกไปมองแม่อ

ยืนอยู่หลังย่า” เด็กน้อยอายุไม่เกินเจ็

้ากันไปมา นอกจากย่าภา เอมอร จักร และเพ

ักหน่อย พูดจาเลอะเทอะใหญ่แล้...

ังย่าเห

่าหน้าตาเขาเป็นยั

ด้านหลัง “ผู้หญิงหัว

งตามทิศทาง

กดปุ่มเพิ่มเสียงทีวีซ้ำๆ ราวกับพยายามกลบเส

วกระจ่าง ราวกับจะเข้

ล้วใช่มั้ยว่าอย่าพูด

เป็นโรคมะเร็ง แกเสียไปเมื่อแปดปีที่แล้วจำได้ไหม ก่อนเสีย พี่ผมทำคีโมจนผมร่วงหมด เวลาอาการกำเ

หมอง “หวานมันคงเห็นป้ามันนั่น

ิ่งดุอย่าเพิ่งตี เด็กมันเห็นอะไรมันก็ว่าไปตามที่เห็น เราเป็

เธอใช้ชีวิตตามแบบฉบับสาวคนกรุงทั่วไปและเชื่อมาตลอดว่าผีไม่มีจริง เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองตัดสินใจผิด ที่เลือกมาใช้ชีวิตชาวเกาะแบบนี้ เพราะเธอและจักรรักกันมาก อีกทั้งย่าภาก็ใจดีมีเมตตา รัก

แต่หวานมักนอนน้อย แต่ละคืน หวานนอนจริงๆ แทบไม่กี่ชั่วโมง และมักมีท่าทีประหลาด คล้ายกับว่าเห็นอะไรที่คน

น้า ไม่ได้มองไปที่จุดใดจุดหนึ่งอย่างเจาะจง “อยากได้อะไรไหม หรือย

งอยู่ก่อนหน้าก็ลุกพรวดขึ้นม

าแสนคนข้างบ้านพูดตะกุกตะกัก อีกสองคนพยักหน้าเร็วๆ

แม่ไป ปากก็พูดเสียงสั่นนิดๆ “สบายใจ

วดแสนสาหัสเมื่อครู่ ตอนนี้ถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มบางๆ สายตามองดูย่าภาและพ่อจักรอย่างรักใคร่ หวานรู้สึกลมแร

หวานประกาศแล้วกดปิดโทรทัศน์

วานเปรย “หิวข้าวแล้

อย่างประหลาดกับสายตาเศร้าๆ ของพวกเขา ณ เสี้ยววินาทีนั้น แม้ไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรเกี่ยวกั

จบต