ร่างของกัญติญาถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรง มือที่ถูกไขว้ไว้ที่ด้านหลังแถมโดนมัดเสียแน่นหนา ทำให้เธอไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนแนวขาอ่อนทั้งสองข้างก็ถูกเขาทุบเบาะๆเพื่อตัดทอนกำลัง ส่งผลให้ขาทั้งสองข้างของเธอไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ “เธอจะต้องได้รับโทษที่เธอทำไว้กับฉัน วันนี้เธอจะต้องจดจำไปชั่วชีวิตแน่นอน” กางเกงตัวสวยของเธอถูกถอดออกจากร่างกายตามด้วยอันเดอร์แวร์ โดยกัญติญาไม่ทีทางต่อสู้ได้เลย เธอไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับตน “เธอเตรียมตัวรอรับโทษจากฉันได้เลย” เขาพูดจบพร้อมกับลงโทษให้เธอรู้สำนึกว่าอย่าบังอาจมาทำร้ายคนอย่างเขา ถ้าเขาเจ็บเธอจะต้องเจ็บยิ่งกว่า และมันก็เป็นอย่างที่เขาตั้งใจไว้จริงๆ “อี๊ดดดดดดดดด..” เสียงกรีดร้องที่ไม่สามารถดังออกมาได้เพราะเธอถูกเสื้อที่เขากระชากติดมือมาอุดไว้ที่ปาก ความเจ็บปวดที่แสนทุกข์ทรมานที่เธอไม่เคยเจอมาก่อน น้ำตาของเธอรินไหลออกมาไม่ขาดสาย ร่างกำยำเริ่มเคลื่อนไหวหลังจากที่แทรกเข้ามาในกลีบกุหลาบของเธอ ในภาวะที่เธอยังไม่พร้อมทำให้ร่างกายของเธอเจ็บปวดอย่างที่สุด กลีบกุหลาบที่ไร้ซึ่งน้ำหวานมาชโลมให้ชุ่มฉ่ำ ร่างทั้งร่างเจ็บปวดจนไม่อาจทานทนได้ มีเพียงน้ำตาที่รินไหลออกมาบรรเทาความเจ็บปวดเท่านั้น กัญติญาร้องไห้แทบจะเป็นสายเลือดเพราะความเจ็บระบมกับสิ่งที่เกิดขึ้น บทลงโทษของเขาทำให้เธอจดจำไม่มีวันลืมจริงๆ เขายังคงเคลื่อนไหวร่างกายอย่างต่อเนื่อง แรงถาโถมที่เขาสาดใส่อย่างแรงอย่างไม่กลัวเธอเจ็บปวด เขาทำตามอารมณ์และจินตนาการที่อยู่ในใจของเขา เสียงสะอื้นและกรีดร้องผ่านเสื้อที่ปิดเรียวปากของเธอ ดังออกมาอย่างต่อเนื่อง แต่เขาหาสนใจไม่ยังคงเคลื่อนไหวบนร่างของเธออย่างไม่หยุดหย่อน จนกระทั่งได้ปลดปล่อยในร่างกายของเธอ รัฐศาสตร์นอนหอบหายใจแรงอยู่ข้างกายเปลือยเปล่าของเธอ หลังจากเสพสมครั้งสุดท้ายเสร็จสิ้น เขาตะแคงหันร่างมาหาเธอที่นอนร้องไห้อยู่ มือหนาไต่ไปตามแนวลำแขนของเธอที่เต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อและรอยเขียวจ้ำกระจายอยู่เต็มไปทั่ว “ฉันจะไม่ฆ่าไอ้เคนจิมัน..แต่ฉันจะไล่มันลงเรือแทน และต่อไปนี้ห้ามติดต่อกับมันอีกไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม ถ้าฉันรู้เธอเจอหนักกว่านี้แน่ แต่ถ้าเธอคิดหนี พ่อของไอ้เคนจิมันจะต้องหัวใจวายเพราะลูกชายมันแน่นอน” รัฐศาสตร์ลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย แต่ก่อนที่เขาจะก้าวลงจากเตียงเขาปลดเสื้อที่มัดข้อมือและเรียวปากของเธอให้เป็นอิสระ และดึงผ้าห่มมาปิดร่างกายให้ กัญติญานอนร้องไห้กับการกระทำของเขา ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับเธอแบบนี้ เคนจิโร่ทำร้ายเธอทั้งคำพูดและร่างกายเป็นบางครั้ง แต่เธอสามารถทนได้เพราะรักเขาและนึกถึงทางาดะบิดาของเคนจิโร่ที่มีบุญคุณกับเธออย่างใหญ่หลวง แต่สำหรับรัฐศาสตร์เธอเองไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องทนและทนไปเพื่ออะไร หญิงสาวนอนร้องไห้จนหลับไปด้วยความอ่อนเพลียและเจ็บปวด นอนเพื่อให้ร่างกายฟื้นตัวเพื่อต่อสู้กับเขาในวันพรุ่งนี้ รัฐศาสตร์เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดลำลอง เขาเดินมาหยุดนิ่งที่ข้างเตียง ยืนมองร่างที่หลับใหลของเธอ ใบหน้านวลยังคงมีหยาดน้ำตาแห้งกรังติดอยู่ เสียงสะอื้นดังออกมาเป็นระยะ เขาบอกตัวเองไม่ได้ว่าสิ่งที่เขากระทำลงไปกับเธอเพราะเหตุใด แต่ที่แน่ๆ คือเขาหวง ไม่อยากให้เธอเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน ยิ่งเป็นเคนจิโร่ด้วยแล้ว ความหวงของเขามากเป็นเท่าทวีคูณ รัฐศาสตร์เดินออกไปจากห้องนอนทันที เพื่อจัดการบางอย่างให้เรียบร้อย
บทที่ 1 1
1
กัญติญาเหม่อมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ปราศจากหมู่ดาว เธอยืนอยู่บนชั้นสูงสุดของเรือสำราญหรูของรัฐศาสตร์ชายผู้พรากอิสรภาพของเธอไป ความอ้างว้างและโดดเดี่ยวเกาะกินหัวใจของกัญติญา มีเพียงลมหายใจที่ทำให้เธอมีชีวิตต่อไปได้ เธอมาอยู่กับเขาที่นี่ได้สามวันแล้วมันช่างเป็นเวลาที่นานแสนนานสำหรับคนที่ตกอยู่ในห้วงทุกข์เช่นเธอ มีเหตุผลไม่กี่ข้อที่เธอต้องมาอยู่ที่นี่ แต่เหตุผลหลักก็คือความต้องการเอาชนะของคนคนเดียว ส่วนอีกเหตุผลหนึ่งคือความเกลียดชังในตัวเธอที่อยู่ในหัวใจของคู่หมั้นหนุ่ม และมันมีมากพอที่จะทำให้เคนจิโร่ยกเธอให้กับรัฐศาสตร์เพื่อเป็นดอกเบี้ยของหนี้การพนันที่เคนจิโร่เล่นทุ่มอย่างไม่ลืมหูลืมตา นับตั้งแต่วันนั้นชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไป เหตุการณ์เริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาและเธอเจอกันบนเรือสำราญเมื่อสามวันก่อ
รัฐศาสตร์นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาตัวยาวภายในห้องทำงานของเขาบนเรือสำราญ ในมือถือแก้วที่ใส่วิสกี้ราคาแพง ดวงตาสีเทาเข้มทอดมองร่างของเคนจิโร่ โมชิและพรรคพวกที่ถูกเขาสั่งสอนจากการที่บังอาจเข้าไปอาละวาดในคาสิโนของเขาเนื่องจากเล่นเสียพนันไปกว่าสามร้อยล้านบาทและยังพ่วงจำนวนเงินที่กู้ไปจากเขาอีกกว่าสองร้อยล้านจากการเล่นอย่างไม่ลืมหูลืมตาตลอดหนึ่งสัปดาห์
สาเหตุที่เคนจิโร่และพรรคพวกขึ้นเรือสำราญของเขาได้ เนื่องจากเมื่อหนึ่งสัปดาห์ที่แล้วพี่ชายของเขาได้จัดงานแต่งงานขึ้นบนเรือสำราญนี้โดยล่องเรือจากชลบุรีมาถึงจังหวัดกระบี่ เมื่อส่งตัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวไปยังบ้านพักตากอากาศของพี่ชายอันเป็นสถานที่ที่ทั้งสองเลือกเป็นที่ฮันนีมูน เขาก็ได้ออกเดินเรือในวันถัดมาเพื่อเดินทางไปฝรั่งเศสตามโปรแกรมที่ได้จัดเตรียมไว้
เคนจิโร่ไม่ยอมลงจากเรือเมื่องานแต่งงานเสร็จสิ้น สิ่งที่ดึงดูดใจให้เขาอยู่ต่อก็คือคาสิโนของรัฐศาสตร์ที่อยู่บนเรือสำราญ เคนจิโร่เล่นการพนันโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของกัญติญาคู่หมั้นสาวแสนสวย และเป็นที่หมายปองของรัฐศาสตร์ด้วย เมื่อเงินของเคนจิโร่หมดเขาเริ่มกู้เงินในคาสิโนซึ่งรัฐศาสตร์ก็ปล่อยให้กู้ได้โดยไม่จำกัดจำนวนทำให้เคนจิโร่ติดกับดักของรัฐศาสตร์ที่ขุดหลุมพรางไว้
“มึงโกงกูไอ้เล็ก...มึงโกงกู” เคนจิโร่พูดด้วยน้ำเสียงเคียดแค้น ที่เขารู้จักชื่อเล่นของรัฐศาสตร์เพราะณิชาเคยแนะนำให้รู้จักซึ่งทั้งสองรู้สึกไม่ถูกชะตากันตั้งแต่แรกเห็น เพราะเคนจิโร่มองสายตาของรัฐศาสตร์ที่มองมาที่คู่หมั้นสาวของเขา ทำให้ผู้ชายด้วยกันดูออกว่ารัฐศาสตร์กำลังคิดอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดชังคู่หมั้นก็ตาม แต่ส่วนลึกก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมา
รัฐศาสตร์วางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะกระจกที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นก็เดินเข้ามาหาเคนจิโร่ที่ยืนอยู่โดยมีลูกน้องของเขาจับแขนทั้งสองข้างของเคนจิโร่ไว้
“คาสิโนของฉันไม่เคยโกงใครที่แกเสียการพนันก็เพราะว่าแกไม่ยับยั้งชั่งใจเอง อันนี้ฉันก็ช่วยไม่ได้” รัฐศาสตร์พูดและยักไหล่ทั้งสองข้างแบบกวนๆ ทำให้เคนจิโร่โกรธเป็นอย่างมาก พยายามสะบัดตัวออกจากการเกาะกุม แต่หาสำเร็จไม่
“มึงปล่อยกูไอ้เล็ก...แล้วมึงมาสู้กับกูตัวต่อตัว”
เคนจิโร่ร้องท้า รัฐศาสตร์จึงพยักหน้าให้ลูกน้องของเขาปล่อยเคนจิโร่ เพื่อที่จะได้มาสู้กันแบบตัวต่อตัว การต่อสู้ของทั้งสองที่มีหมัด เท้าและอวัยวะส่วนต่างๆของร่างกายเท่าที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ เป็นไปอย่างเข้มข้นไม่มีใครเสียเปรียบได้เปรียบเรื่องรูปร่าง เพราะทั้งคู่มีรูปร่างที่ใกล้เคียงกันไม่ว่าจะเป็นความสูงใหญ่ บึกบึน และฝีไม้ลายมือการต่อสู้ เสียงโครมครามของข้าวของเครื่องใช้ที่อยู่ในห้องทำงานที่กว้างใหญ่ของรัฐศาสตร์ตกหล่นสู่พื้นจากแรงเหวี่ยงและแรงกระแทกของคนทั้งสอง
ฝ่ายลูกน้องของแต่ละคนไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่ง มีหน้าที่คอยคุมเชิงให้เจ้านายเท่านั้น โคกิเห็นว่าเคนจิโร่เจ้านายน้อยของตนกำลังเสียเปรียบจึงถอยร่นออกจากห้องเพื่อไปตามคนคนหนึ่งมาช่วยโดยมีสายตาของธนาพลที่เป็นทั้งเพื่อนและเลขาฯ ส่วนตัวของรัฐศาสตร์ดูอยู่ ธนาพลพยักหน้าให้มานพเดินตามออกไปดูเพราะไม่ไว้ใจพวกยากูซ่าที่มากด้วยเล่ห์เหลี่ยม
เสียงเคาะประตูดังรัวที่หน้าห้องพักของกัญติญา เธอจึงเดินมาเปิดประตูดูผู้มาเยือน เมื่อบานประตูถูกเปิดออก โคกิก็พูดออกมาทันควัน
“มิโกะ...แย่แล้วครับนายน้อยมีเรื่องกับคุณรัฐศาสตร์ ตอนนี้กำลังสู้กันอยู่ครับ”
“ที่ไหนคะพามิโกะไปเร็ว” กัญติญาถามอย่างกระตือรือร้น
โคกิไม่รอให้เสียเวลาเขารีบเดินนำกัญติญาไปที่ห้องทำงานของรัฐศาสตร์ทันที เมื่อมานพเห็นว่าโคกิมาตามกัญติญาจึงหลบอยู่ที่มุมทางแยก โดยที่ทั้งสองไม่ได้สังเกตเห็นเพราะมัวแต่ห่วงเจ้านายของตน
“หยุดนะ...บอกให้หยุด” กัญติญาจับท่อนแขนหนาของรัฐศาสตร์ไว้มั่นก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงร่างของเขาที่กำลังอยู่บนตัวของเคนจิโร่ และตั้งท่าจะประเคนกำปั้นใส่หน้าของคู่หมั้นของเธอออกมา แรงดึงทำให้ทั้งสองเสียหลักและล้มลงไปนอนอยู่ที่พื้น ร่างของรัฐศาสตร์อยู่เบื้องล่างโดยมีร่างของกัญติญาทาบทับอยู่ ริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันด้วยความไม่ตั้งใจ มันเป็นเพียงชั่วเสี้ยววินาทีแต่สำหรับรัฐศาสตร์แล้วเขามีความรู้สึกว่าริมฝีปากอิ่มเต็มของผู้หญิงคนนี้เป็นของเขา กัญติญาเองก็รู้สึกตกใจและรู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกายเมื่อได้สัมผัสริมฝีปากหนาได้รูปสวยของเขา แม้จะเป็นสัมผัสเบาบางเหมือนนนก แต่กลับรู้สึกว่าหนักดุจหินผา เธอเป็นฝ่ายลุกขึ้นก่อนเมื่อตั้งสติได้
บทที่ 1 1
07/03/2023
บทที่ 2 2
07/03/2023
บทที่ 3 3
07/03/2023
บทที่ 4 4
07/03/2023
บทที่ 5 5
07/03/2023
บทที่ 6 6
07/03/2023
บทที่ 7 7
07/03/2023
บทที่ 8 8
07/03/2023
บทที่ 9 9
07/03/2023
บทที่ 10 10
07/03/2023
บทที่ 11 11
07/03/2023
บทที่ 12 12
07/03/2023
บทที่ 13 13
07/03/2023
บทที่ 14 14
07/03/2023
บทที่ 15 15
07/03/2023
บทที่ 16 16
07/03/2023
บทที่ 17 17
07/03/2023
บทที่ 18 18
07/03/2023
บทที่ 19 19
07/03/2023
บทที่ 20 20
07/03/2023
บทที่ 21 21
07/03/2023
บทที่ 22 22
07/03/2023
บทที่ 23 23
07/03/2023
บทที่ 24 24
07/03/2023
บทที่ 25 25
07/03/2023
บทที่ 26 26
07/03/2023
บทที่ 27 27
07/03/2023
บทที่ 28 28
07/03/2023
บทที่ 29 29
07/03/2023
บทที่ 30 30
07/03/2023
บทที่ 31 31
07/03/2023
บทที่ 32 32
07/03/2023
บทที่ 33 33
07/03/2023
บทที่ 34 34
07/03/2023
บทที่ 35 35
07/03/2023
บทที่ 36 36
07/03/2023
บทที่ 37 37
07/03/2023
บทที่ 38 38
07/03/2023
บทที่ 39 39
07/03/2023
บทที่ 40 40
07/03/2023
หนังสืออื่นๆ ของ อัญญาณี
ข้อมูลเพิ่มเติม