อนุชายาบรรณาการ(Boy Love)

บทที่ 1

“ข้าคือใคร?”

เป็นคำถามแรกของผู้เพิ่งจะลืมตาขึ้นมาช้าๆ ถามชายวัยสามสิบที่แต่งกายด้วยชุดสีครามซีดเพราะความเก่าเนื้อผ้าไม่ดีนักแต่ก็สะอาดสะอ้าน ที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างสงสัย เพราะว่าในสมองนั้นว่างเปล่าไม่มีความทรงจำอะไรเลย

“แล้วเจ้าเป็นใคร?”

“องค์...เอ่อ...คุณชาย ท่านจำบ่าวไม่ได้หรือขอรับ?”

ร่างบนเตียงนอนเงียบงัน นัยน์ตาเลื่อนลอยและงุนงง

“คุณชาย ท่านอย่าทำให้บ่าวตกใจเยี่ยงนี้สิขอรับ”

ชายผู้เรียกตนเองว่าบ่าวมีสีหน้าบิดเบี้ยว ดวงตาแดงระเรื่อบวมเปล่งเพราะร้องไห้มาอย่างหนักอยู่แล้วกลายเป็นสีแดงก่ำ หยาดน้ำใสๆ สองสายไหลรินลงมาอาบใบหน้าอีกครา

“บ่าวขอโทษ...ขอโทษ...ที่ช่วยอะไรคุณชายไม่ได้...ฮืออออๆๆๆ”

“ไม่ต้องร้องไห้...เจ้าเพียงแค่ช่วยบอกข้ามาทีว่าเจ้าชื่ออะไรแล้วข้าชื่ออะไร?”

เสียงแผ่วล้าของคุณชายดังขึ้นอีกครา แผ่วเบาราวกระซิบ

“บ่าวชื่อจางจงขอรับ” จางจงเอ่ยเสียงเครือ “ส่วนคุณชายชื่อ จ้าวชิงเฟิง เป็น...เอ่อ...เป็นอนุชายาของชินอ๋องขอรับ”

“จ้าวชิงเฟิง” ร่างที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง เพราะนอนหงายไม่ได้ เนื่องจากจะกระทบถูกบาดแผลที่แผ่นหลังซึ่งถูกโบย พึมพำเบาๆ ราวไม่คุ้นเคยกับชื่อของตนเองนัก ก่อนจะส่งเสียงเบาๆ แผ่วล้าว่า “น้ำ...ขอน้ำให้ข้าหน่อย”

“ขอรับ...” จางจงรีบปาดน้ำตา ผุดลุกขึ้นไปรินน้ำจากกาน้ำใส่ถ้วยเคลือบ ยกมาใกล้ ถือถ้วยด้วยมือหนึ่ง อีกมือหนึ่งยื่นมาช่วยประคองร่างคุณชายขึ้นมาเพื่อให้ดื่มน้ำได้ถนัด

คุณชายส่งเสียงครางเบาๆ อย่างเจ็บปวด เมื่อครู่ไม่ได้ขยับจึงรู้สึกเจ็บร้าวไปทั่วร่างอย่างพอทน แต่พอขยับเพียงเล็กน้อยก็รู้สึกปวดแปลบที่แผ่นหลังจนแทบจะทนไม่ไหว ยิ่งกว่านั้นยังเจ็บที่ท้ายทอยมาก เขาพยายามกล้ำกลืนเสียงครวญคราง แล้วดื่มน้ำจากถ้วยเคลือบอย่างกระหายเพราะคอแห้งผากเป็นผง พอดื่มน้ำหมดถ้วย เขาก็ขออีก จางจงไม่ขัดรินน้ำถ้วยใหม่มาให้อย่างไม่ชักช้า จนกระทั่งเขาขอเป็นถ้วยที่สี่

จางจงจึงแย้งว่า “คุณชายอย่าดื่มน้ำอีกเลยขอรับ เดี๋ยวบ่าวจะนำข้าวต้มมาให้ท่านรองท้องก่อนดีกว่า กินข้าวแล้วจะได้ดื่มยา...เฮ้อออ” ปิดท้ายด้วยเสียงถอนหายใจยาว

“ข้าไม่อยากกินข้าว...” จ้าวชิงเฟิงเอ่ยอย่างเด็ดเดี่ยว

“ท่านไม่ได้กินอะไรมาสามวันแล้ว ท่านไม่หิวหรือ?” จางจงถามอย่างเป็นห่วง

“ข้ายังไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น จนกว่าข้าจะรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับตัวข้าทั้งหมด” จ้าวชิงเฟิงยื่นคำขาด

“คุณชายพูดเยี่ยงนี้ หมายความว่า...” จางจงมีสีหน้าตกใจและกระวนกระวาย “ท่านจำเหตุการณ์เมื่อสามวันก่อนไม่ได้หรือขอรับ?”

“ไม่ใช่”

สีหน้าจางจงดีขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะซีดเผือดแทบเป็นกระดาษเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

“ไม่เพียงแค่สามวันก่อนเท่านั้น จะสิบปียี่สิบปีก่อนข้าก็จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น!...ข้า...ข้าก็เจ็บหัวมาก!!”

เพล้ง!

ถ้วยที่จางจงถืออยู่ในมือหล่นลงแตกกระจาย นัยน์ตาแดงก่ำฉายแววเคียดแค้น เขาพึมพำกับตัวเอง...นังหญิงใจดำอำมหิต จงใจใช้ให้คนตีที่ศีรษะของคุณชาย!

“จริงๆ นะจางจง ข้าอยากจะรู้เรื่องราวของข้าเอง...เจ้าช่วยเล่าให้ข้าฟังอย่างละเอียดทีเถอะ” น้ำเสียงคุณชายอ้อนวอน

จางจงพยักหน้า “ได้ๆๆ ...ข้าจะเล่า...”

*

*

จ้าวชิงเฟิงจึงได้รู้ว่า...ตนเองเป็นโอรสที่เกิดจากนางสนมต่ำต้อยนางหนึ่ง พออายุเจ็ดขวบมารดาก็สิ้นชีวิต จางจงซึ่งเวลานั้นอายุยี่สิบเป็นขันทีเล็กๆ ที่ดูแลมารดาของตนอยู่จึงได้ดูแลตนต่อมา ฮ่องเต้แคว้นเป่ยที่เป็นพระบิดาของตนไม่ได้สนใจไยดีอะไรตน ตนจึงเติบโตมาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แต่ก็ยังหนีไม่พ้นเคราะห์กรรมเพราะแคว้นเป่ยทำสงครามกับแคว้นหนาน เพื่อเป็นการขอพักรบชั่วคราว แคว้นเป่ยจึงส่งบรรณาการมาให้แคว้นหนาน และตนที่มีอายุเพียงสิบสี่ก็กลายเป็นของบรรณาการชิ้นหนึ่ง ซึ่งฮ่องเต้แคว้นหนานยกให้แก่พระอนุชา (น้องชาย) ชินอ๋องหลี่เฉิงเป็นอนุชายา (ภรรยาน้อย) แต่ตนไม่เคยพบหน้าค่าตาทั้งฮ่องเต้แคว้นหนานและชินอ๋องเลยแม้สักครั้งเดียว

จ้าวชิงเฟิงถูกจัดให้อยู่ที่เรือนเล็กท้ายจวน พร้อมกับจางจงและชุนฮัว ชิวฮัว สองนางกำนัลสาวที่ติดตามมาจากแคว้นเป่ย ทั้งสองสาวอายุเท่ากันกับจ้าวชิงเฟิง พอมาอยู่ที่จวนนี้ตำแหน่งองค์ชายก็ลดลงเหลือแค่คุณชาย ตำแหน่งขันทีและนางกำนัลก็ลดลงเหลือเพียงบ่าวไพร่สาวใช้

คุณชายอยู่ที่เรือนเล็กซอมซ่อนี้มาสามปีแล้ว เป็นสามปีที่ลำบากยากแค้นยิ่ง อาหารก็เพียงประทังชีวิตหยาบๆ เสื้อผ้าอาภรณ์เครื่องใช้ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนคุณภาพต่ำ และอยู่อย่างคนถูกกักบริเวณ

จ้าวชิงเฟิงใช้ชีวิตให้ผ่านไปแต่ละวันอย่างซังกะตาย ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร

แต่...ไม่ใช่ว่าคนอื่นจะไม่มายุ่งเกี่ยวกับเขา

เมื่อสามวันก่อน...พระชายาตู้หวางเฟยนามตู้จินเหลียนมีคำสั่งเรียกจ้าวชิงเฟิงไปพบที่ตำหนักของพระชายา พร้อมแจ้งข้อหาว่าคุณชายเป็นชู้กับชุนฮัวโดยมีพยานคือชิวฮัว

ชุนฮัวถูกโบยจนตาย!

ส่วนคุณชายถูกโบยยี่สิบไม้...และไม้ที่ยี่สิบก็ฟาดใส่ท้ายทอยของคุณชายเต็มแรงเหมือนต้องการจะเอาชีวิต...จางจงเห็นกับตา แต่เขาไม่สามารถปกป้องอะไรคุณชายได้ เพราะเขาถูกบ่าวชายร่างกำยำสามคนจับเอาไว้แน่นให้คุกเข่าดูอยู่ข้างๆ มีผ้าอุดปาก และถูกมัดมือไพล่หลังเอาไว้แน่นหนา

นับจากนั้นชิวฮัวก็หายไป

*

*

“คุณชายหมดสติไปสามวันเต็มๆ เพิ่งฟื้นเมื่อสักครู่นี้เองขอรับ”

“มิน่า...ถึงได้เจ็บระบมไปทั้งตัวอย่างนี้ ว่าแต่...ข้าเป็นชู้กับชุนฮัวจริงหรือไม่?” เรื่องนี้คุณชายอดนึกสงสัยไม่ได้

“เรื่องนี้...” จางจงเองก็ตอบไม่ได้ “คงมีแต่คุณชายกับชุนฮัวเท่านั้นที่จะตอบได้ แต่ทว่าเวลานี้ชุนฮัวก็ตายไปแล้ว แล้วท่านเองก็จำอะไรไม่ได้”

“ยังมีอีกคน” คุณชายเอ่ยขึ้นลอยๆ

“ใครหรือ?”

“ชิวฮัว” คุณชายสีหน้าครุ่นคิด “นางน่าสงสัยมาก นางเป็นพยานเรื่องนี้เพื่ออะไร?”

“อืม” จางจงพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง “แต่นางหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”