แสนร้ายละลายรัก

“คุณปู่มาที่นี่ทำไมครับ..” แสน หรือ เด็กชายภาสกร ไทเลอร์ เกรย์ เด็กชายวัยเก้าขวบ ถาม คุณโลแกน ผู้เป็นปู่อย่างไม่เข้าใจว่าทำไมคุณปู่ของตนต้องพาเขามาที่บ้านหลังเล็กจ้อยแบบนี้ บ้านหลังเล็กจ้อยแต่น่ารักร่มรื่นน่าอยู่ สำหรับภาสกรบ้านของคนอื่นเล็กหมดนั่นล่ะ เพราะเขาเติบโตมาในคฤหาสน์ใหญ่โตโอ่อ่าพื้นที่กว้างขวาง บ้านใครที่เล็กกว่าคฤหาสน์ของเขาคือเล็กกระจ้อยร่อยทั้งนั้น

“มาเยี่ยมน้องไงล่ะ” ผู้เป็นผู้ตอบยิ้มๆ ท่าทางของคุณปู่มีความสุขมาก มากกว่าตอนที่น้องๆ เขาเกิดเสียอีก

คุณอาภาค หรือ ทวิภาค เป็นน้องชายต่างแม่ของ คุณลูอิส ไทเลอร์ เกรย์ ผู้เป็นบิดาของเขา

“แต่ผมมีน้องแล้ว”

“นี่ก็เป็นน้องอีกคน น้องเล็กสุดของเราไง..” เด็กชายนึกถึงทารกตัวแดงๆ เหมือนน้องๆ ฝาแฝดของตนแล้วก็คิดเข้าข้างตัวเองว่าไม่มีเด็กคนไหนน่ารักเท่ากับน้องๆ ของตนแน่นอน...

“อี๋ ท่าทางจะไม่น่ารักเหมือนน้องของผมหรอก”

“ฮ่าๆ ใครจะน่ารักไปกว่าไอ้สองแสบของหลานล่ะ” คุณโลแกนหัวเราะหลานชายที่ทั้งรักและหวงน้องๆ ทั้งสองของตนมาก ใครก็น่ารักสู้สองแสบน้องชายน้องสาวฝาแฝดของตนไม่ได้ซึ่งภาสกรนั้นทั้งโอ้อวดทั้งรักน้องทั้งสองยิ่งกว่าอะไร

เอกธนา กับ อุษาพิไล เด็กชายหญิงวัยสี่ขวบนั้นกำลังซนเลยทีเดียว แต่ภาสกรก็รักน้องทั้งสองมากแต่กับเด็กคนอื่นๆ ภาสกรจะไม่ค่อยสุงสิงด้วย เหมือนจะรักแต่น้องตัวเองคนอื่นไม่รักอะไรทำนองนั้น

ภาสกรเป็นหลานรักที่เขารักมากเพราะเป็นเด็กที่เฉลียวฉลาดมั่นใจในตัวเองและเรียนเก่งระดับอัจฉริยะคุณโลแกนจึงพาเด็กชายไปไหนมาไหนด้วยเสมอ เพื่อสอนงานและสอนการใช้ชีวิตแบบลูกผู้ชายให้หลานรัก โดยหมายมั่นไว้ว่าภาสกรจะสืบทอดกิจการของตนได้ดีและภาสกรจะทำให้ไทเลอร์ เกรย์ ยิ่งใหญ่และมั่นคงมั่งคั่งได้อย่างแน่นอน

เด็กชายลูกผสม ไทย แม็กซิกัน อเมริกัน คนนี้หน้าตารูปร่างแทบไม่มีเค้าของความเป็นคนเอเชียเลยก็ว่าได้ ใบหน้าเรียวคมคายดวงตาสีเขียวมรกตเหลือบทองดูสวยแปลกตา กับเรือผมสีน้ำตาลเข้มประกายแดงนิดๆ นั้นทำให้เวลาที่เรือนผมหยกศกต้องแสงแดดกลายเป็นสีแดงเจิดจ้าเหมือนแสงตะวัน และเพราะ คุณปานวาด ผู้เป็นศรีสะใภ้อยากให้ลูกชายมีความเป็นไทยบ้างจึงตั้งชื่อให้ว่า ภาสกรเพื่อที่เด็กชายจะได้ไม่ลืมตัวว่า เลือดในกายของเขานั้นมีสายเลือดของคนไทยไหลวนอยู่ ซึ่งคุณโลแกนก็ไม่ขัดข้องและเขาก็ชอบชื่อนี้ ภาสกรเป็นเสมือนหนึ่งแสงตะวันในใจของเขา...

“ไหนคุณพ่อว่าคุณปู่โกรธอาภาคอยู่ไงครับ” นี่เป็นหนึ่งในความแก่แดดของเด็กชาย คุณโลแกนหัวเราะเบาๆ

“ตอนนั้นโกรธแต่ตอนนี้หายโกรธแล้ว ก็เลยมารับขวัญน้องไงล่ะ”

“ว้า.. คุณปู่หายโกรธเร็วจัง”

“ความรัก ทำให้เราไม่สามารถโกรธคนที่เรารักได้หรอกนะแสน..” ดวงตาสีเดียวกันกับหลานชายเป็นประกาย ภาสกรเงยหน้ามองผู้เป็นปู่อย่างไม่ค่อยเข้าใจสิ่งนั้นนัก แต่เด็กชายก็ไม่ได้ซักถามอะไรพวกเขาก็มาหยุดหน้าบันไดเตี้ยๆ ที่เจ้าของบ้านยืนรอรับ

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ ที่รัก..” ย่าเล็ก หรือ คุณย่าลดา ภรรยาคนที่สองของคุณปู่ยิ้มกว้างแล้วกางแขนออกเมื่อผู้เป็นสามีเดินเข้าไปหาทั้งสองกอดกันแน่นด้วยความรักและคิดถึงเพราะไม่เจอกันเกือบปี

“ผมคิดถึงคุณนะ อยากจะรับไปอยู่ด้วยกัน” คุณปู่ประคองใบหน้างามของคุณย่าไว้ด้วยท่าทางอ่อนโยนแตกต่างจากเวลาทำงานที่ท่าทางของคุณปู่จะดุดันน่าเกรงขาม ใครๆ ก็กลัวคุณโลแกนทั้งนั้นเพราะท่านดุมาก

“ไปไม่ได้หรอกค่ะ ต้องเลี้ยงหลานๆ”

“ไงจ๊ะ น้องแสนของคุณย่า ไม่เจอกันแค่ปีเดียวตัวโตแล้วนะ”

คุณย่าเล็กหันมากอดภาสกรแล้วหอมแก้มเด็กชายเบาๆ ภาสกรชอบคุณย่าเล็กเพราะคุณย่าเล็กเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ แต่น่ารักและตัวหอม

“ครับ แต่แสนคิดถึงคุณย่า คุณย่าไม่ไปหาเลย” เด็กชายพ้อแล้วซบลงกับอกผู้เป็นย่า

“ย่าต้องเลี้ยงน้องๆ ครับ เอาล่ะเราเข้าบ้านกันเถอะค่ะคุณ ลูกๆ รออยู่” คุณย่าเล็กควงแขนสามีเดินเข้าบ้านไปทั้งคุยกันกระหนุงกระหนิงหยอกล้อกันอย่างมีความสุข ซึ่งท่าทางที่อ่อนโยนยิ้มหัวของคุณปู่นั้นแทบจะไม่มีให้เห็นเมื่อคุณปู่เดินเข้าออฟฟิศและทำงาน

ภาสกรมองตามคุณปู่คุณย่าของตนแล้วก็นึกชื่นชม เขาโตขึ้นเขาก็อยากจะมีคนที่รักกันจนแก่เฒ่าแบบคุณปู่บ้าง เด็กชายคิดอย่างแก่แดด...

“เด็กอะไรน่าเกลียด..” เด็กชายจ้องมองเด็กหญิงตัวอวบขาวผ่องแก้มแดงสวมชุดสีชมพูฟรุ้งฟริ้งที่นอนหลับพริ้มอยู่ในเปลอย่างไม่ชอบใจ เด็กคนนี้ไม่เห็นน่ารักเหมือนน้องๆ ของเขาสักนิด

ดูสิ หน้าตายับยู่ยี่ปากก็พ่นน้ำลายฟอดๆ แม้ตอนหลับแล้วยังทำปากจุบจับๆ เหมือนกินอะไรอยู่ตลอดเวลา โตขึ้นคงอ้วนเป็นหมูตอน... เด็กชายคิดในใจ

“อย่ามาว่าน้องสาวเรานะ..” เสียงเด็กชายคนหนึ่งดังขึ้น ภาสกรจึงหันไปมองก็พบว่าเด็กชายหน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงไม่แพ้ตนแต่จะผอมเก้งเก้งยืนอยู่หน้าตึงอยู่

“ก็จริงนี่ ดูสิ หน้าตาบี้แบน น้ำลายฟูมปากด้วย ผมก็หรอมแหรม สงสัยจะหัวล้าน น่ารักสู้น้องๆ เราไม่ได้สักนิด”

“น้องตัวเองน่ารักแค่ไหนเชียว แล้วนี่ตัวเป็นใคร มาทำอะไรในห้องน้องเรา” เด็กชายตัวผอมเก้งก้างเดินมาหาด้วยสีหน้าท่าทางไม่ใคร่จะพอใจที่มีคนแปลกหน้ามากล่าวหาว่าน้องสาวของตนไม่น่ารัก

“เราเป็นหลานของคุณปู่โลแกน ชื่อภาสกรแล้วตัวล่ะ” เด็กชายกอดอกเชิดหน้าขึ้นอย่างไว้ตัว

“เราก็หลานของคุณปู่โลแกนเหมือนกัน ชื่อ เทพธารา” อีกคนก็ทำท่าเช่นเดียวกันเหมือนหยั่งเชิงกันในที

“อ้าวเด็กๆ รู้จักกันรึยังจ๊ะ” ก่อนที่พวกเขาจะเอ่ยอะไรต่อ คุณธิชา หญิงสาวชาวไทยหน้าตาสวยหวานละมุนยิ้มหวานให้เด็กๆ

“เอาล่ะเด็กๆ มารู้จักกันไว้นะคะ คนนี้ภาสกรเป็นลูกขอคุณลุงลูอิส กับคุณป้าปานวาด แสนจ๊ะ นี่ลูกของอาเอง เทพธารา รู้จักกันไว้และต้องรักกันนะคะเด็กๆ”

“ครับ” เด็กๆ รับคำอย่างหนักแน่นแล้วหันไปยิ้มให้กันอย่างยินดี

“เอาล่ะ ธารพาแสนไปกินของว่างนะลูก น้องกำลังหลับอยู่เดี๋ยวน้องตื่นมางอแง” คุณธิชาบอกเด็กๆ เพราะเด็กน้อยเพิ่งหลับไปเมื่อครู่ และกว่าจะหลับได้เล่นเอาคุณแม่ยังสาวเหนื่อยเลยทีเดียว

“ครับ.. เราไปเล่นในสวนกันเถอะ” เทพธารายิ้มกว้างให้เพื่อนใหม่แล้วจูงมือภาสกรออกไป