เล่ห์ร้ายจำนนรัก

พราวแสงแข มองหน้าผู้ชายที่เธอเคยคิดจะฝากชีวิตไว้ด้วยความรู้สึกเสียใจเจ็บปวดร้าวรานอย่างที่สุด... หลายๆ ความรู้สึกประเดประดังเข้ามาจนร่างบอบบางแทบจะยืนไม่อยู่ได้แต่มองดูคนที่เธอรักอย่างไม่อยากเชื่อตัวเองว่าพวกเขาทำกับเธอได้ถึงเพียงนี้ ในขณะที่แววตาของพวกเขาดูมีความสุขรื่นรมย์สมดังหวังแต่เธอกลับมีเพียงความชอกช้ำ...

วายุ กับ เมริสา กำลังจะแต่งงานกัน พวกเขาไปแอบรักกันแอบไปมีอะไรกันตอนไหน...

คำถามที่เธอไม่มีวันได้รู้คำตอบและไม่รู้ว่าเมื่อรู้แล้วมันจะทำให้อะไรๆ ในชีวิตเธอดีขึ้นกว่านี้ หรือไม่ เธอรู้แต่เพียงว่าวันนี้คือวันแต่งงานของพวกเขาและเธอก็ได้รับเชิญมาเป็นแขกผู้มีเกียรติอย่างเลือดเย็น..

“ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะ...”

พราวแสงแขกล่าวเบาๆ เพียงเท่านั้นพยายามเก็บกลั้นความเจ็บปวด พร้อมกับถอดแหวนหมั้นคืนให้ผู้ชายใจโลเลอย่างเขาหลังจากคำอวยพร ก่อนเดินจากมาเงียบๆ ส่วนหญิงชายที่เรียกได้ว่าเป็นเหมือนเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนั้นยืนยิ้มให้กันอย่างมีความสุข โดยไม่สนใจว่าได้ทำร้ายจิตใจคนคนหนึ่งอย่างเลือดเย็น...

“ไม่อยากเชื่อเลยนะคะว่าพราวจะยอมให้เราง่ายๆ แบบนี้ แต่ไม่รู้ว่ามีแผนจะทำลายงานแต่งงานเรารึเปล่า...”

ไม่วายที่ เมริสา เจ้าสาวแสนสวยจะเอ่ยออกมาอย่างหวั่นระแวงแม้ว่าจะโล่งใจที่สามารถกำจัดมารหัวใจออกไปได้อย่างง่ายดายกว่าที่คิด สำหรับเธอไม่ว่าคุณหนูผู้แสนจะเพียบพร้อมอย่างเธอต้องการอะไรไม่มีที่จะไม่ได้ อย่างวายุนี่อย่างไรล่ะ เธอชอบเขาและเฝ้ามองเขาในฐานะคู่หมั้นของเพื่อนรักมานานจนความรักมันแน่นอกและเธอทนไม่ได้อีกต่อไป จึงต้องช่วงชิงเขามาโดยไม่สนใจว่าเพื่อนรักของเธอจะเจ็บปวดแค่ไหน เธอยอมลดตัวมาคบกับพราวแสงแขตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยก็นับว่าเป็นบุญของคนต่ำต้อยเช่นพราวแสงแขแล้วหญิงสาวมองผู้ที่เดินจากไปด้วยแววตาเยาะหยันและทระนงตนว่าเหนือกว่า

สำหรับเธอ เมริสา จิระวัฒนา มาเวลส์ หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปีลูกครึ่งไทย ฝรั่งเศส คุณหนูตระกูลดังบุตรสาวเจ้าของร้านเพชรและอัญมณีระดับโลก รวมไปถึงธุรกิจเกี่ยวกับแฟชั่นต่างๆ อีกมากมาย ซึ่งมีบิดาเป็นชาวฝรั่งเศสที่มีเชื้อมีสายสูงศักดิ์ อีกทั้งครอบครัวของมารดาในเมืองไทยก็เป็นผู้ดีเก่า รูปร่างแบบบางและใบหน้าสวยหวานประดับด้วยดวงตากลมโตสีมรกตนั้นโดดเด่นต้องตาต้องใจ ความงามที่ผสมผสานระหว่างไทยกับฝรั่งเศสจึงทำให้เธอเป็นหญิงสาวที่เพียบพร้อมทั้งรูปสมบัติทรัพย์สมบัติที่ชายหนุ่มต่างหมายปองโดยเฉพาะวายุผู้ที่ได้เป็นสามีของเธออย่างที่เธอต้องการ

“อย่าคิดมากน่าที่รัก พราวไม่มีวันทำอย่างนั้นหรอกเชื่อพี่สิจ๊ะ”

วายุหันมาออดอ้อนเอาใจเจ้าสาวคนสวยด้วยท่าทางที่แสดงออกว่ารักเธอมากมาย แน่นอนว่าการเป็นเขยเจ้าของร้านเพชร ย่อมดีกว่าเป็นเขยร้านซักรีดกระจอกๆ ที่อดีตเคยเป็นนางเอกลิเกเก่าแน่นอน พราวแสงแขก็แค่ลูกนางเอกลิเกเก่าที่สวมเครื่องเพชรเก๊ๆ พราวระยับยามขึ้นแสดง ไหนเลยจะสู้เมริสาที่เป็นถึงทายาทนักธุรกิจชื่อดังและยังเป็นเจ้าของร้านเพชรอันลือชื่อซึ่งมีมูลค่ามหาศาลและยังจะทำให้เขาดูมีสง่าราศีตามไปด้วยซึ่งเรื่องนี้เมริสาจะไม่มีวันได้รู้หรอกว่าผู้เป็นสามีนั้นเห็นเธอเป็นเพียงสะพานที่จำทำให้เขาก้าวไปอยู่ในสังคมระดับแนวหน้าของประเทศ

“ลองพราวมาทำลายงานแต่งงานของเราดูสิคะ เมรี่ไม่ปล่อยไว้แน่ๆ พี่วายุเองก็เหมือนกันนะคะ หากคิดนอกใจเมรี่กลับไปหานางพราว เมรี่เอาตายแน่”

เมริสากล่าวเสียงเย็นมองสามีหมาดๆ ด้วยแววตาแข็งกร้าวจริงจัง ความอ่อนโยนในดวงตากลมโตหายไป แต่วายุไม่มีเวลาสนใจในเมื่อเขากำลังจะได้เป็นสามีของเธอผู้หญิงที่ทั้งสวยและร่ำรวยมหาศาลดังที่ปรารถนา...

“เราไปถ่ายรูปกับเพื่อนๆ เมรี่กันดีกว่านะจ๊ะ อย่าไปสนใจพราวเลย ตอนนี้พี่รักเมรี่ พี่เป็นของเมรี่คนเดียว...” ชายหนุ่มเอ่ยออดอ้อนเบี่ยงเบนความสนใจของเมริสาที่ยิ้มอย่างยินดีเมื่อได้ยินคำหวานหู...

ในขณะเดียวกันหญิงสาวผู้พ่ายรักเดินออกมาจากห้องจัดงานเลี้ยงอันยิ่งใหญ่ด้วยน้ำตานองหน้าจนไม่เห็นว่ามีใครเดินสวนทางมาเธอจึงชนเขาเข้าเต็มแรงจนร่างบอบบางราวจะแตกเปราะนั้นเซถลาไปหลายก้าวและเกือบจะล้มลงหากว่าแขนเรียวที่พยายามไขว่คว้าหลักยึดนั้นถูกดึงไว้ด้วยมือแข็งแรงของใครคนหนึ่งที่รั้งเธอไว้ไม่ให้ล้มคว่ำลงไปกองกับพื้น

“เดินระวังหน่อยสิ...”

เสียงเข้มๆ นั้นฟังดูหงุดหงิดฉุนเฉียวในขณะที่หญิงสาวยังคงน้ำตานองหน้าไม่มีอารมณ์พูดอะไรทั้งสิ้น แม้แต่จะขอบคุณเขาเธอก็ไม่มีแก่ใจจะกล่าวออกไป พราวแสงแขจึงสะบัดข้อมือออกจากมือแกร่งแล้วเดินแกมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วทำให้คนที่ให้ความช่วยเหลือเธอเมื่อครู่ได้แต่มองตามไปอย่างไม่พอใจระคนแปลกใจทั้งยังรู้สึกใจแกว่งๆ กับน้ำตาบนแก้มขาวซีดของเจ้าหล่อนอย่างน่าประหลาดใจ แต่ความขัดเคืองเจ้าหล่อนมีมากกว่าจึงทำให้เขาสลัดความคิดนั้นไป...

“เด็กบ้าเอ๊ย... จะขอบคุณสักคำก็ไม่มี...” ชายหนุ่มสบถเบาๆ กับตัวเองแล้วเดินเข้าไปในงานแต่งงานอันเลิศหรู...