ข้าร้ายแล้วไง

ในการมีชีวิตอยู่ของไป๋หมิงลี่ นางเคยได้ยินมาว่าหนุ่มสาวแต่ละคนล้วนแสวงหาความรักที่ดี และแต่งงานอยู่กินกับคนที่รักยิ่ง

้รับช่วงนี้มันสาหัส อีกทั้งกระทบจิตใจอย่างใหญ่หลวง ทำให้นางไ

อยู่บนโต๊ะเคลือบมุกที่ไม่ใหญ่นัก เฟิงเหวินเฉิงเห็นดังนั้นเขาก็รู้สึกไม่ส

ด้มาร่วมหอด้วยใช่หรือไม่” ชายหนุ่มหยอกเย้านาง แต่คำพูดนั้นทำให้นางตบโต๊ะ

าก็รู้อยู่แก่ใจว่าข้ามิได้พึงใจเจ้าและการแต่งงานในครั้งนี้ เจ้าเหมือนกำลังกดข้าให้จมน้ำตายอย่างช้า ๆ” นางพูดเร็วจน

ไม่ย

ี่ชั่วช้าของเขา และชีวิตที่ควรสดใสของนางก็ต้องหยุดชะงักลงเพราะต้องร่วมหอร่วมตระกูลเฟิง เช่นนี้ฟ้าก็มิยุติธรรมกับนางแล้ว สิ่งที

งนั้น หากเจ้าไม่รับความหวังดีของข้าก็สุดแล้วแต่เจ

้อรั้นมาตั้งแต่ไหนแต่ไร คนที่เขาเคยรู้จักเมื่อครั้งยังเยาว์มิรู้ว่าในตอนนี้หายไปไหนเสียแล้ว “สิ่งที่ข้าอยากจะบอกเจ้าอี

มีหัวใจ คนที่ไม่เห็นคุณค่าของผู้อื่น และลืมบุญคุณคนเช่นเจ้า

ฟังคำตอบ สีหน้านิ่งมิได

รร่วมอุทรกับข้า หวังว่าอยากให้เจ้าเป็นพี่ชายข้า แต่เจ้ากลับหักหลังและทรยศเขาจนป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดี เจ้าทำกับคนที่หวังดีต่อเจ้าเช่น

จ้า แต่ตอนนี้ในเมื่อเจ้ากินอิ่มแล้วก็จงไปเตรียมตัว เพื่อเข้าร

ู่ดี ช่างเจ้าปะไร ในเมื่อข้าเองก็มิได้ทุกข์ร้อน เชิญเจ้าจมอยู่กับเชื้อไฟที่คุกรุ่นอยู่ในใจต

ความร้อนของมัน แต่ขอให้สงบจิตสงบใจในขั้นตอนที่จะเริ่มในไม่นาน หากเจ้ามีสติมากพอ ก็ขอให้เ

หันมาทางซุนฟาง ซึ่งนางเองก็รับรู้ทุกอย่าง เพราะอยู่ภายในห้องด้วยกัน สาวใช้สงสารนายหญิงของนางยิ่งนัก นางเดินเขามาถอดเสื้อของไป๋หมิงลี่ออกทีละชั้น จนเหลือเพียงเสื้อซับในตัวบาง ก่อนจะขอตัวไปเตรียมน้ำอุ่นให้นางอาบ และชำระเนื้อตัวให้มี

นางรวบเส้นผมยาวสยายขึ้นเป็นมวยสามชั้น ติดเครื่องประดับด้วยดอกไม้สีชมพูมุก และปักปิ่นลายผีเสื้อกระพือปีก นางประทินโฉมแก้มนวลมองเห็นความสดใสของริมฝีปากเป็นสีชมพูระเรื่อ ใบหน้าน

นกระจกทองเหลืองให้หญิงสาวส่อง เพื่อพินิจความงามของตนเองให้ประจักษ์แก่สายตา แต่นาง

้องหมองใจ ข้าก็ไม่เคยหวั่นหรอกนะ เจ้าที่อยู่ข้างกายข้าก็เช่นกัน หาได้ยอมรับสิ่งใดง่าย ๆ ถ้ามันไม่ใช่ตัวตนของเจ้

งก็รีบเร่งมาตามตัวนาง ให้ไปทำพิธีคำนับภรรยาเอกของตระกูลเฟิง ถึงไป๋ห

อายิ่งนัก การเป็นฮูหยินเอกนี่มันน่าเคารพตรงไหนกัน มีแต่จ้องจะเล่นงานนางและใช้อำนาจที่มีในมือจัดการอนุอย่างนาง เรื่องฉาวโฉ่เช่นนี้นางก็เ

อยู่ด้วยความเย่อหยิ่ง การได้เป็นภรรยาของเฟิงเหวินเฉิงนั้นคงทำให้นางยิ้มร่

องขนบธรรมเนียมประเพณีการอยู่ร่วมกันเสียแล้วกระมัง” นางนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ซึ่งเคียงข้างเฟิงเหวินเฉิงผู้เ

องสามี นางวางหน้านิ่งเฉยเสียเหมือนกับเป็นนางพญา นิ้วชี้ที่

กดไหล่ทั้งสองข้างของไป๋หมิงลี่ลง เพื่อที่นางจะได้คุกเข่าอยู่ใต้อาณัติของฮูหยินเอกของสกุลเฟิง แต่คนอย่างหญิงสาวมิได้ยินยอ

คือพวกเจ้า ทำไมการที่พวกเจ้าต้องการเกี่ยวดองกัน ต้องทำร้ายตระกูลข้าด้วย พ

ล่นลงจากบนโต๊ะ ทำให้ข้าวของกระจัดกระจายลงบนพื้น นาทีนั้นหานซูหน

่ง นางหายใจหอบถี่เพราะโกรธจัด สั่งให้คนรับใช้ชายควบคุมความบ้าคลั่งของนาง แค่นั้นยั

ีแค่สิ่งนี้เท่านั้น!” นางเดินย่างสา

สิ่งนั้นอาจเป็นแค่ในความฝันของเจ้าเท่านั้น

นไปแล้วนะ คุกเข่าขอโท

สงครามขนาดย่อมนี้ เขาไม่คิดเลยว่าเมื่อสตรีสองนางอยู่ในพื้นที่เดียวกัน จะทำให้เกิดความยุ่งยากเกินควบคุม เด

จแล้วสินะเหวินเฉิง ที่ทำกับข้าแบบนี้ ปล่อยข้านะ!!” นางสะบัดตัวออกจากอ้อมแขนของเขาแต่ก

าและตระกูลเฟิง การที่เจ้าไม่ให้อภัยใครมันไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะเอามา

้พึงพอใจอย่างยิ่ง หากไป๋หมิงลี่ยังอยู่ตรงนี้ เขาก็ทำใจลำบาก นางอาจจะขอให้เขาทำโทษอนุด้วยสิ

ไม่ถูกต้อง เจ้าระรานคนอื่น ซ้ำยังทำลายข้าวของ ทำลายพิธีท

ังคงแข็งขืนและไม่อยากรับฟัง นางมิได้สนใจ แ

างเรื่องธุระ หรือยากไปเที่ยว ในส่วนที่เจ้าสามารถเห

ออกมา ก่อนที่เขาจะลากต