ข้าอยู่ในสุสานบรรพชน

มาเจอชะตากรรมเช่นนี้ หลิวชิงไม่คิดเลยว่าตัวเองที่ไม่เคยเสียความบริ

อาศัยมาเป็นยุคหลังจากนี้เกือบพันปี สวรรค์แกล้งกันเกินไปแล้ว นางตายไปเหตุใดไม

องนางทรุดโทรมราวกับห้องของคนรับใช้ ตั้งแต่นางลื

รืออย่างไร หรือกลัวว่านางจะตายจึงร

้อยกำลัง

ใภ้ของสกุลหวง ส่วนสามีนางเป็นทหารอ

้องนี่ค

รู้จบ ท่านหมอจากไปแล้ว ตอนนี้ก็เหลือเพียงจาง

าหน้าไปไ

นนั่นแหละ จะเอาไ

ยื่นดอกเหมยออกนอกกำแพง กระทำการให้สกุลหว

ามว่าชู้นางเป็นใคร นั่นสิ นางเองก็อยากรู้ แต่ก็ต

าไม

ภาพตัวเองที่ป่วยหนัก “ท่านแม่” เสียงลูกสาวนางรีบวิ่งเข้ามาห

็เช่นกัน ใช่หลานข้าจ

ปล่า หลิวชิงอยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก ได้แต่ก้มหน้าถูก

้ามลุก!! อีกสองชั่วยามข้าจะมาถาม หากเจ้ามิ

ม่ได้แม้ว่าใจนางอยากจะตอบโต้ ยิ่งเห็นบุตรสาวร้องไห้ก

้องเลย

่านพ่อ เมื่อไรท

ี เดือนที่แล้วก็หมดสิ้นสงครามแล้ว บ้านอื่นนายทหารก็

ีไม่รับผิดชอบอีก อย่าได้โผล่หน้ามาให้

มาในเร็ววัน ลูกก็

นางคิดว่าอีกฝ่ายคงตายในสนามรบไปแล้ว หรือไม่ก็คงมีภรรยาใหม่ จึงไม่คิดจะกลับมาสกุลหวงอีก หรือว่าอีกฝ่ายจะบาดเจ็บจนพ

งลี่ไปเรื่อยในท

านแ

ูกสะใภ้ตรงหน้าที่ หมดสติพร้อมจดหมาย

ิดปากให้เงียบที่สุด บอกทุ

น้าไม่เข้าใจแต่

อมที่มืดสนิทรอบด้านมีแต่กลิ่นสาบ บนพื้นเป็นดินโค

ายังสุสานบรรพชนเจ้าค่ะ

มีเพียงแค่แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามา หลิวชิงลุกขึ้นแล้วมองไป

ามากใช่ไหมถึงได้ให้ข

ี้นางไม่มีเวลาไปเอาคืนอีกฝ่าย ฉะนั้นบัญชีนี้นางจะเก็บเอ

ื่นเลย ในสภาพมืดค่ำเช่นนี้ความหนาวเหน็บที่เข้ามายังกระท่อมผุพังเลยทำให้ลูก

ก

ี๋ยวนี้ หาไม่แล้วพรุ่ง

ว นั่นทำให้เด็กน้อยเงยหน้าขึ

จ้านกที่อยู่ด้านนอกน

าหนีแล้วได้แต่คิดในใจว่ามนุษย์พวกนี้ล้วนจิตใ

้ตะวันก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า นางอุ้มลูกสาวขึ้

โล่งกว้างมองเห็นดอกไม้ป่าเติบโตขึ้นเต็มพื้นที่ แสงอาทิตย์ที่สาดส่อ

เอง มีสมองมีปัญญาจะเปลี่ยนผืนหญ้าว่างเปล่าตรงห

ยไข้เสียก่อน แต่ถูกทิ้งอย่างยาจกเช่นนี้นางจะหา

บตัวยาที่เป็นพิษมากินแทนที่จะหายอาจได้ตายสมใจ แถมตา

เขาลูกนี้ หลิวชิงรอให้บุตรสาวตื่นก็พากันเดินส

ๆ หยิบจับกระด้งสมุนไพรขึ้นวางบนแท่นวาง “ขออภัยเ

อง จากนั้นก็นิ่งเง

เจ้าหายด

ด้แต่ตามน้ำไป “ยังไม่หายดี ตอนนี้ข้ามาอาศัยอยู่ในกระท

บนชานด้านนอก ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปด

ถึงมาอยู่ใน

่อยากพูด และอีกฝ่

ย่าทนอีก ยังไงซือหยางก

ียงแค่ยิ้มบาง

ยถึงจะกลับมา” จินเฟิงมองไปยังชิ

จินเฟิงก็เลยรีบเข้าไปในครัวเพื่อหาของกินมาให้เด็กน้อย ระ

า ข้าเคยได้ยินท่านย่าพูดอยู่บ่อย ๆ ว่าท่านพ่อไปแอบได้เสียกับท่านแม่ ท่านแม่ก็เลย

ขามองกัน พอรู้ว่าเขาเคยเป็นคู่หมั้นของ ร่างนี้มาก่อนนางก็เริ่มทำตัวไม่ถูก เพราะกลัวว่า

รีบกินรีบกลั

ต่เพราะกลิ่นหอมบวกกับเสียงท้องร้องนางก็เลยล้มเลิกที่จะรีบกลับบ้า

้มกว้างกว่าเดิมพ

้ำใจจากเขา จากนั้นกระท่อมร้างก็ถูกปัดกวาด มีแคร่ไม้ไว้สำหรั

ืนนี้ได้ แวบหนึ่งก็ปรากฏความคิดหนึ่งขึ้นมา หรือว่าเราจ

องมีเป้าหมายที่จะยืนด้วยตัวเองให้ได้

ม่พอใจหร

้ว” นางนิ่งเพียงครู่ก่อนที่จะพูดต่อ “ใกล้ค่ำแล้ว

่บุรุษอื่นอยู่ด้วยจนมืดค่ำเกรงว่าจะไม่ดีแน

ากนั้นก็หันหลังให้ ภายใต้แสงอาทิตย

ว่าเจ้าจะเป็นยังไง ข้าพ

งนี้ถึงได้สั่นไหวกับคำพูดนั้น หรือว่า

หรือว่าเขาคือพ่