ข้าอยู่ในสุสานบรรพชน

มาเพื่อกินอาหารที่ตกลงพื้น แต่ระบบสาธารณสุขยังไม่ดีนัก ยิ่งมองเห็นคนกำลังจะตักน้ำในถั

่สั่งอาหาร เจ้าของร้านก็เร่งรีบทำให้ ความตาดีของนาง

ยังบอกเพื่อไม่ใ

ไม่ส

ะชี้ไปยังกองจานอาหารที่มีหนูกำลังล้อมกินอย

ับไปกินที่

ึ้น หลิวชิงอาศัยจังหวะที่ทุกคนลุกจนหมดแล้ววางกระด

ของพวกนางหยุดหน้าโรงหมอของหมอท่านหนึ่ง เมื่อลงจ

เจ้ายังจำท่านหมอเหวินได้หรือ

อีกแล้ว ท่านหมอเ

้าสกุลหวง ครั้งสุดท้ายก็ตอนงานศพบ

อบ “สบายดีเจ้าค่ะ” พยายามไม

มท่านหมอหลุน “เหตุใ

ร้านมีคนไข้อยู่หลายคน เจ้าบ้านเห็นแบบนั้นก็เ

การแยกห้องรักษาเป็นสัดส่วน นางเดินมาถึงห้องหนึ่ง

จ้าก็ชอบมาข

ี้ก่อนจะนำขนมวางเอาไว้ จากนั้นก็เดินมาใกล้หลิวชิง “ตำราพว

ังจากที่เขาเล่าแสดงว่าพวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก แล

ก็บความรู้สึกตัวเองเอาไว้ จ

้นเรียกอีกฝ่ายทำให้หลิวชิงออกไปดูเหตุการณ์เช

้องก็สั่งให้คนวางลง คนที

หนาวสั่น บ่นปวด

ับอุปกรณ์ตรวจคนไข

ั่นตัว ปวดกล้ามเนื้อ อาเจียน ไ

งหมอ” ท่านหมอเหวินสั่งงานเสร็จก็หันมาบ

วดเข้าหากัน พยายามนึกถึงตัวยาที่ต้อ

รไข้ต้องใช

ารไข้เพิ่มหยาง หวงฉิน

ด) เหรินเซิน (โสมคน) ต้าเจ่า (พุทรา) กันเฉ่า (ชะ

โดยไม่รู้ตัว เมื่อหันมองจินเฟิงอีกฝ่ายก็ยิ้ม

ทรงจำของร่างนี้เกี่ยวกับเรื่องสมุนไพรจะยังค

มมาทั้งสิ้น คล้อยหลังเมื่อพวกนางจากไปแล้วคนไข้คนแรกก็อาเจียนออกมาอย่างหนัก

จากนั้นก็เริ่มเล่าความเท็จและใ

มชักสีหน้าใส่ พฤติกรรม หลัง ๆ ก็ชอบออกนอกบ้านแต่งตัวเที่ยวเตร่ จนกระทั่งเมื่อเดือนก่อนนางก็หนีออกจากบ้านพร

ำได้เพียงแค่หยุด เพราะคำว่ากตัญญูที่ถูกสอ

้น “ตามสิ แต่ครั้งสุดท้าย ที่พวกเขา

ุตรชายถึงพยายามที่จะแต่งเสียให้ได้ ครั้งนั้นหากไม่เพราะที่ดินผืนน

่สูงศักดิ์สมใจ สะใภ้ที่ไม่ต้อ

พบนางครั้งสุดท้ายที่ไหน” ซือหยางพยายา

่เลี้ยงเจ้ามาสู้เมียของเจ้าไม่ได้สักนิด” จากนั้นก็ลำเลิกบุญคุณอีกหลายอย

ก้าวเท้าได้เพียงสองก้าว เขาก็หันหลังไปทางเรือนตะวันตกแทนเพื่

ต่างของห้องเรือนตะวันออก องค์หญิงชุ

ที่ข้าทำถูก

ัญญู หน้าที

งแค่ก้มหน้าลงต่ำกว่าเดิม

เป็นแผนที่บอกตำแหน่งที่ซ่อนสมบัติโบราณของราชวงศ์อื

์พร้อมกับลูกน้องในร้านหนึ่งคนเพื่อขึ้นเขาไปตามแผนที่ อาศัยจังห

ม้ไม่ดังมากแต่คนที่จับตามองอยู่ก็มองเห็นแสงไฟ หลิ

ช้าวันต่อมาเสียงเอ็ดตะโรด้านนอกทำใ

้ยินมาดูเหมือนจะได้ผล ในเมื่อคนจำนวนมากกำลังถือจอบเพื่อขุดพื้

กระต่ายที่กำลังวิ่งผ่าน

ดา “เมื่อก่อนท่านแม

อนนี้ไม่มี หากไม่กินมันเราก็ตาย ดังนั้นคุณ

ม สองมือจูงมือกันไปยังกระท่อมของท่านหมอหลุน เมื่อไปถึงแทนที่จะเห็นจิน

ท่านช่วยส

แม่จะเข้าไปดูหน่อย” จากนั้นก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิด

อจะใช้ได้” สงสัยคงต้องหาผ้ามาทำอย่างจริงจังแล้ว โรคภัยไข้เจ็บสมัยนี้หากเป็นข

ๆ มองท่านหมอหลุนและจินเฟิงกำลังช่วยจัดยา เสีย

ดดำ เล็บมือเล็บเท้าเริ่มดำกว่าเดิม” ลักษณะพวกนี

วนพวกนี้…” ท่านหมอหลุนมองแผลตามเล็บม

อง หลิวชิงจึงอธิบายต่อ “เขาไม่ได้เป็นแผลทั่วไป แต่เป

อหลุนยิ่งไม่เข้าใจกว่าเดิม

ก็มีสำเร็จพร้อมฉีด แต่โลกนี้ยังไม

ผักผลไม้หลากหลาย เมื่อนางเดินไปดูก็พบผลไม้ชนิดหนึ่ง ‘สับปะรด’ คำว่าน้ำส้มสายชูทำให้นางนึกออก หากเราหมักสั

้ท่านได้

องทางเหนือที่เป็นเส้นทางสายไหม เลยทำให้เจอก

ัวเองช่วยได้ น่าแปลกที่นางรู้จักสมุนไพรเกือบหมดทุกอย่าง ดู

่ได้เหนื่อยเท่ากับการขุดพื้นที่ปลูกพืชหรอก ไม่รู้ว่าผลง

ะรดที่วางอยู่ในครัว มองหาน้ำตาลก็เจอกับน้ำตาล

าจะท

ส้มส

กเพื่อนำมาใส่สับปะรดลงไปก่อน ตามด้วยน้ำตาลเคี่ยวในกระทะจากนั้นก็ทิ้งให้เย็นแล้วใส่ลงในโอ่งป

ยากกิน

ยังมีบะหมี่ คนรุ่นใหม่หยิบจับลวกบะหมี่ จากนั้นก็เริ่มผัดใส่ไข่พร้อมกับผักลงไปกินอย่า

ะหมี่พวกเขาก

นางหันไปมองบุตรสาวจากนั้นก็คีบป้อนให้ ดูเหมือนเด็กน้อยจะชอบมาก แถมพอหัน

รัวท่านหมออยู่เป็นเพื่อน เด็กน้อยกินจนหลับไปแล้ว จินเ

าจะนอนด้านนอกเอง มืดค่

่ อยู่กันสองแม่ลูก ก็ยิ่งอันตราย อีกอย่

ิงเองก็เช่นกัน อีกฝ่ายไม่ได้มองพระจันทร์แต่กลับมองใ

จเจ้า เรื่องวันนี้คงไม่เกิด เ

านเชื่อเรื่องเกิดใหม่ไหม ตอนที่ข้าป่วยใกล้ตายนั้นเมื่อฟื้นขึ้นมาความทร

วชิง “เจ้าหมา

พูดถึงเรื่องอดีตข้าก็จำไม่ได้ คงมีแค่ความทร

รงหน้า “ตัวข้าสำคัญน้

ที่มีต่อเขาไม่ได้อีกแล้ว สำหรับข้าแล้ว ในตอนนี้ข้ารู้สึกสบาย

หากบุรุษผู้นั้นหายไปตลอดกาลก็คงดี พ