ลำนำเดียวดาย

ินหรงย

าจะไม่ยอมตามเจ้

ี่ข้าต้องใส่ใจ อยากไปตอนนี้ก็เชิญ ข

วงผู้นั้นรับคำสั่งใครก

่านั่นคือมือสังหารจากนอกวังในฐานะองครักษ์อย่าง...เราจะปล

รานขม

เพื่อคุ้มกันตามหน้าที่แต่มือใหญ่ที่ฉุ

นานแค่ไหนกันที่เขาไม่ได้เผยรอยยิ้มเช่นนี้ออกมา

ู่ในห้องบรรทม"รอยยิ้ม

นพอใจ เสียดายที่ข้ายังหาใครมานั่งบัลลังก์แทนไม่ได

นั่งบนบัลลังก์เสียเอง"ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะ คนสนิท

ะข้า คิดหรือว่าคนเช

งโขกศีรษะกับพ

ข้าอยากเห็นเหลือเกินว่าคนขี

ขตวั

งอยู่ที่นี

และจื่อหรานเองไม่ได้ตั้งใจพินิจใบหน้าของโจวเหวินหรงอย่างที

ัดตัวนางใน เช่นไรถ

ือ”จื่อหรานยิ้มไม่เผยความใน อย่าให้ใครรู้

าเขา หากจะมีชีวิตที่ดีใ

โจวเหวินหรงนึกขำหากเขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าจื่อ

านเจ้า และแต่งตั

เยาะหยันให้กับตัวเองเพื่อความแค้นยอมสละเช่นอิสรภาพ และเร

นที่จะ

หลานสบายใจ แต่จงรู้ไว้ว่าบางอย่

มายความว่

ทีพ่อของเจ้า ต้องการให้เจ้าเข้าวังแต่แรกแล้ว แต่หากจะเป็นการเข้า

่านพ่อกับฮ่องเต้มีความสัมพันธ์ดี

วามสัมพันธ์ เจ้าอาจทำให้ทุกอย่างแย่ลง

มอาภรณ์สวยงาม เดินเฉิดฉายในวังหลวงมีค

มีปีกคงเร้นกายไปที่ไกลแสนไกล”

้องการให้ข้ามาใช้ชีวิตที่นี่”โจวเหวินหร

ลแสนไกลไม่มีวังหลวงไม่มีการคัดตัวนา

รานยิ้มเศร้าสร้อยนึกสงสารและเห็นใจโจวเหวินหรงอย่างจ

ข้าเองเดินหน้าแล้วยากที่จะย้อนกลับ เจ้ากับข้าต่อไปเป็นสหายที่ดีต่อกันได้ในวังหลวงที่ไร้ความจริงใจ เช่นนั้นข้าจื่อหรานรู้สึกขอบคุ

หายโจวเหวินหรงยิ้มในวังหลวงแห่งนี้เขาเดียวดายยิ่งนักไร้ซึ่งสหาย และค