ลำนำเดียวดาย

ิ่งที่จื่อหรานจะทำสำคัญกว่าการมาฉกชิงห้องที่ทำเลดี ไร้สาระสิ้นดี

ว่าข้าฐานะไม่ธรรมดา”หลั

นอนหยิบเสื้อคลุม มาคุลมทับร่างบางห่อไหล่ด้วยความหนาวเหน็บเมื่อเปิดประ

ด้ เร้นกายในเงามืด

งไปนั่นเอง ใช้หูแนบประตูเสียง

ับคิดว่าไม่ใช่

ใครบางคนที่ใช่มืออุดปา

ร่างใครคนนั้นรวบร่าง

วนให้ถอยห่างอ

ล่

สียงดัง”จื่อหรานพยัก

พรายเรื่อง

องเชื่อ

มึน กับชุดพรางตัวล้มลงขาดใจตาย สีดำของเลือดไหลเปรอะเปื้อนพื้น จื่อหรานไม่ปริปากสักคำหากเป็นหญิงนางอื่นคงกรี

”จื่อหรานไม่รอช้ารีบสา

รเกิดขึ้น แต่ยังตะแคงหูฟัง แต่ก็ไม

งในดังลั่น จื่อหรานวิ่ง ออกมาฮุ่ยหนิง ว

มีซึ่งร่องรอย จะถามผู้อื่นดีไหมเรื่องใหญ่เช่นนี้ทำไมไม่มีใครทำท่าว่ารับรู้เรื่องราวใดๆ จื่อ

เหมือนถึงน้องสาวของตี้กุ้ยเหรินหลัวซาน

ลือกกลิ่นหอมจากบุปฝา ตากแห้ง ผสมกลิ่นหอมเอาตามแต่ความสามารถและความชอบในการผสมกลิ่นหอม และเย็บให้สวยงามถุงหอมทั้งหม

็บรวบรวมอย่างละนิดอย่างละหน่อยที่ความหอมใกล้เคียงผสมผสานเป็นกลิ่นหอมท

าป่าที่ยืนเผชิญหน้ากัน ใช้เว

ผู้เข้าคัดตัวนางในแต่ละคนวางถุงหอมที่ล้วนแต่สวยงามลง

กลวดลายที่ทำให้รู้สึกหวา

าก่อนที่ท่านลุงรับตัวกลับมา จึงคิ

ว่า…. อาจจะไม่ผ่านการคัดกรองจากเหล่าขั

กใหม่ล้วนแต่เป็นดอกไม้ และนกหยวนยาง เมื่อฝ่าบาททัศนาแล้วก็จะบังเกิดความเบื่

ป็นหวาน คำพูดของจื่อหร