ผู้หญิงทะเลกับผู้ชายบนเกาะ

ใจของเมฆจึงร้อนรุมอยากจะพบเจอหวานใจแท่บขาด เมฆจึงรอให้ถึงช่วงเวลากลางคืน เพราะค่ำคืนน

งเหนือพื้นพอสมควร หลังจากที่เมฆไปถึงบ้านของหวานแล้ว เขาจึงแอบอยู่หลังต้นและเลียนเสียงนกอย่างที่เคยทำ

จากนั้นเธอหยิบเชือกเส้นใหญ่โยนลงไปบนพื้น และต้นเชือกเธอมัดไว้ที่ปลายเตียงในห้องของเธอ ส่วนเมฆรีบวิ่งมาจับเ

ครั้ง หวานนึกว่าเราจะไม่ได้เจอ

วกัน”เมฆโอบกอด

ออกจากกัน ต่างนั่งบนที่นอนด้วยใจที่สับส

บเรื่องนี้”หวานมีสีห

จากที่นี่ แต่ก็อดเป็นพ่อกับแม่และ

หมวันนี้ไอ้สอนมันมาหาหวานด้วย และหวานคิดว่าอีกไม่น

ธอด้วยสายตาที่เศร้าสร้อย เพราะความรู้

านเป็นของเมฆแล้วใ

องเขาตอนนี้ร้าวรานยิ่งนัก ด้วยอุปสรรคควา

ล้วเราจะทำก

ด้ไหม ไม่นานหรอกถ้าเมฆคิดไ

ี้นะ เพราะเวลาของเ

หวานดี เมฆจะไม่ทำให้หวา

ชื่อใจ

จงใช้ริมฝีปากสัมผัสแก้มอันนวลเนียนของหวาน เมฆค่อยๆดันร่างของหวานล้มลงบนที่นอน แล้วเลื่อนริมฝ

รักที่ให้อย่างเต็มอุรา ส่วนเมฆก็ไม่แตกต่างกัน เขามอบทั้งใจกายให้หวานจนหมดสิ้น

มพันธ์ของเราจ

บบว่าเรามีล

ม่ของหวานยังไม่ยอมรับเ

ครอบครัวที่อบอุ่นและลูกซั

เอาไว้ก่อนเถอะ เอาเรื่องพ

ู่กลางทะเล เมฆเลยมีความคิดว่าอาจต้องเข้าเมืองไปทำงานห

ิงน

ต่หวานรอเมฆไ

นานเท่าไร

ฆพรหมจูบทั่วใบหน้าของหวานอย่าง

่อนนะ ถ้าไงเม

านจ

่อทั้งคู่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อย หวานจึงออ

ไปแล

็นเมฆลงมาจากห้องของหวาน เขาจึงตะโกนเสียงดันลั่นทั่วบริเวณบ้าน จนทำให้เมฆตกใจรีบวิ่งหนีหายไปกับความมืด แต่เขาไม่ได้ไปค

งถูกล็อคไว้หวานจึงตัดสินปีนลงหน้าต่างพร้อมไต่เชือกลงไปอ

นี้ ซึ่งบรรดาลูกน้องผู้ใหญ่จอมที่วิ่งตามมานั้นก็เข้าใกล้เขาทุกขณะ แต่ด้วยวิ่งอย่างไร้ทิศทางเขาจึงมาสุ

แหละผลของการไม่เจียมตัวของมึง”

รดาลูกน้องผู้ใหญ่จอมที่มีถึงสามคน เมฆยืนนิ่งเพื่อคิดหนทางหนีรอ

กสาวกูถึงบนห้องนอน”ผู้ใหญ่จอ

ไมผู้ใหญ่จอมต้องขัดขว

วเองเลยว่ามีอะไรบ้าง

ก็สร้า

ูเสียเวลาพูดกับมึงมามากแล้ว นี่จะ

่จอมจะท

าไปประชิดร่างของเมฆ ในช่วงเวลานั้นก็เกิดพายุฟ้าร้องคะนองก้องไปทั่ว

งเป็นใจซะ

างอาฆาต จนเมฆต้องเดินถอยหลังทำให้เขาลืมไปว่าเป็นหน้า

ไม่ได้ทำอะไรให้เมฆ มัน

เขาอยู่นั้น หวานได้วิ่งมาถึงพอดีและหยุดฟัง

งของหวานดังขึ้น ถามไถ่ด

ม”ผู้ใหญ่จอมมีสี

เมฆ เมฆ”หวานเดินวนรอบทั่

มฆไหม”ผู้ใหญ่จอ

็นครับ

ที่พ่อวิ่งตามมันมา ก็จะตก

เลย พ่อใจร้ายมาก”น้ำตาของหวานเริ่มไหลรินออกมาอย่างไม่ขา

ไอ้เมฆมันด้วยซิ ฝนก็ตกอย่างหนักมันคงติดฝนที่ไหนซักแห่งมั้ง พ่อว่าเรากลับบ้านเถอะ”ผู้ใหญ่จ

าหนูไม่เจอเ

ันหน้าไปมองลูกน้องของเขาท

านไว้ พร้อมกับจับร่างของหวานและดึงลาก