ผู้หญิงทะเลกับผู้ชายบนเกาะ

่ำอย่างหนัก แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ทั้งสามอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ ตาบุญยายมาไ

อ้เมฆมันไปไหน”

จริงไม่หมด เพราะเธอค่อนข้างแน่ใจว่าเ

้ยังจะออกไปอีก”ยายมายังบ่นไม่หยุด เพราะอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ ที่เป็น

ก็บอาการเป็นห่วงเมฆเพื่

นมันก็เกิดและโตที่นี่ พายุฝนแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้หรอก”ตาบุญพูดแบบปากกับ

านตั้งแต่ช่วงค่ำ จนถึงรุ่งเช้าเมฆก็ยังไม่มาตาบุญกับฟ้าจึงออกตามหา ฟ้าจ

องมันวะ”ตา

้รับอันตราย เธอคิดไปต่างๆนา รวมทั้

ตาบุญเรี

าสะดุ้งตกใจ

ังกูหรือเปล่าว

ล่า

ูจะไม่รู้นิสียของพวกมึงสองค

้เป็นพ่ออีกต่อไป เพราะถ้าปิดไว้อย่างนี้

าจะไปหาหวานที่บ

ู ป่านนี้ไอ้จอมมัน

ึกผิดเมื่อเหตุการ

าขอโทษ เราไปบ้า

หญ่จอมกับตาบุญก็เป็นเพื่อนที่สนิทเที่ยวด้วยกันมาก่อน แต่ต้องมาแตกคอกันเพราะเรื่องผู้หญิง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นยายมาผู้ท

ู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นเขาก็เข้าไปภายในบริเวณบ

ากูหน่อยซิ”ตาบุญเรี

กมาจากบ้าน เขายืนอยู่บนบ้านไม่ลงมาข้างล่าง สายตา

ใหญ่จอมพูดเ

ห็นลู

อยู่กับมึงซิ จะม

มฆมาหาพี่หวา

ูดแบบนี้ลูกส

บนังหวานมันชอบกัน กูมาถามมึงดีๆนะ”

ได้ไปไหน ไอเมฆมันจะไปไหนกูจะไปรู้ได้ไง มีงอย่าพูดแบบนี้ให

จนกว่าจะ

เมื่อคืนพายุฟ้าคะนองขนาดน

ต้องดูแลลูกบ้านซิ จะมา

ก็ต้องไปตามหาเองซะวะ งานกูเยอะแยะไม่ได้ว่า

หากัน เพราะเกาะเรามีผู้ใหญ่ก็เหมื

ปากมึงชอ

เถอ

ปก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อผู้ใหญ่จอมปฏิเสธขนาดนั้น

็นห่วงเมฆอย่างสุดใจ เธอจึงพยายามที่จะหนีไปหาเมฆอีกครั้ง เมื่อเธอออกมาจากห้องนอนที่ผู้ใ

่พ้นสายตาของลูกน้องผู้ใหญ่จอม พวกนั้นจึงไปฟ้องผู้ใหญ่จอม ซึ่งเขาก็ไม่สนใจอะไร เพราะหวา

านอยู่บ่อยครั้ง แต่เธอก็ไม่ย่อท้อภาวนาให้เมฆอยู่รอดปลอดภัย จากอันตรายต่างๆ เมื่อเธอไปถึงยังสถานที่เมื่อคืน หวานยืนมองไปรอบๆแล

ดเลาะริมชายหาดแต่ก็ไม่พบเมฆ แต่หวานก็ย่อท้อที่จะตามต่อ เธอเดิน

สาวจะมาตาม แต่เธอก็ยังมีความหวังว่าเมฆอาจกลับไปบ้านแล้วก็ได้ เมื่อเธอไปถึงยังบ้านของเ

ันไอ้เมฆมันไปไหน”มะขามเพื่อนของเมฆที่

กัน ถ้ากูรู้จ

ยไปเมื่อคืน นั่นแสดงว่าต้องไป

ไง พ่อกูขั

็นอะไร”มะขามจ้องตาหวาน จนหวานรู้สึกลัวเพราะลึกๆแล้วเธอก็

อนเรา แล้วมันก็รักไอ้เมฆ

แต่พ่อมันไม่แน่ห

าจาอะไรหรอกมา ได้แต่ยืนนิ่งๆพย

ยบไปเลย”มะ

่องของเมฆ ที่กูมาก็นึกว

ก็ออกไปจากที่นี่เลยนังหว

งไป กูไม่ไ

แล้วไม่เคยคิดที่จะช่ว

ากไปแล้

ตัว สุดท้ายมึงก็ช่วยพ่อของมึง โดยท

วานตบมะขา

ะ”มะขา

ทั้งนั้นแหละ นังหวานมึงกลับบ้านไปก่อน ถ้าไ

วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก ส่วนมะ

้างั้นหน

้าๆ ด้วยใจที่ร้าวรานและปวดแสนสาหัส ท