ผู้หญิงทะเลกับผู้ชายบนเกาะ

ะหน่ำอย่างหนัก แต่นั่นยังไม่เท่ากับที่ทั้งสามอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ สมบุญกับกุห

รู้ไหมไอ้เมฆมันไปไ

พูดความจริงไม่หมด เพราะเธอค่อนข้างแน่ใจว

นป่านนี้ยังจะออกไปอีก”กุหลาบยังบ่นไม่หยุด เพราะอดเป็นห่วงเมฆไม่ได้ ที่

าพยายามเก็บอาการเป็นห่วงเม

เกิดและโตที่นี่ พายุฝนแค่นี้ไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้หรอก”สมบุญพูดแบบปากกับใจไม่ตรงกัน เพราะก็กังว

ไปจากบ้านตั้งแต่ช่วงค่ำ จนถึงรุ่งเช้าเมฆก็ยังไม่มาสมบุญกับฟ้าจึงออกตามหา ฟ

ันไปไหนของมัน

ัวเมฆได้รับอันตราย เธอคิดไปต่างๆนา รวม

นังฟ้า”สมบุญ

รพ่อ”ฟ้าสะดุ้งต

อะไรปิดบังกูหรือเ

“เป

ู ทำไมกูจะไม่รู้นิสัยของพวกมึงส

ิดบังผู้เป็นพ่ออีกต่อไป เพราะถ้าปิดไว้อย่าง

าพี่เมฆน่าจะไปหาหวาน

รีบบอกกู ป่านนี้ไอ้จอม

”ฟ้ารู้สึกผิดเมื่อเห

ใช่เวลามาขอโทษ เรา

่มๆผู้ใหญ่จอมกับสมบุญก็เป็นเพื่อนที่สนิทเที่ยวด้วยกันมาก่อน แต่ต้องมาแตกคอกันเพราะเรื่องผู้หญิง ซึ่งก็ไม่ใช่ใครแต่เป็นกุหลาบ

นหายใจอยู่พักหนึ่ง หลังจากนั้นก็เข้าไปภายในบริเว

อม มึงหากูหน่อยสิ”สมบุญ

ญ่จอมก็ออกมาจากบ้าน เขายืนอยู่บนบ้านไม่ลงมาข้างล่า

ะไร”ผู้ใหญ่จอมพ

“มึงเห็

ึงก็ต้องอยู่กับมึงส

หญ่พี่เมฆมาหาพี่

้า มึงพูดแบบนี้ล

ไอ้เมฆกับนังหวานมันชอบกัน กูมาถามมึงด

้งคืนไม่ได้ไปไหน ไอเมฆมันจะไปไหนกูจะไปรู้ได้ไง มึงอย่าพูดแบบ

กูไม่ไปจนกว่

ะ กูไม่รู้ พ่อมันยังไม่รู้

นะ มึงก็ต้องดูแลลูกบ้านสิ

วมันมึงก็ต้องไปตามหาเองสิวะ งานกูเยอะแยะไม่ได้

่อยตามหากัน เพราะเกาะเรามีผู้ใหญ่บ้านก

ปากมึงชอบหาเรื่อง

“ไป

เพราะอยู่ไปก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อผู้ใหญ่จอมปฏิเ

ตอนนี้เป็นห่วงเมฆอย่างสุดใจ เธอจึงพยายามที่จะหนีไปหาเมฆอีกครั้ง เมื่อเธอออกมาจากห้องนอนที

่ก็ไม่พ้นสายตาของลูกน้องผู้ใหญ่จอม พวกนั้นจึงไปฟ้องผู้ใหญ่จอม ซึ่งเขาก็ไม่สนใจอะไร เพราะหวาน

้มคลุกคลานอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่ย่อท้อภาวนาให้เมฆอยู่รอดปลอดภัย จากอันตรายต่างๆ เมื่อไปถึงยังสถานที่เมื่อคืน หวานยืนมองไปรอบๆ

ดินลัดเลาะริมชายหาดแต่ก็ไม่พบเมฆ ถึงกระนั้นหวานไม่ย่อท้อที่จะตามต่อ

มฆกับน้องสาวจะมาตาม แต่เธอก็ยังมีความหวังว่าเมฆอาจกลับไปบ้านแล้วก็ได้ เมื่อไปถึงยังบ้าน

เหมือนกันไอ้เมฆมันไปไหน”มะขามเพื่อนของเมฆ

้เหมือนกัน ถ้ากูร

อกเมฆหายไปเมื่อคืน นั่นแสดงว่าต้อ

มาหาได้ไง พ่อก

ไหนหรือเป็นอะไร”มะขามจ้องตาหวาน จนหวานรู้สึกลัวเพราะลึกๆแล

ันก็เพื่อนเรา แล้วมันก็รักไ

่ามันทำ แต่พ่อมันไม่แ

ะเปล่งวาจาอะไรหรอกมา ได้แต่ยืนนิ่ง

่นไงเงียบไปเลย

่รู้เรื่องของเมฆ ที่กูมาก็น

วามจริงก็ออกไปจากที่นี่เลยนั

ไมกูต้องไป กูไ

มึง แล้วมึงไม่เคยคิดที่จะช่

“มันจะมากไป

เห็นแก่ตัว สุดท้ายมึงก็ช่วยพ่อของมึง โ

เพลี้ย”หวานต

“เพลียะ”ม

้เมฆมันทั้งนั้นแหละ นังหวานมึงกลับบ้านไปก่อน ถ

มะขามด้วยสายตาไม่พอใจอย่างมาก ส่ว

ก็ได้ ถ้างั้

ปอย่างช้าๆ ด้วยใจที่ร้าวรานและปวดแสนสาหั