ย้อนเวลาไปในยุค80เพื่อร่ำรวยในอนาคต

วินเผิงในวันนั้นเป็นอันต้องยกเลิกไปโ

ยของเซิ่นหวินเผิงที่หญิงสาวทราบชื่อทีหลังว่าชื่อ หลางเย่ บอกเช่นนั้นหลั

จ แต่ในใจจ้าวหมิงหมิงกลับรู้สึกแปลกประ

ี่พึ่งเคยพบกันเป็นครั้งแรก ไม่ใช่ญาติพี่น้อง แถมเขายังเป็นชายแก่รุ่นราวคราวอากงของเธอได้แล้ว อ

อดระยะเวลาหลายอาทิตย์ก่อนถึงวันสัมภาษณ์เธอก็เอาแต่หมกมุ่นหาข้อมูลของนักธุรกิจชราทุกครั้

งเยี่ยม ตอนแรกเธอคิดหัวแทบแตกว่าควรซื้ออะไรติดไม้ติดมือไปเยี่ยมชายผู้มั่งคั่งดี แต่เมื่อตรึกตรองอย่างถี่ถ้วนแล้วเธ

องเซิ่นหวินเผิงมีขนาดใหญ่กว่าหอพักของเธอเสียอีก มันถูกแบ่งเป็นสั

ี่ยมคุณเซิ่นนะ

งช่อดอกไม้ให้แ

ว่าครับ ท่านคงดีใจมากที่เห็นค

คุณหลางคะ

ีเปิดประตูออกมาจากห้องพักผู้ป่วย จานส้มในมือของเธอร่วงลงจากมือกระทบพื้นแต

ซิ่นหวินเผิงร้องเรียกจ้าวหมิงหมิงอย

ดียวกัน เสียงแก้วแตกกลบเสียงท

ื้นก่อนที่มันจะบาดเท้าใครเข้า จึงเป็นการเปิด

้วนเหมือนมารดาเลี้ยงผู้ล่วงลับของเธอไม่ผิดเพี้ยน ผิดกันก็แต่ผู้หญ

ระสาคนแก่ที่บอกว่าอาม๊าหมิงหมิงจะย้อนเวลากลับมา แต่พอได้ม

ก็มีความทรงจำเกี่ยวกับมารดาเ

ิง...” เฉิน

สียงเรียกอย่างแปลกใจ “ค

ติและหาเสียงของตัวเองเจอในที่สุด “จ๊ะ...จะเรียกว่ารู้จักก

“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อจ้าวหมิงหมิง เป็นพิธีกรที่สัม

ทุกอย่างเหมือนมารดาของตนทุกกระเบียดนิ้วคำนับ “อามะ...ไม่สิ หนู

ด้

าดต่อ ปล่อยให้หญิงต่างวัยทั้ง

หน่วยเมื่อเห็นว่าใครหอบดอกย

งเลือกดอกยิปโซสีขาวเหม

งแปลกใจ...ทำไมคนในครอบครัวนี้ถึ

งหมิงก็ซื้อดอกไม้ชนิดเดียวกันนี้มาให้” สายตาของชา

่สิบห้าปีก่อน เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ปีนี้ฉันพึ่งอายุได้

ณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ข้

างเบา ๆ อย่างทะนุถนอม “อายวี่ ยังพกรูปครอบครัวเอาไว้

กช่องใส่รูปในกระเป๋าสตางค์แบรนด์เนมราคาแ

ยังไม่ได้สวมแว่นตาและมีผมอันดกดำ ตรงกลางระหว่างชายหญิงมีเด็กผู้หญิงผมเปียกำลังยืนยิ้มแ

หมิงหมิง เป็นแม่เลี้ยงของฉันเอง...และภาพนี้ถ่ายขึ้นเมื่อสี่สิ

ธอก้มลงมองใบหน้าของผู้หญิงในรูปใกล้ ๆ ก็พบว่าเธอมีจุดเล็ก ๆ ตรงใต้ตาซ้ายในบริเวณ

เอื้อเอ็นดู...แม้แต่การกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นการขมวดคิ้วกับกัดริมฝีปากล่างเม

เลือกหยกสวย ๆ ก็มั

ฝอยู่ตรงใต้ตาขวาเหมือนกันจริง ๆ หนำซ้ำแผล

รู้จักพวกคุณทั้งสองคนมาก่อน และครอบครัวก็ไม่เคยรู้

นือนธรรมชาติเกิดขึ้น และคอยดูว่าพวกเราจะจัดการกับพรที่ได้รับนี

ื่ออายุได้สี่สิบสามปี...หรือเมื่อยี่สิบสามปีก่อน...” พอเล่าถึงตรงนี้น้ำตา

ับไปเอาที่บริษัทและรับปากว่าจะบินตามเธอไปในเที่ยวบินถัดไป ความจริงหมิงหมิงอยากรอบินไปพร้อมกับฉัน แต่เป็นฉันเองที่บ

ภรรยาสุดที่รักมาตายจากไปเขาก็ไม่เคยมีความสุขได้แม้แต่วันเดียว ใช้ชีวิตอยู่ก็เหมือนตาย ราวเ

มิงบันทึกเอาไว้ก่อนตายเท่านั้นที่เ

งอาม๊าที่ป๊าสั่

เดินไปหย

ันได้รับการดูแลรักษาด้วยความใส่ใจจากคนเป็นเจ้าของมากแค่ไหน สมุดบันทึกลายดอกไม้ที่กระดาษกลายเป็นสีเหลือง

าไว้ตอนที่ฉันล้มป่วยด้วยโรคไข้มาลาเรีย ห

กลอฟังซ้ำ ๆ เริ่มส่งเสียงออกมา แม้คุณภาพจะไม่ได้ดีเท่าเทคโนโลยีการบันทึกเสีย

ันนี้ราวกับแกะ เพียงแต่เสียงของคนในเทปดูต

ถึงวันนั้น ในงานวิชาการประจำปีที่มหาวิทยาลัยนานไคให้คุณตอบรับการสัมภาษณ์ คุณจะได้พบฉันอีกครั้งที่นั่น...เ

หยุดไป แล้ว

ียงนั้นจงใจพูดกับหญิงสาว

ะเกิดกับเธอ เมื่อถึงเวลานั้นให้เธอไปหา ฟงเยี่ยหลุน เขาจะนำพาเธอไปเจอกับเซิ่นหวินเผิง