แวมไพร์พี่เลี้ยงเด็ก

” หญิงสาวจัดการต้มผักป่าในกระทะใบโต ซึ่งมันก็ไม่ได้มีอะไรมาก

ิบโตแข็งแรงผลิตเลือดเกรดเอให้นาง

และก็เป็นอย่างที่นางคิด ดูจากสีหน้าของเด็กๆ และเสีย

อนวอนขอข้าวเพิ่ม นางก็ยืนยันจะเก็บข้าวที่แบ่งส่วนเอาไว้ เพราะกา

ะปลูกในที่ดินของพวกเขา จึงไม่มีเวลามาใส่ใจเด็กในหอหงไถกอปรกับต่างคนต่างก็คิดว่าคงมีคนมาโยนข้าวไว้ให้บ

หารอย่างไร และทำให้ทุกๆ คนมีข้าวเก็บไ

ว่าปกติ พวกเขาเก็บถ้วยจานไปล้างคว่ำจนสะอาด เช็ดโต๊ะแ

างเดียวที่ทุกคนตกลงกันไว้ว่าจะทำเช่นนี้ เพราะหากปล่อยให้เด็กๆ ถือตะเ

ยง หรือหากบางวันนางเผลอหลับไปก่อน เด็กสาวก็จะร้องไห้ฟูมฟาย เสียดาย

วนตัวชั้นล่าง เด็กๆ ทั้ง 19 คนไม่มีใครขึ้นไปนอนชั้นสองซึ่งม

วงก็นอนตรงนั้น แต่ก็ยังแยกกันเป็นหญิงและชาย มีเพียงเจียว

ต็มที่แล้วเช่นกัน ครู่หนึ่งนางก็ได้ยินเสียงฝีเท้า

าวเย็นต้องปิดหน้าต่าง ไม่มีแสงจันทร์มาช่วยส่องสว่าง ภายในหอหงไถก็จะยิ่งมืดมิดไปกว่าเดิม และนี่จึง

…

ำเกลือที่ตงเหม่ยแนะนำให้นางเก็บน้ำผักต้มจากเมื

นตอนเย็นเพื่อให้ทุกคนไม่ต้องทนหิวเวลากลางคืนเท

องขึ้นอยู่กับฤดูกาลและโชคของพวกเขา ว่าจะเก็บพวกมันได้ก่อนที่ชาวบ้า

พวกเจ้าพบเขาสองคนก็เลี่ยงไปทางอื่นเสีย เลี่ยงไม่ได้จริงๆ ก็วิ่งกลับมาไม่ต้องไปสู้กับเขา

จับเจ้าปลาหน้าโง่พวกนั้นมากินให้ได้ แวมไพร์อย่า

้ว ฉู่หลิงก็เกณฑ์เด็กที่เหลือมาช่วยกันปลดผ

ไปจับปลา อ้อ! เรามีถ

ครู่” เจียวจูวิ่งหายไป

ากัน แต่พวกเราลองทำหลายครั้งแล้วก็จับพวกมันไม่ได้” เจ

รับเอาคันเบ็ดที่ทำจากไม้ไผ

่งที่ควรเป็นขอเหล็กนั้นทำมาจากกระดูกสัตว์ผูกไว้ก

่งเจ้าไม่มีกันแน่ๆ หรือแม้หากมีปลาขนาดเล็กก็จะมาตอดเหยื่อจนหมดไปแต่

ย พวกเขานั่งเฝ้ารอให้ปลามากินเหยื่อกันเป็นวัน

ย่างไร พวกเรามีกันตั้งยี่สิบคน

ศจากการจับปลาของฉู่หลิงเมื่อวานเริ่มจะมีความหวังข

งหมดนี่ล่ะ” เจียวจูอ

ห้อยู่แต่ภายในหอหงไถ เด็กอายุ 8 ขวบขึ้นไปเท่านั้นจึงจะได้ออกไปนอกกำแพง คราวนี้ม

หินใต้น้ำน้อยที่สุด เมื่อมองเห็นพื้นที่ถูกใจนางก็แ

่ยหลงทำอ้าปากตาโตเมื่อฉู่หลิงสั่งให้พว

ิ่งนึกได้ว่าเมื่อวานมีเพียงเจียวจ้านกับเด็กชายอีกสองคนที่ยอมเดินลงน้ำ

้ำเด็ดขาดต่างหาก" เด็กๆ รีบตอบคำพร้อมกับหันไปมองเ

ลิงหลิงอยู่ด้วยพวกเจ้าก็ห้ามลงน้ำเด็ดขาดเ

ขาเพิ่งได้ออกมาเที่ยวเล่นนอกหอหงไถเป็นครั

บความสูงของน้ำ และกั้นทางน้ำทั้งสองฝั่งเอา

ขึงผ้าเดินเข้ามาหานางพร้อมๆ กันช้าๆ ทีละก้าว ระหว่างนี้นางก็เม้ม

ัวเดียว!” หญิงสาวเห็นว่าเด็กๆ เดินมาใกล้กันจนเกือบจะชิดตัวนางอยู่แล้ว อีก

จากนั้นก็เทมันใส่ถังไม้ไปเรื่อย ๆ จนเต็มไปหนึ่งถัง พร้อมกับให้เด็กๆ ค่อยๆ ขยับผ้าเข้ามาจ

งด้วยความดีใจ ผสมกับความสนุกที่

้ใดคิดจับปลาด้วยวิธีการนี้มาก่อนเป็นแน่ ไม่เช่นนั้นลำธารตื้นและแคบแห่งนี้คงไม่มีปลามากมายม