ท่านแม่บิดาข้าอยู่ที่ใด

จได้ทันที ระยะทางแม้จะใกล้ แต่ก

ขาก็ไม่เคยงอแงอีกเลย นับว่าเป็นเรื่องดีของนางที่พบเจอเด็กเช่นนี้ หากเขาดื

นมใส่ชามไว้ให้ป้าฉีป้อนหยุนซีตอนที่นางไม่อยู่ด้วย เพราะรู้

อนนมบุตรชายที่เพิ่งจะตื่น ยังดีที่น้ำนมของนางต่อใ

าแจ้งนางไว้ อวี่หรันจึงพาหยุนซีไปส่งให

าค่ะ” อวี่หรันเอ่ยบอกเสี่ยวตงเมื่

ล้วนางก็อยากจะดูควา

เกวียนวัวไปจอดที่จุดรับฝาก ก่อนจะพาอวี

จำนำของขอรับ” เสี่ยวเอ้อหน้าร้านเดิ

าจำนำ ช่วยดูได

ไปพบหลงจู๊ด้านในร้าน เพ

จู๊เมื่อรับหยกพกมาจากอวี่หรัน เขามองเ

ะรับจำนำหรือไม่” นางเอ่ย

ักครู่” หลงจู๊ด้านหายเข้าไ

งสัย ว่านางนำสิ่งใดมาจำนำกันแน

องหยกที่นางนำมาจำนำเลยว่าสิ่ง

มาจากห้อง พร้อมทั้งนำตั๋วเ

งหรือไม่ แต่เรื่องนี้สร้างความแปลกใจให้กับหลงจู๊อย่างมาก ที

เสื้อก่อนจะเดินออกจากโ

่ขอรับ” หลงจู๊เดินเข้า

กสีดำในมือ พร้อมกับครุ่นคิดว่านางมีเรื่

งรับจำนำนางก็ไปดูร้าน

ล้เหลาอาหาร เหลาสุรา หน้าร้านก็กว้าง หากจะนำของออกมาวางให้ลูกค้าดูก็ได้ อ

อที่นี่

ามอย่างกังวล ของที่นางนำไปจำนำ เข

งิน ท่านจัดการเร

ยเดิมของนาง ที่ไม่ชอบให้ผ

การเรื่องซื้อขายร้านค้าทันที อวี่หรัน

วราวกับกระเบื้องเคลือบชั้นดี ดวงตาหงส์เรียวยาวสวยได้รูป แต่อว

่งเห็นนางมองใบหน้าของเขาอย่างเรียบเฉยรา

างท่านเป็นอั

ใดนางถึงได้รู้สึกเจ็บหัวใจมากเพียงนี้ แต่สีห

่สมควรพบเจอบุรุษผู้นี้ ไม่รู้ด้ว

าจำข้าไม่ได้หรือ”

หรือไม่” นางหันกลับไปม

ู้พี่ของเจ้าอย่างไรเล่า” เ

เขาดีใจมากเพียงใดที่เห็นหยก

ทั้งบิดามารดาของนางออกตามหาก็ไม่อาจพบตัวนางได้ แต่เขากลับพบนางอ

้เรื่องของนางอีกเลย จนเมื่อปีที่แล้วเขาเดินทางกลับไ

งตนจึงหายไปได้ ก็พบว่าหวังเหว่ยกงพาญาติผู้น้องของเขาเข้ามาอย

ชายแดนเหนือ หลีหรูอวี้ ญาติผู้น้องของเขา เพียงบอกว่าทั้งคู่หย่าขาด

อได้อย่างไรว่าท่านเป็นญาติผู้พี่ข

งหลวงกับข้า เจ้าก็จะร

ีความทรงจำของร่างเดิม นางจึงไม่รู้ว่าเหตุใดเจ้าของร่