แค้นนี้ต้องชำระ
ันเฉินจิบจากขวดแล้วหันกลับไปมองทางสีจั้นถิง “ได้ยินมาว่า เสิ่นเหยียนเป่ยเพิ่งโผล่หน้ามานี่ เมื่อคืนเหมือนเขาจะพาผ
งเย็นชา เขาถามขึ้นว่า “
หนันเฉินใช้สายตาบ้องแบ๊วราวกับลูกสุนัขมองสีจั้นถิง เขาลือกันให้แซ่ดว่า เสิ่นเหยียนเป่ยจงใจพาผ
ก่อนจะหันไปจัดการงานตรงหน้าต่อ “สงสัยอะไรก็ไปถามผู้ช่วยจิ่ง”
เดินไปลากตัวผู้ช่วยจิ่งเข้าห้องรับรองโล่ง ๆ “พี่รั่วอันสุดสวย บอกฉันหน่อยสิว
ห้มาถามเธอ เธอตอบด้วยเสียงแผ่วเบา “หล่อนดื่มเหล้าหนักเกินไปจนกระเพาะอักเสบน่ะค
?” หนันเฉินเคยเห็นคนจำนวนไม่น้อยที่ยอมดื่มเกินตัวด้วยความเห็นแก่เงิน จนป่วยเป็นโรคก
อรู้เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างเพราะตอนนี้นเธอยืนรอเจ้านายอยู่ข
เหรอ? หล่อนเป็นใครกันแน่? โดยปกติแล้ว เฮียถิงคงจะให้คนลากคนที่ทำให้เขาไม่พอใจออกไปให้พ้น ๆ นี่นา! แต่ผู้หญิ
บข้างหูเขาว่า “หล่อนเป็น..
ินค่อนข้างโอเวอร์ไปนิด เขากระโดดขึ้นจากโซฟา ส
ณได้ยิน
งถึงกลับมาตอนนี้? แถมมากับเสิ่นเหย
ปลายหมาด ๆ สมัยนั้นเขาได้ยินเรื่องอุบัติเหตุที่เป็นสาเหตุทำให้ลูกชายสีจ
้าที่แม่ที่ดี ดูแลลูกน้อยวัยห้าเดือนได้ไม่ดีพอ เป็นเหตุให้ลูกช
เธอฆ่าเลือดเนื้อเชื้อไขของตนเองกับสีจั้นถิง และกล้ากลับมายังเมืองหวยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งไม่ต้อง
หนันเฉินก็รีบกลับไปยังห้องทำงานซีอีโอบริษั
เฉิน นายเป็นคนที่คนในเมืองหวยเคารพนับถือ ทำไมถึงไปนั่งนินทาผู้หญิงล่
ก่อนจะถามซ้ำอีกครั้งว่า “คิดว่าที่หล่อนกลับมา เพราะจะมาอ่อยเฮียอีกรอบไหม? ตอนนี้เฮี
ะที่เขาพูดว่า “หนันเฉิน ถ้าไม่มีอะไรทำจริง ๆ แวะไปช่วยสุนัขจรจัด
ัตวแพทย์ เขากำลังเตรียมสอบเ
ง เลิกพูดถึงเรื่องนั้นเถอะ เจ้าหลงหลงเพิ
ันเฉิน แต่เขาไม่อยากมานั่งพูดเรื่องหมาแม
ีบวิ่งไปถามผู้ช่วยจิ่งอีกครั้ง “เช้านี้ฉันว่าง บอกหน่อยสิว่าอ
กี่ยวกับผู้หญิงที
ว่า “คุณหนันเฉินคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันก็ไม่
า ขอบใจนะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง
องสีจั้นถิงเท่านั้น แต่ทั้งเสิ่นเหยียนเป่ยและสีจั้นถิงยังเป็นพี่น้องคนละแ
ง เมืองหวย ซ่งชิง
ได้สติขึ้นมาทันพอที่จะรู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แต่เนื่องจากร่างก
ู้ถึงสายตาที่จ้องมองมาที่เธอ เธอลืม
ว่างเปล่า เขาบอกเธอ
ผู้นี้ในเมืองหวยมาก่อน อย่างไรก็ตา
ตียง “แต่แน่นอนว่า ยิ่งผู้หญิงสวยเท
นเป็นคนเลว?’ ซ่งชิงเหอจ้องเขม็งไปที่เขา แล้วพูดด้ว
นหลังพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นกอดอก เขามองเธอด้วยท่าทางเฉยชา แม้ว่าเธอจะไม่สบายและหน้าซีดเป็นศพ แต่กระน
งไม่ออกไปตอนนี้ ฉันจะแจ้งตำรว
ทำไมคุณถึงทำตัวรับมือยากได้เหมือนเขาขนาดนี้?” ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งสองคน
นเวลานาน ซ่งชิงเหอรู้สึก
อยื่นมือให้เธอ แต่ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะคว้ามือเขาทันทีที่เขาเอื้อมมือออกไป เธอด
าหาว่าฉันไม่เตือนละกัน โอเคไหม?” ซ่งชิงเหอที่ตอนนี้อาร
เขาแทบไม่อยากจะเชื่อว่า ตัวเองถูกผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ดึงซะหน้าทิ่ม มิหนำซ้ำยังเป็นผู้หญิงที่นอนป่วยอยู่บนเตียง
ธอได้ไม่กี่นาที เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมเธอถึงได้เป็นคุณนายสี เมื่อหลายปีก
ินหนันเฉินพูดถึงสีจั้นถิง ซ่งช
าพยักหน้ารับอย่างภูมิใจ “แน่นอน!