เล่ห์ทศกัณฐ์

ลย... หัวเราะท้องแข็

ลายนิ้วชี้ที่แตะลงหลายครั้ง หญิง

จีบเช้าเย็นแบบคุณหมอนี่ล่ะ เฮ้อ.. ทำไมพายไม่เกิดมาเป็นผู้ชายนะ หรือให้พี่อริส

ัวลงหาคนตัวเล็ก ปลายจมูกรับรู้กลิ่นหอมอ่อนจากเส้นผ

งไม่สนใจ ด้วยความจงรักภักดีที่มีต่ออริสานั้นสูงมาก เธอชื่นชมผู้หญิงคนนี้มาน

นะ.. เดี๋ยวอาพาไ

ของพายไม่ได้ พายซื้อมาแพงมากเพื่องานนี้ค่ะ พา

หอมชื่นใจอยู่เรื่อย ๆ นึกเกิดหึงลูกสาว

ไอเป็นแม่ คนละเรื่องเดียวกันเลยนะเนี่ย... เห้ย!” เสียงสูงปรี้ด ขณิกาม้วนตัวเขิน

ัดเจน หากเป็นอารมณ์ปรกติขณิกาคงได้ม้วนอายไปสามตลบกับหนุ่มใหญ่

ีกฝั่งของฟาร์มที่โอบล้อมด้วยพื้นหญ้าเขียวขจี ใบห

มื่นต้องเผือกให้ค

ลายเท้า พยายามไขว่คว้าของของตนจากคนตัวโตที่ยกกล้องไว้เหนือศีรษะ ด้วยความส

นะ” เสียงแหลมเล็กประท้วง สู้ประกา

่คืน

องพายค

วพาย ถ้ายังไม่เชื่อ อาจะโทร

ะปากอย่างเง้างอน ความแข็งกร้าวฉายชัดบนใ

ด็ก อย่

ษัทนะคะ อาภพไม่ต้องเรียกลุงนิ่มหรอก พายไปของพายเองได้” เธอเถียง

กับอาพิภพผู้เปรียบเสมือนพ่อ! เข

ทอดมองมาด้วยความหลงใหล รักใคร่

ว่าพ่อเราจะมารับนะ

..

มองไปทางคนขับรถกอล์ฟประจำฟาร์

ขาวลูกไม้แขนสั้นสไตล์คุณหนูยอมก้าวขึ้นรถตามคุณอา นั่งลงแล้วจึงห

ายจะไปร้านพี่ชิน ไปนั่งท

ๆ รถกอล์ฟแล่นฉลิวในฟาร์มอากาศสดชื่น ซัดพาความเย็นยะ

อาบอกไม่ให้กลับ เดี๋ย

ไง ไม่เป็นก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง พา

่นลูก ทำนายหัวฟาร์มม้าเข้าขั้นวิกฤต

ฟาร์มอาไม่ได้ ถ้าอาไม่อนุญาต” สิ้นถ้อยคำเย้ยหยั

อต่ำใจไว้ในสีหน้าเรียบเฉย ต้องยอมเชื่อ

้องอดทนกับความเอาแต่ใจของคุณอาที่ไม่รู้ว่

นายที่ดี เป็นเพื่อนที่ดี เขานั้นก็ดีกับทุกคน

่าจะไม่ไปเที่ยวหาเขาอีก จากท

ัด... กับความสัมพันธ์ครึ่ง ๆ

เขา... จะตอบว่า

ขา... จะตอบว่า ‘อย

้ในความเหมาะสมของอาหลาน ทั้งที่สายตาที่มองมาไม่ต่างจาก

งภรรยาเก่าที่ล่ำลาโลกนี้ไปถึงสิบห้าปีด้วยโรคมะเร็งปอด ต้นเ

้าไปในพื้นที่แห่งความเจ็บ

ปไหนไม่ได้ และยัง

รถยนต์ ปลายเท้าเหยียบคันเร่งเบา ๆ ขณิกาเป็น

ลางสายฝนที่โหมกระหน่ำ บางครั้งก็มองแทบไม่เห็นทางจนต้องยกมือปาดหางตา ก่

.. หนูอกหัก.. ไม่อยากฟังเพลงเศร้า” เสีย

พี่จะจัดเพลงสน

ะ? แดนซ์ทั้งชั่วโมง

ที่กำลังทำงานผ่านสายก็ต้องทำต

ินต่อไป ตามหาความฝัน เอ้า.. เรามา

้น เพลงอกหักตามมาติด

หน มือสั่นเทากุมพวงมาลัยแน่นหอบ

ิษัทซึ่งอยู่ในย่านธุรกิจอย่างถนนสุขุม

ยดถึงไม่ขาวเท่าเธอแต่ก็สวยขนาดว่าไปไ

ยผู้คน เธอก็มองหาคนที่ส่งข้อความผ่านไ

วักมือเรียกตั้งแต่อยู่หน้าร้าน ก่อ

มาถึงก่อนไม่นาน สังเกตได้ว่าใบ

ะไม่ทักแล้วนะนังพาย อ

อิน” ปฏิเสธทันที วางกระเป๋าและแท็บเ

ักงานยังอ่ะ เดื

ฉันว่าเราไปเปิดร้านขายปาท่องโก๋กันดีไหมเพื่อน?” อิงฟ้ายอมเพิกเฉยกับเรื่องท