ฤาจะไร้ใจ

แต่ก็มีแนวโน้มความเป็นไปได้สูง เมื่อการสืบค้นทุกอย่างมันพุ่งเป้าไป

ไม่รู้เห็นเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมของคนรักเขา เพราะตั้งแต่เดินทางมาประเทศไทย พี่ชายของเธอก็ติดต่อกับเธอเพียงคนเดียว และตอนนี้โพธิ์ทองก็หายตัวไ

น้าของลูกน้องในแต่ละวัน จึงกลับจากสิงคโปร์

ะคนที่ก่อเรื่องอันเลวทรามนี้ ต้องได

กฎ... ข

งเย้ยหยันคือสิ่งสุดท้ายที่

นสถานที่ไม่ปกติ อากาศเย็นเยียบในห้องสี่เหลี่ยมทึบแสงน่ากลัว ทำให้เธอรีบนั่งชันเข

ดท้ายของการันต์ก

ค่เธอกับพี่ชาย จะว่าเล็ดลอดไปจากคนรอบข้างหรือญาติพี่น้องก็ไม่มีทางเป็นไปได้เ

้งแต่เธอจำความได้ จึงพอรู้นิสัยใจคอว่าคนอย่างกา

ียชีวิต ปีศาจในร่างเทพบุตรนั้น จะไม่มีวันปล่อยใ

ั

วามที่อยู่ในที่มืดมาช่วงระยะหนึ่งจนสายตาไม่คุ้นกับแสงสว่าง แต่เธอก็เห็น

ิน เอ่ยชื่อผู้ที่กำลังเดินฝ่าแสงจ้าเข้ามาพร

งเล็กสะดุ้งเล็กน้อย มองไปบนพื้นรอบๆ ตัวที่มีทั้งภา

อ เธอมีหน้าที่แค่บอกมาว่า

ัน

็นไร... ฉันรอได้” น้ำเสียงนั้นเย็นเยียบ ทุ้มลึก และไม่ได

กง แล้วเดินถอยหลังออกไปช้าๆ จากนั้นกลุ่มผู้ชายที่อยู่ด้านหลังเขา

งเคลงและเสียงเครื่องยนต์ก็ด

ังอยู่

ือย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รักชีวิต กระนั้น...

ะทำเหมือนอยู่ในบ้านป่าเมืองเถื่อน แล้วห

ณะถูกฉุดลากขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้า ลมทะเลพัดแรงยิ่งก

เรือ และตรงกลางเป็นระวางที่แต่ละช่องเต็มไปด้วยตู้คอนเทนเนอร์ ภาพท้องทะเลกว้า

ันให้ตาย! ฉันก็ไม่รู้อย

ระหว่างตัวเรือกับน้ำทำให้เกิดคลื่นรุนแรงเป็นระลอก ใจหนึ่งเริ่มอยากที่จะเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดเพ

ผู้หญิงไร้ทางสู้คนหนึ่ง วาปีแน่ใจว่าพวกเขาสามารถโยนเธอลงไปลอยคออยู่ในทะเลได้อย่างหน้าตาเฉยราวกับเป็นเรื่องธรรมดา

ะจับเธอโยน

อยังคงร่ำร้องขอความเห็นใจแข่งกับเสียงลมและเสียงค

ไปไหนพ้น นี่มันเรือ... เรือที่แล่นอยู่กลางท้องทะเลกว้า

ด้วยแววตาเย้ยหยัน ริมฝีปากเหยียดยิ้มเยาะราวกับควา

อจะห้อยอยู่ได้นานแค่ไหน...” สิ้นเสียง..

ี๊ด

างไม่ลืมหูลืมตา เมื่อคิดว่าจะต้องจมสู่ท้องน้ำในไม่ช้า และต้องสิ้นลมอย่างโดดเดี่ยวทรมานในที่สุด แต่แล้ว... ร

้อยโตงเตงอยู่อย่างนั้น มันน่ากลัวเสียยิ่งกว่าการตกลงไปในน้ำ เพราะถ้าเป็นอ