ดั่งหทัยภูผา
เธอเสียเมื่อคลอดผ้าแพรเธอเองก็เป็นเหมือนแม่ที่เลี้ยงคนหนึ่งผ้าแพรมาโดยตลอดจะตีสักคราดุสักครั้งก็ไม่เคยมาถึงคร
งได้เป็นแบบนี้ไง" พิกุลตวาดเสียงฝ
ินหลังจากให้ทั้งสามบินด่วนมาจากกรุงเทพเป็นชั่วโมงกว่าตอนนี้เพ
งคุณหญิงจากเมืองกรุงรีบขึ้นไปบนบ้านของผ้าแพรโดยเร็วเพราะไ
านๆของเธอพอสมควรมาวันนี้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าที่ยังช็อกที่พึ่งจะรู้ตัวว่า
งพิกุลทันทีเธอพอจะดูออกว่าคนที่ถือไม้นั้นกำลังจะตีสาวน้อยคนที่นั่งอยู่กับพื้นสะอึกสะ
น" พิกุลเอ่ยเสียงแข็งกับหญิงชราแต่งตัวด
ด็กในท้องหลานคุณน่ะสิ" ส
่ามา" พิกุลรู้ดังนั้นก็รีบถาม
เพราะไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะบานป
งความประสงค์ที่เธอมาที่นี่ให้รู้ว่าพวกเธอนั้น
งหาคนที่ทำหลานเธอท้องแต่ก็ไม่ยักจะเห็นว่ามีผู้ชา
ึ้นบันไดบ้านตามย่าของเขามาติดๆเขาเปรยตามองร่างบางที่นั่งกองอยู่กับพื้นด้
เป็นไง" ด้วยความโมโหพิกุลจึงเ
รีบมารั้งแม่ของเธอเอาไว้ก่อนไม่อย่
ก" โสพิศรีบเข้ามาปกป้องลูกเธอด้วยท่าทีที่ไม่พอใจนักที่อีกฝ่ายจะใช้ความร
าวัยมากเพราะไม่ได้ทำงานหนักอย่างคนอื่นๆเธอเพียงทำหน
ะผู้ชายสมัยนี้มันจริงๆเลย" พิกุลค่อนขอดเสียงดั
ราะไม่อยากให้แม่เธอพูดอะไรที่ทำร้า
้งสองฝ่ายจะตกลงกันเขาเลยหมายจะลงมานั่งเล่นด้านล่างยังไม่ทันเดินจนส
าจะรู้ตัวมาพักหนึ่งแล้วแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกเขาก่อนแม้คืนนั้นเขา
ไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้เลยสักนิดแค่คืนนั้นพลาดนอนกับคู่หมั้นเจ้านายเธอก็รู้สึกผ
นเมื่อเขาถามอะไรเธอก็ไม่ตอบเอาแต่ร้องให้เหมือนวันที่ตื่นมาเจอเขาไม่มีผ
ลวกๆและบอกกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงสะอื้นเธออยากจะหยุดแต่ยิ่งห้ามเท่า