สตรีผู้นี้มิได้มีนามว่าถงหลานเฟย

สีชมพูอ่อนปักลายดอกโบตั๋นที่ปลายกระโปรงบานพลิ้ว ที่เอวบางคาดด้วยเข็มขัดปักเลื่อมสีหวาน ผม

กายให้ไม่สวย แต่ทุกอย่างมันรวมกันแล้วทำให้ภาพของเธอออกมาดูเป็นเด็

เอ่ยถาม ด้วยน้ำเสียงน้อยใจ ตลอดมาถงหลานเฟยไม่เคยทำหน้าตาเช

บเท่านั้น” เพราะตอนที่ยังเป็นจินซิน เธอก็ไม่เคยจับตัวเองใส่สีช

่างไร” หญิงชราเอ่ยเถียง คนเป็นนายก้มมองเสื้อผ้าบนตัวอีกครั้ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างทำอะไ

นั่นแหละ” แม้ว่าหญิงสาวผู้เป็นนายจะไม่ได้ติดใจอะไรกับการแต่งตัวแล้ว แต่ช

ลานเฟยจึงต้องไถ่ถามคนสนิทของตนด้วยความเป็น

ไม่ได้” เมื่อได้ยินอย่างนั้น คนฟังก็สั่นศีรษะไป

นแต่งตัวให้ข้าสวยมากๆ เลยนะ” น้ำเสียงออดอ้อน กับท่าทางเหมือนเด็กน้อยที่กำลังพูดเอาใจคนแก่ มีหรือชุนเหยียนจะทนรับไหว ใ

ับนั่งรับประทานอาหาร มีทางแยกหนึ่งซึ่งเป็นเส้นทางที่จะเชื่อมไปหาเรื

ตัวพะรุงพะรังไปด้วยเครื่องประดับ ที่ประโคมสวมใส่

รับใช้ในแวบแรกที่มองเห็น แต่เพราะเครื่องประดับมีราคาของเธอที่เพิ่งจะสังเกตรู้ตอนเข้ามาใกล้ในระยะสายตา ทำให้ความคิด

ลัว ทำให้ปากเรียวสีแดงสดต้องเอ่ยทักด้วยถ้อยคำค่อนข้างหยาบคาย เพื่อหวังจะดึงควา

กัน เวลานี้มันกำลังจ้องประสานกับสายตาเย้ยหยัน

ู้เป็นนาย เพราะกลัวว่าคุณหนูของตนจะถูกหญิงสาวในชุดสีแดงรังแกเอา แต่ถงหลานเฟ

คำพูดของคนตรงหน้า สร้างความไม่พอใจให้คนฟังอย่างมาก หนิงเซียงยังไ

” มือสากของหนิงเซียงที่เอื้อมมาหมายจะจับคางมนของถงหลานเฟย ถูกจากตัวจับเอ

่อไป ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ามารังแกข้าอีกแล้ว” พูดจบมือเรียวก็สะบัดแขนของอีกฝ่ายแล้ว

ม่คิดว่าจะถูกสวนจึงไม่ทันตั้งตัว ถูกถงหลานเฟยเอาคืนเสียตั้งแต่ยังไม่ทันได้ถูกตัวอีกฝ่าย ตอนแรกตั้งใจจะมาขู่ให้