ค่อย ๆ รักกันเบา ๆ

ะโยคอุทานอย่างแปลกใจเมื่อพบว่าลูกสาวท่าน ผอ. ไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

อะไรที่นี่

ับ น้องเขาอยู่แถวนั้นเลยใจดี จะทำแผลให้

ได้ยังไง ” อาจารย์พิมพ์ฉวีมองลอดแว

ยบังเอิญน่ะครับ ก็แบบพี

าน ผอ. ขยับออกห่างกันเดี๋ยวนี้นะ นั่งติดกันอย่างนั้นได้ยังไง ” อาจารย์พูดเ

ารย์ ตอนนี้ผมทำแผลเสร็จแล้ว

่ลดละ เด็กหนุ่มยืนขึ้นแต่ก็มีความละล้าละ

อย่าดุน้องเลยนะครับ มันไม่มีอะไรจ

ยบสั่งเด็ดขาด ทำให้อคินจำต้องเดินออก

าจารย์พิมพ์ฉวีเห็นไปถึงไหนแล้ว ถึงแม้ว่าจะยังไม่มีอะไ

ิมพ์ฉวี และหลังจากวันนั้นเด็กสาวก็เลยไม่ได้รับอนุญาตให้ออกไปเดินเตร็ดเตร่หลังเลิกเรียนอีกเลย ซึ่

เพื่อจะไปเดินเล่นในโรงเรียนแทน สำหรับคนอื่นอาจจะเป็

อไปใช้เวลาขลุกอย

ื่องหนึ่งคือร้านราดหน้าของโปร

ไมไม่เห็นไปดูพี่เตะบอลเลย ” เขาทักทายเธอด

ให้ไปไหนหลังเ

อาจารย์พิมพ์ฉวีไ

.

ษนะที่ทำอะ

ะ น้องรู้ว่าพี

็น ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้น้องถูกพ่อดุและ

ยตามองเขาด

ื่องอ

ที่พี่จะจ

ทั้งตัว ก่อนจะเดินหนีก้มหน้างุดออกมาจากที่นั่น

แบบนี้ หน้าแดงเ

และได้พบอคินที่นั่นทุกวันด้วย เพราะเขาไปช่วยแม่เตรียมข้าวของและตั้งร้านแต่เ

ือดร้อนให้ป้าหรอก ป้าเป็นแม่หม้ายผัวตายตั้งแต่มันยังไม่ทันหัดเดิน ก็มีแต่ม

่าให้ลูกค้าประจำหน้

้าร่วมกัน และเวลาเรียนเขาก็มักจะโผล่มาให้

่มฉ่ำใจเหลื