เจ้าสาวจำยอม

หลังจากที่หย่าหยิงเปลี่ยนชุดเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก เธอเห็นสายตาที่เย็นชาของมู่เฉินมองมาทางเธอ เขาลูกขึ้นแล้วเดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไร เธอได้แต่เดินตามเขาไปอย่างว่าง่าย

ระหว่างทางบรรยกาศในรถเบนลี่ย์สีเงิน เต็มไปด้วยความรู้สึกชวนอึดอัด หย่าหยิงได้แต่มองออกไปนอกหน้าต่าง เธอนั่งชิดติดกับขอบรถอย่างหวาดกลัว

ทุกที่ที่มีเขาอยู่ทำให้เธอรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งตัว

รถขับมาได้เกือบชั่วโมง ในที่สุดรถก็มาจอดลงที่หมู่บ้านสุดหรูในเมืองอานไท่ คฤหาสน์แต่ละหลังของที่นี่มีแต่ความหรูหรา ที่ถูกออกแบบมาเป็นพิเศษ คนที่จะมีคฤหาสน์ที่มีพื้นที่หลายพันตารางเมตรในหมู่บ้านแห่งนี้ได้ก็คงจะมีแต่เหลิ่งมู่เฉินเท่านั้น

ทันทีที่รถจอดสนิท เสียงเย็นชา แต่เรียบ ๆ ของมู่เฉินก็ดังขึ้น “ลงไป！”

เมื่อก่อนหย่าหยิงอาศัยอยู่ที่บ้านตระกูลฉิน ที่นั้นถึงแม้จะเป็นหมู่บ้านที่หรูหราเช่นกัน แต่เทียบไม่ได้กับที่นี่เลยสักนิด หย่าหยิงค่อย ๆ เดินตามมู่เฉินไปอย่างระมัดระวัง

“คุณผู้ชายกลับมาแล้วเหรอครับ” ลุงฝูคนดูแลบ้านเอ่ยทักทายเขา พลางเลือบมามองสาวสวยที่อยู่ด้านหลังมู่เฉินแวบหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

มู่เฉินเดินไปยังห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลง น้าเหอเอากาแฟออกมาเสิร์ฟ “คุณผู้ชายคะ กาแฟค่ะ” นี่เป็นกิจวัตรประจำวันของมู่เฉิน ที่เขาทำเป็นประจำจนเคยชิน คนใช้ในบ้านต่างต่างก็รู้หน้าที่ของตัวเองเป็นอย่างดี

มู่เฉินหยิบถ้วยกาแฟเซรามิกที่ถูกออกแบบมาอย่างปราณีตขึ้น แล้วสูดดมกลิ่นหอม ๆ ของกาแฟจากไมก้าที่เขาชื่นชอบ

แต่หย่าหยิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกว่าเธอไม่เข้ากับที่นี่เอาซะเลย แต่เธอก็ไม่มีทางหนีไปไหนได้

“เพล้ง！” ทันใดนั้นแก้วกาแฟก็ตกลงกระแทกพื้น แล้วแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ “คุณผู้ชาย” น้าเหอรีบรุดเข้าไปเพื่อที่จะเก็บกวาด แต่เขาก็โบกมือห้ามเอาไว้

“เธอ มาทำความตรงนี้ซะ！” เขาออกคำสั่ง พลางเขาชี้ไปทางหย่าหยิง

หยาหยิ่งยังคงยืนนิ่ง ๆ อย่างมึนงง

“ว่ายังไง คุณหนูตระกูลฉิน คุณนายเหลิ่ง！” “เธอไม่เต็มใจเหรอไง？” มู่เฉินพูดจาถากถางเธอ

ถึงจะไม่เต็มใจ แต่เธอก็ต้องทำ ถึงยังไงซะ เมื่อก่อนตอนที่เธออยู่บ้านตระกูลฉิน เธอก็ทำมันเป็นประจำอยู่แล้ว

สำหรับเธอแล้วมันถือเป็นเรื่องปกติมาก

หย่าหยิงก้มเก็บเศษแก้วที่แตกแล้วทิ้งลงถังขยะ แล้วรับผ้าขี้ริ้วที่อยู่ในมือของน้าเหอไปเช็ดพื้นจนสะอาด แล้วเธอก็หันไปเห็นรองเท้าหนังของมู่เฉินถูกคราบกาแฟกระเด็นไปโดน เธอเลยหยิบทิชชู่ที่วางอยู่บนโต๊ะไปซับมัน

เธอพยายามระมัดระวังอย่างที่สุด เพราะเกรงว่าจะทำให้เขาไม่พอใจ แล้วเตะเธอเข้าให้

แต่ถ้าหากผู้ชายคนหนึ่งตั้งใจจะกลั่นแกล้งผู้หญิงคนหนึ่ง โดยเฉพาะผู้หญิงที่เขาไม่แยแส เขาจะไม่ยั้งมือและไม่คิดจะสงสารเธออยู่แล้ว

มู่เฉินมองไปยังหย่าหยิง ‘นี่ฉินหย่าหยิงยอมที่จะลดศักดิ์ศรีของตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ？’ มันเป็นเรื่องที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน

มู่เฉินขยับเท้าออก หย่าหยิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างสงสัย ‘เขาไม่พอใจเหรอ？’

เขาเอามือจับคางเธอแน่น ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ตั้งแต่นี้ไปทำตัวดี ๆ คอยดูแลที่นี่ให้เรียบร้อย ถ้าฉันไม่อนุญาต ห้ามออกไปไหนโดยเด็ดขาด เข้าใจไหม？” เขาพูดออกมาอย่างชัดเจน

เธอเข้าใจแล้ว ที่แท้เธอมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นคนรับใช้ ไม่ได้มาเป็นภรรยาของเขาเลย

“ค่ะ” หย่าหยิงพยักหน้า

“เข้าใจก็ดี！” เขาลุกขึ้น แล้วเดินออกไป

“เดี๋ยวค่ะ！” เมื่อหย่าหยิงเห็นว่าเขากำลังจะเดินออกไป เธอก็เรียกเพื่อที่จะหยุดเขาไว้

มู่เฉินหยุดเดิน “ถ้าไม่เข้าใจอะไรก็ไปถามลุงฝู หรือไม่ก็น้าเหอ” เขาไม่อยากจะเสวนากับเธออีก

“เปล่าค่ะ！ไม่ใช่อย่างนั้น” หย่าหยิงคว้ามือของเขาเอาไว้ “คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ฉันยอมทุกอย่าง แต่ฉันอยากไปเรียน”

ไปเรียน？ มู่เฉินทำทีเหมือนได้ยินเรื่องที่น่าขำ “เธออยากไปเรียน？” “นี่ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า？

คุณหนูตระกูลฉินที่อยากได้อะไรก็ต้องได้ ยังจะอยากไปเรียนอะไรอีก？” “ที่ฉันได้ยินมา เธอก็ไม่ได้ตั้งใจเรียนอะไรนักไม่ใช่เหรอ？” มู่เฉินยิ้มเยาะ

หย่าหยิงไม่รู้จะพูดยังไง สำหรับหย่าหลินเธออาจจะไม่จำเป็นต้องไปเรียน แต่สำหรับหย่าหยิงนั้นไม่เหมือนกัน เธอต้องช่วยเหลือตัวเอง และเธอก็มีความฝันของเธอ

“อย่ามากวนใจฉัน！” มู่เฉินผลักเธอออกไป ก่อนที่จะหันหลังเดินขึ้นบันไดไป

“คุณเหลิ่งคะ” เธอจะยอมแพ้ไม่ได้！ เธอต้องการที่จะตามเขาไป แต่ถูกน้าเหอกันไว้ “คุณขึ้นไปไม่ได้ค่ะ！ ชั้นบนถ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ขึ้นไป ก็ห้ามขึ้นไปโดยเด็ดขาดนะคะ！”

“ไม่ได้！” ให้เธอทำอะไรเธอทำได้ทุกอย่าง แต่จะไม่ให้เธอไปเรียน เธอทำไม่ได้！ เธอต้องใช้ความพยายาม และทำงานหนักแค่ไหนเพื่อที่จะได้เข้าเรียนที่วิทยาลัย ค่าเล่าเรียนทั้งหมดที่ได้จากการทำงานพิเศษต้องสูญเปล่าแน่ถ้าเธอยอมถอดใจตอนนี้

มู่เฉินหันหลังมา เขาก็เห็นหย่าหยิงบุกเข้ามาในห้องของเขา “ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา！”

หย่าหยิงรู้ดีว่าเธอไม่ควรเข้ามาในที่ของเขา

“ออกไป！” เขาตะคอกใส่เธอเสียงดัง เมื่อเห็นเธอยังคงยืนอยู่ที่หน้าประตูห้อง

“คุณเหลิ่งคะ” เธอหันกลับมา และก้มหน้าลงมองพื้น เธอไม่กล้าจ้องหน้าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี่เลย ทันใดนั้นเธอก็รับรู้ได้ว่าเธอควรจะออกไปจากตรงนี้เสีย