เจ้าสาวจำยอม

หย่าหยิงยังไม่ทันได้วางสาย มู่เฉินก็คว้าโทรศัพท์ของเธอ และปามันลงกับพื้นกระเบื้องอย่างแรง โทรศัพท์มือถือของเธอพังไม่มีชิ้นดี

“โทรศัพท์ของฉัน......！” หย่าหยิงดูชิ้นส่วนโทรศัพท์ที่แยกออกเป็นสองส่วนบนพื้น นี่เป็นเม็ดเงินที่เธอเก็บสะสมไว้หลายเดือนกว่าจะได้มันมา เพราะใช้งานมานานหลายปีแล้ว สีของเครื่องก็จางลงไป ถึงแม้เธอควรจะเปลี่ยนเครื่องใหม่ได้แล้ว แต่เธอก็ยังเสียดายที่จะทิ้งเครื่องเก่า

“คุณหนูตระกูลฉิน นึกเสียดายดทรศัพท์เก่า ๆ แค่ไม่กี่ร้อยแค่นี้เหรอ？ ถ้าเธออยากจะโทรหาคุณยี่ ฉันให้ยืมโทรศัพท์ก็ได้นะ” มู่เฉินรู้สึกว่าหย่าหยิงไม่เห็นหัวเขาเลย ทั้ง ๆ ที่เขาเพิ่งจะพูดกับเธอไปแท้ ๆ ไม่ทันไร เธอก็ลืมสิ่งที่เขาพูดแล้ว

มู่เฉินเดินไปดูชิ้นส่วนโทรศัพท์ที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น “ฉันเริ่มสงสัยแล้วว่า เธอเป็นคุณหนูตระกูลฉินจริงหรือเปล่า？”

เขาพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจ แต่กลับทำให้หย่าหยิงรู้สึกเป็นกังวล เขาเริ่มจะส่งสัยในตัวเธอแล้วใช่ไหม？ ถ้าเขารู้ความจริงขึ้นมา คนในตระกูลฉินจะต้องแย่แน่น ๆ