คุณอาขา

ว่าอาปัถย์มาโดยตลอด เพราะเธอเข้าใจว่าผมเป็นญาติ ปีนี้ผมอายุสามสิบกว่าและกำลังมีแผนแต่งงาน

ราสองคนโตมาด้วยกัน ก่อนจะแยกกันเมื่อเราเรียนจบมัธยมต้น ตอนนั้นผมย้ายเข้ามาเ

องแก้วกลับให้เธอแต่งงานกับคนที่หามาให้ คำว่าลูกกตัญญูทำให้เธอไม่อาจปฏิเสธการแต่งงานครั้งนี้ไปได้ ผมทำใจอยู่นานกับเรื่องนี

ิว

งเธอไม่หิว ผมก็จะบังคับให้เธอกิน ไม

มถนน มีอาหารให้เลือกมากมาย ผมพาเธอเดินไปยังร้านอาหารตามสั่ง เมื่อสั่งของผมเสร็จ ผมก็ถาม

ี่สั่งไปมาเสิร์ฟ เธอที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาก็เอ่

ๆ ที่ในใจนั้นก็ห่วงอาการของแก้วอยู่ไม่น้อย เพราะก้อ

ะได้นั่ง แก้วก็เป็นลมล้มฟุบไปต่อหน้าต่อตา ผมจึงรีบพาเธอส่งโรง

งที่อาจเกิดขึ้นได้ เพราะผมต้องเข้มแข็งเพื่อแก้ว เพื่อลูกของเธอ

หนูก

งให้แม่เห็น ไม่อย่างนั้นแม่จะไป…” ผมพูดไม่ออก เพรา

ูไม่อยากเสียแม่ไปอีก” จากที่ร้องไห้เงียบๆ ตอนนี

อไปวางบนหัวไหล่เล็กๆ ของเธอ สัมผัสได้ถึงแรงสะอื้นไห้

องก็แทบไม่ได้กินอะไร นี่คือข้าวจานแรก จึงกิ

ย จนถูกผมคะยั้นคะยอให้กิน เธอจึงฝ

อเมื่อรู้ว่าแก้วอยากให้ลูกลงมาเรียนที่กรุงเทพฯ ก่อนจะจัดฉากพาแก้วกับเวียงพิงค์มาดู ห้องน่าอ

วลา รู้ไหม” ก่อนที่เธอจะเปิด

ค

้มีเรียน

ีค

เลิกเรียนแล

นเรื่องเฝ้าแก้ว ผมอาสาเอง เพราะผมสามารถหิ้วงานไปทำที่หน้าห้องไอซียูได้อย่างสบาย อ้อ…ลืมบอ

เฝ้าแม่ให้เอง มี

ตามหลังจนเธอเข้าไปข้างใน จึงขับรถกลับบ้าน แต่คืนนั้นทั้งคืนผมก็นอนไม่หล