คุณอาขา

พราะใจจดจ่ออยู่แต่โรงพยาบาล ถึงขนาดเรียนไม่รู้เรื่อง อยากโดดเรียนแล้วไปเฝ้าแ

ล่าเวียงพิงค์ หน้าตาซ

่เราไม่สบายนิดหน

าแต่เงียบ นั่นเพราะตอนนี้คิดแต่เรื่องของแม่

ลแม่ก็หยุดนะ เดี๋ยวเ

ถ้ายังไงวันนี้

กหน้ารับ ก่อนจะโบกมือลาลลิตหรือน้ำหวาน เพื่อนคนแรกจากรั้วมหาวิทยาลัย ด้วยความที่เ

้องพิเศษได้แล้ว นั่นทำให้ฉันมีความหวังว่าแม่จะหายวันหายคืนและกลับไปอยู่กับฉันได้ในเร็ววัน โดยไม่

ามฝัน ฟังเรื่องราวในอดีตที่แม่เล

ู่แล้ว ซึ่งฉันเดาว่าคนรักของแม่ที่แม่ไม่ยอมเอ่ยชื่อนั่นคืออาปัถย์

าชนะใจด้วยความดี ความซื่อสัตย์ ทำทุกอย่างเพื่อแม่ แม้จะแต่งงานกันแต่ก็ไ

่” ประโยคนี้ทำให้ฉันยิ้มกว้าง เพราะแม่เองก

่งข้าว ส่งน้ำ หาอะไรมาฝากอยู่ทุกวัน และฉันก็มักจะได้ยินแม่ฝากฝังให้อาป

ไป โอกาสที่จะผ่าตัดสำเร็จแล้วแม่ฉันรอดมันมีแค่ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซ็นต์ด้ว

ิ่มมาเป็นสอง สาม สี่ ห้า และวันนี้ก็ครบหนึ

้ายกลับไปห้องไอซียู แม่หัวใจหยุดเต้นไปสองครั้ง ก่อนที่หมอจะปั๊มกลับมา แ

อกมาจากดวงตาของฉัน เพราะมันไหลย้อนกลับเข้าไปในหัวใจที่เต็มไปด้

่อาจจะอยู่กับล

ห้จนตัวโยน ความรู้สึกตอนนี้มันทร

ดี ว่ามีเวลาเ

แ

ูแลตัวเองให้ดีๆ นะ เชื่อ

ไรทั้งนั้น เพราะสิ่งเด

วียงพิงค

” ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สวมกอดร่างที่ไ

สึกแบบนี้เมื่อสองปีก่อนตอนที่ต้องสูญเสียพ่อไปอย่างไม่มีวันกลับ ฉันน่า

วลานี้ร่างกายของฉันมันไร้เรี่ยวแรงจนลุกไม่ขึ้น ฉันก้มหน้ามองพื้นและร้อง

แต่มองไม่เห็นว่าอยู่ตรงไหน เพราะเอาแต่

อนนี้แม่จากฉันไปแล้ว ซึ่งก็ไม่รู้ว่าอาปัถย์จะฟังฉันร