เจ้าคือของหวานของข้า

อนว่าเธอกำลังมีเรื่องอยู่กับพวกเด็กเกเรอยู่ ข้ามอง

คนเมื่อเช

่าเด็กสาวคนนั้นถูกล้อมรอบไปด้วยเด็ก

ข้าไปช่วย

้องยุ่งเรื่

อไม่วางตา เห็นทุกอย่างรับรู้ทุกคำพู

กันแล้วยังมารังแ

งพวกฉันแล้วป้า

กใครว

งต้องโกรธเพียงนั้น อลันกระซิบให้ข้าไปจากที่ตรงนี้

รอื่นอีกไหม

เบิดออกมา หมัดของเด็กสาวชกไปที่หน้าเด็กนั้นทันท

่ขอโทษฉันแล

่าเด็กสาวจะทำอะไรต่อ หนึ่งในพวกนั้นเปิดใส่เธอก่อน แต่กลับเป็นพวกนั้นเส

และเด็กน้อย ข้าดูการกระทำของเธอมาตั้งแต่ต้น นั้

ืบเรื่อง

น เขาก็ไปทำตามที่ข้าสั่ง ข้าห

พวกนายแพ

ีละคน จนเมื่อมาถึงเด็กซึ่งเรียกเธอว่า ‘ป้า’

มาก จนเธอต้องเอียงหู

ตอนว่ายังพูด

ขอโ

งหน้า เด็กสาวเดินไปหาเด็กน้อยที่อยู่ด้

สายตาจ้องพวกนั้น เหมือนกั

นพูดออกมาอย่าง

อย่าให้เห็นว

ด็กน้อย เอามือวางไว้บนบ่าแล้วสบตาเด็กตรงหน้า ข้าเห็นการกระท

นะ นายอย่าไปกลัวพวกนั้นสิ นาย

บแล้วยิ้มให้และเธอ

นา

ตามหลังฉันมา เอาเข้าจริงฉันคิดว่าหน้าจะเป็นคู่อริ แต่ทำไมมันถึงเดินตาม

มอีกน

ข้ามาจริงจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ฉันกำกระเป๋าให้เข้าที่เตรี

ย่างโล่งอก แต่เป็นเทพบุตรสุดหล่อ ใบหน้าสวยได้รูป ดวงตาดูช่างมีมนต์เสน่ห์ จมูกเข้ากับรูปหน

ยตามฉัน

ไปตรง ๆ แบบไม่เกรงกลัวใครอีก ถ้าไ

ยได้ยินที่

ออกไป จนฉันไม่แน่ใจแล้วเขาฟังฉันเข้าใจไหม?

you follo

นใจในต

…ไอ้โรค

แต่งตัวล่อหูล่อตาไอ้เข้ แต่เจอคนแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาไม้ไหน คนสมัยนี้มันไว

ธอ

ันตรายเป็นแน่ ต้องออกจากที่ตรงนี้ เหมือนว่าเขากำลังจะพูดบางสิ่ง แต่ฉันไม

ต่พอรู้ตัวก็อยู่หน้าห้องเรียนคาบตอนบ่ายแล้ว ยังดีท

ีใครม

องหน้ายูอิอยากเล่าให้เธอฟังเสียตอนนี้ แต่มันกลับพูดไม่ออกเสียอย่างนั้

เจอไ

หน่อยสิ ‘ไอ้บ้า

อิรู้จักกับฉันมา ไม่ว่าเรื่องไหนของฉันก็เป็นสิ่งที่เธอสนใจมากกว่าเรื่องอื่นใดจนฉันไม่แน่

ายคนหนึ่งหล

นึกถึงเรื่องราวกลัวว่าจะ

่อะ

ว่าสนใจ

ับอีตาบ้านั้นเป็นแน่ ไม่ต้องรอให้เพื่อนรักพูดออกมา ฉันดับฝันนางไ

ักกับไอ้บ้านั้น แล้วอีกอย่างคง

แน่หรื

หมือนกันว่าทำไมแต่ลางสังหรณ์ของฉันมันออกว่าต้อง

ไปหมูทะก

นนี้ไม่ได้จริ

O

ป็นความผิดของครูเองนะที่เข้าสอนสาย แต่มาเร่งสอนแบบนี

ไม่หาย สอนอะไรก็ไม่รู้น่าเบื่อแบบสุด ๆ ฉันรู้นะว่าการเรียนประวัติศาสตร์

ตอนเช้าก็ตื่นสาย พอเดินจะถึงโรงเรียนก็ช่วยใครไม่รู้จักจากการเกือบโดนรถชน พอกลางวันต้องไปทำธุระให้พ่อเ

มาแล้

ิจวัตร เมื่อกลับจากข้างนอก และยังมีคำกล่าวที่จะพู

้โร

ด้สะทกสะท้านกับคำพูดของฉันเลยแม้แต่น้อย แต่เป็นฉันเองเสี

อ้โรคจิต

้แล้วเข้ามาจับมือของฉันให้ลดลง แล้วมองหน

ดกันหรือเ

ม่

แต่ไม่มีใครเชื่อฉันเลยสักนิด พ่อยังเดินเข้าหาชายคนนั้นรา

่อนแม่เอง เขาจะมาอ

ไงนะ

ไหนล่ะ บอกตามตรงเลยนะว่าฉันรู้จักเพื่อนแม่ทุกคนแต่

ลูกคงจำน้า

ีลูก ไม่รู้ว่าแม่ไปจำอะไรสับสนมาหรือเปล่า แต่เมื่

่อฉันพูดจบก็เดินขึ้นห้องไ