เจ้าคือของหวานของข้า

นา

ดการนายให้ได

ชื่อว่าเขาจะเป็นลูกของน้าธีรยา คิดเท่าไรก็ไม่ตกสิ่งเดียวซึ่งคิดออก นั

ชียล

สมอ ไม่ว่าจะงานราษฎร์งานหลวงมันก็ไม่เคยเกี่ยง ฉันเข้าไปหาอยู่นานมาก จนมารู้ว่าน้ายาเสียไปไม่นานม

ทนอยู่ที่นี่ได้น

มาทั้งวันจึงทำให้ความง่วงเข้าครอ

ถูกคือตอนสี่ทุ่ม แต่ความหิวมันไม่เคยปรานีใครทำให้ฉันต้องลุกจ

รจ๋า

ดน่ารักต้องเก็บส่วนของเธออย่างแน่นอน แต่เมื่อเป

!! ทำกับฉัน

้เย็นซึ่งมันเป็นความหวังของฉันเสมอมา ทันทีที่เปิดม

วหร

นแทน จู่ ๆ ฉันก็คิดว่าเวลานี้ของกินสำคัญที่สุดฉันหันหลังกลับวิ่งขึ้นห้องหยิบกระเ

่ถูก ทุกย่างก้าวของฉันจะมีเสียงย่างเท้าตามมา ฉันอยากจะวิ่ง

วสิ ท่องไว้ ผีก็อยู่ส่วนผ

สะดวกซื้อมันไม่ได้อยู่ไกลจากบ้านฉันเลยสักนิด ตอนกลางวันไม่เห็นมันจะน่ากลัวเ

ี๊ด

นสิ่งลี้ลับเป็นพอ วันนี้ฉันเจอเรื่องมากพอแล้ว พวกผีจ๋าวันนี้ฉันขอนะ อย่ามาให้เห็นเลย

อนนี้เสียงท้องก็ร้องแข่งกับเสียงหายใจหอบของฉันจนมันจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกันอยู่แล้ว ในท

นนี้มาดึกเอา

ง เอาจริงนะฉันจำชื่อพี่แกไม่ได้หรอก แต่ไม่รู้ว่

อตัวไปเลือก

ริ

เทียบกับห้องนอนในคฤหาสน์ แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว ก่อนจะมาอยู่ที่นี่อลันได้รายงานเรื่

็นนามิกำลังเปิดตู้โน้นทีตู้นี้ท

วหร

นยาวแล้วเดินผ่านข้าไปโดยไม่สนใจเลยสักนิด ทั้งที่เวลามันดึกมากสำหรับมนุษย์แ

ำอะไรข

กมือขึ้นเหมือนกับไหว้อะไรบางอย่างแล้วออกวิ่งทั

จะวิ่

สาวเข้าไปอีก ข้ายังตามนามิมาเรื่อย ๆ จนมาถึงร้านสะดวกซื้อ นั่นทำให้ข้าได้คำตอบจากคำถ

ิกินราวกับไปตายอดตายอยากที่ไหนมาอย่างนั้นล่ะ ข้าที่ไม่เคยเ

ี่

ไม่คิดอะไร แต่เมื่อร่างบางหันมาแล้วเห็น

ไม่ได้วางย

ลงข้าง ๆ ตัวเธอ กลิ่นหอมจากร่างกายของเด็กส

อบ

กลับมาอีกครั้งจึงได้ลุกขึ้นออกห่างจากตัว

ไหม? บอกไว้ก่อนว

นก็เรื่

่สุด ถ้าอยากจะได้ใจใคร ต้องสร้างความเชื่อใจก่อนถึงจะเปิดใจของผู้นั้นได้

ตามฉ

อ

ข้าใจมนุษย์เท่าไร ถึงข้าจะมีท่านแม่เป็นมนุษย์ แต่ข้าก็ได้อยู

ำไ

็กสาวอย่างเธอไม่

นา

นใจในตัวฉัน มาตอนนี้กลับบอกว่าฉันเป็นเด็ก ฉันมองหน้าเขาอย่างพินิจพิเครา

ังตัวหน

นเลย อายุเราก็ไม่น

อายุ

ไปโดยไม่คิดจะรอฉันเลย ฉันลุกขึ้นรีบเอาขยะไปทิ้งแล้ววิ่งตามไป แต่เพราะความซุ่มซ่ามขอ

๊ย!

นี่คงหนีจากอาการข้อเท้าพลิกไม่ได้เป็นแน่ มันเล่นเอาฉันไ

ะไรหรื

ยเลยแม้นแต่น้อย จนริวต้องเดินเข้ามาใกล้ ๆ ไม่รู้

็บห

ต่น้ำตามันก็ซึมออกมา เอาจริงนะนั่นเป็นครั้งแรกของฉันเลยที่มีใครมาถามฉันแบบน

องห

รร้

ธอ

จในการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้าไม่คิดเลยว่าเขาจะใ

จะให้

ก่อนมาอุ้มอย่างที่ว่าไว้ ริวเริ่มออกเดินไปอย่างช้าๆ ฉั

องก็ร้อ

ม่รู้หรอกว่าเขาจะคิดอย่างไงกับฉันในสภาพนี้ ไหล่กว้างของริวมันได้กายเป็นที่เช็ดน้ำตา

่องที่ฉันร้องไ

ายหนุ่มยกนิ้วขึ้นมาเกี่ยวก้อยสัญญา เหตุการณ์น

ัญ