เว่ยเว่ย นักศึกษาฝึกงานทะลุมิติ เว่ยเว่ยขับเวสป้าตกเหว แต่ดันทะลุมิติตกน้ำอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ที่กำลังหาปลาอยู่ที่บึงน้ำ ลู่เหวินเยียนอาศัยกับมารดาอยู่ที่กระท่อมเชิงเขา บิดาเสียชีวิตในสนามรบ เขามักจะออกไปล่าสัตว์ป่ามาขาย วันนี้เขามาดูกับดักปลาและบังเอิญเห็นบางสิ่งตกลงมาจากฟ้าต่อหน้าต่อตาเขา คำเตือน นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่ง บุคคล สถาน องค์กรและเนื้อเรื่องทั้งหมดในนิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสมมติ ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้เขียนขอสงวนลิขสิทธิ์ทางปัญญาตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ.2537และเพิ่มเติมพ.ศ.2538 ห้ามทำการคัดลอก หรือดัดแปลงเนื้อหาของนิยายโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของที่เป็นผู้แต่งเป็นลายลักษณ์อักษร
เว่ยเว่ย สาวนักศึกษาฝึกงานที่ฟาร์มแห่งหนึ่ง กำลังขับเวสป้าคันโปรดไปทำงานจู่ ๆก็มีรถยนต์พุ่งมาชนเธอตกเหวข้างทาง ร่างเธอและรถร่วงดิ่งลงเหวทันที
“ตู้มม”
ลู่เหวินเยียนกำลังหาปลาเพื่อเป็นอาหารเย็นให้ครอบครัวอยู่ จู่ ๆ ก็มีบางอย่างตกลงมาจากฟ้าตรงหน้าเขา เห็นเป็นหญิงสาวแต่งตัวประหลาดนอนหมดสติอยู่ เขาจึงรีบช่วยเหลือแล้วอุ้มกลับบ้าน
“ท่านแม่ แม่นางคนนี้ตกน้ำหมดสติขอรับ”
นางลู่มารดาของลู่เหวินเยียนได้ยินเสียงร้องเรียกจึงออกมาดู
“เหยียนเหยียน ผู้ใดกันแต่งกายประหลาดนัก”
“ไม่ทราบขอรับ ข้าหาปลาอยู่ที่ลำคลองนางผู้นี้ตกลงมาจากฟ้าตรงหน้าข้า”
“แม่ดูแลนางเอง เจ้าไปอาบน้ำเถอะ”
“ท่านแม่ข้าได้ปลามา 4 ตัวข้าจะต้มชุปปลาตัวหนึ่ง อีก 3 ตัวข้าจะเอาไปขายนะขอรับ”
“ตามใจเจ้า อ่อ..เอาผ้าปักไปส่งให้เถ้าแก่เนี๊ยร้านผ้าด้วยนะ”
“ได้ขอรับ”
นางลู่อยู่กับบุตรชาย 2 คน สามีนางไปเป็นทหารแต่เสียชีวิตที่สนามรบหลายปีแล้ว ครอบครัวนางยากจนมาก มีลูกชายเพียงคนเดียวที่เป็นเสาหลัก หากนางไม่มีบุตรชายคนนี้นางคงตายตามสามีไปนานแล้ว ครอบครัวนางไม่มีรายได้มากมายลูกชายเข้าป่าล่าสัตว์ หาปลาไปขายในตลาด รับจ้างทั่วไป ส่วนนางลู่ปักผ้าให้ลูกชายนำไปขายที่ร้านขายผ้า พอได้ซื้อข้าวสารมาเก็บไว้
นางลู่เช็ดเนื้อเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หญิงสาวแปลกหน้า โชคดีที่ใส่เสื้อผ้าของนางได้พอดี เสร็จแล้วไปเตรียมอาหารไว้รอบุตรชายกลับมาจากตลาด
เว่ยเว่ยหลับไป 3 วันเต็ม รู้สึกตัวว่าคอแห้งมาก
“แค่กแค่ก นะ..น้ำ…ขอน้ำหน่อย”
เพราะนอนนิ่งมาหลายวันทำให้นางลู่และบุตรชายร้อนใจ จึงไปตามหมอในเมืองมาดู หมอตรวจดูอาการแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก ที่นางยังไม่ฟื้นเขาก็ไม่รู้สาเหตุเช่นกัน
เมื่อนางฟื้นทุกคนเลยดีใจ นางลู่ประคองเว่ยเว่ยลุกนั่ง ใช้ช้อนตักน้ำให้นางดื่ม เว่ยเว่ยได้ดื่มน้ำสักพักก็ดีขึ้น เหยียนเหยียนไปทำข้าวต้มง่าย ๆ มาให้คนป่วยกิน
“ข้าวต้มมาแล้วขอรับท่านแม่”
เว่ยเว่ยมองเห็นชายหญิงสองคนแต่งตัวโบราณ ๆ จึงถามเสียงเบาด้วยความสงส้ย
“ที่นี่ที่ไหนคะ”
“เจ้ากินข้าวเสียก่อนเถอะ แล้วค่อยคุยกัน”
เว่ยเว่ยยังมึน ๆ งง ๆ อยู่ กินข้าวเสร็จแล้วก็ตามด้วยยาต้มขม ๆ เว่ยเว่ยเป็นคนกินยาง่าย ขมแค่ไหนเธอก็กินได้
“แม่หนูเจ้าชื่ออะไรรึ”
“เว่ยเว่ย”
“ข้าแซ่ลู่ นี่เหยียนเหยียนลูกชายข้า เหยียนเหยียนบอกว่าเจ้าตกลงมาจากฟ้า”
เว่ยเว่ยมีอาการปวดหัวขึ้นมาทันที
“ขะ..ข้าจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น จำได้แต่ว่ากำลังจะออกไปทำงานเท่านั้น รู้สึกตัวก็อยู่ที่นี่แล้ว”
“เจ้าพักผ่อนเถอะ หายดีแล้วค่อยว่ากัน”
นางลู่เอ่ยขึ้น แม้ไม่รู้ที่มาทีไปของสตรีผู้นี้ แต่นางก็รู้สึกเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
วันถัดมาอาการของเว่ยเว่ยดีขึ้นมากแล้ว จึงอยากลุกเดินออกกำลังกายยืดเส้นยืดสายบ้าง นอนติดเตียงมาหลายวันแล้วเธอรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวยิ่งนัก เว่ยเว่ยสังเกตุเห็นว่าบ้านหลังนี้เก่าทรุดโทรมมาก จะเรียกบ้านก็ไม่ถูกนัก กระท่อมหลังเล็กๆ เสียมากกว่า มีเพียง 2 ห้อง เธอนอนห้องหนึ่งท่านน้าลู่นอนอีกห้องหนึ่ง แล้วพี่เหยียนไปนอนที่ไหนล่ะ เธอเดินออกมาจากกระท่อมมองดูรอบ ๆก็มีแต่ป่า
“เรามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรนะ”
เว่ยเว่ยยืนคิดอยู่คนเดียวสักพักก็นึกบางอย่างได้ เธอฝันว่าเธอเดินไปในป่าที่นี่แน่นอน เธอจึงตัดสินใจเดินไปตามทางที่เธอฝัน เธอเดินไปในป่าเรื่อย ๆ ช่วงที่เธอหลับอยู่หลายวันนั้นเธอฝันว่าเธอเดินมาทางนี้ เดินไปเรื่อยในฝันว่าเธอหยุดตรงนี้ คลับคล้ายว่าเธอเจออะไรสักอย่าง แต่ในฝันก็ไม่ชัดเจนว่าเธอเจอกับอะไรเธอจึงก้มมองหาจนทั่ว
“ในฝันเราหาอะไรนะที่ตรงนี้ โสมซานซีนี่นา ถังเช่า! เห็ดเป๋าฮื้อ (คล้ายเห็ดนางฟ้าแต่โคนอวบใหญ่) "
เธอตัดสินใจยังไม่ขุดโสมไป แต่เธอเก็บเห็ดกลับไปพอประมาณ เอาไปผัดทำอาหาร ส่วนโสมกับถังเช่าเดี๋ยวเธอจะชวนพี่เหยียนมาขุดให้เขานำไปขาย ตอบแทนครอบครัวลู่ที่ช่วยเหลือชิวิตเธอ
เธอกลับมาถึงบ้านก็เห็นน้าลู่และพี่เหยียนนั่งหน้าเครียดกันอยู่หน้าบ้าน เกิดอะไรขึ้นกันนะ
“ท่านแม่นั้นเว่ยเว่ยกลับมาแล้ว”
ลู่เหวินเหยียนเห็นเว่ยเว่ยเดินออกมาจากป่า ถือบางอย่างมาด้วยนางลู่เห็นเว่ยเว่ยกลับมาอย่างปลอดภัย ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เว่ยเว่ยเจ้าไปไหนมา ท่านแม่ตามหาเจ้าไปทั่วทั้งหมู่บ้าน”
เว่ยเว่ยยิ้มน่ารักประจบนางลู่
“ข้านอนหลายวันรู้สึกเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว จึงลุกเดินออกกำลังกายน่ะ”
“เจ้าเดินเล่นในป่านั้นงั้นรึ มันใช่ที่เดินเล่นรึไง”
บทที่ 1 คนตกน้ำ
12/01/2023
บทที่ 2 พบโสม
12/01/2023
บทที่ 3 ขุดถั่งเช่า
12/01/2023
บทที่ 4 เว่ยเว่ยซื้อที่ดิน
12/01/2023
บทที่ 5 ลั่วหลินเว่ยย้ายเข้าทะเบียนบ้าน
12/01/2023
บทที่ 6 ต้นอ่อนทานตะวัน
12/01/2023
บทที่ 7 เงินเงินเงิน
12/01/2023
บทที่ 8 หมาป่าบาดเจ็บ
12/01/2023
บทที่ 9 ผงปรุงรส
12/01/2023
บทที่ 10 เผาถ่าน
12/01/2023
บทที่ 11 สือหู
12/01/2023
บทที่ 12 หาฤกษ์ขึ้นบ้านใหม่
15/01/2023
บทที่ 13 ขึ้นบ้านใหม่
15/01/2023
บทที่ 14 หยาเจียว
15/01/2023
บทที่ 15 ทำซอสมะเขือเทศ
18/01/2023
บทที่ 16 ชุดขนสัตว์
18/01/2023
บทที่ 17 อยากอยู่ใกล้ ๆ
18/01/2023
บทที่ 18 ฝูงกวาง
18/01/2023
บทที่ 19 กุ้งก็มีปลาก็มา
18/01/2023
บทที่ 20 พบแร่ทองคำ
18/01/2023
บทที่ 21 ราตรีแห่งวสันต์
18/01/2023
บทที่ 22 รับคนงานเพิ่ม
18/01/2023
บทที่ 23 มอบหมายงาน
18/01/2023
บทที่ 24 ทดลองปลูกมะเขือเทศ
18/01/2023
บทที่ 25 ทำหม้อไฟ
18/01/2023
บทที่ 26 ท่าเรือเทียนจิน
18/01/2023
บทที่ 27 ปลาหมึกยัดไส้
18/01/2023
บทที่ 28 เจรจาธุรกิจ
18/01/2023
บทที่ 29 ซื้อบ้านได้ร้านค้า
18/01/2023
บทที่ 30 ซื้อทาส
18/01/2023
บทที่ 31 ขายข้าวห่อไข่
18/01/2023
บทที่ 32 กลับมาแล้ว
18/01/2023
บทที่ 33 ผู้สูงศักดิ์
18/01/2023
บทที่ 34 ราคามิตรภาพ
18/01/2023
บทที่ 35 ห้องลับ
18/01/2023
บทที่ 36 เว่ยเว่ยป่วย
18/01/2023
บทที่ 37 อาการเหมือนคนแพ้ท้อง
18/01/2023
บทที่ 38 ข้าแค่ไปเก็บเกาลัด
18/01/2023
บทที่ 39 นมถั่วเหลือง
18/01/2023
บทที่ 40 ส่งสินค้าให้ เจียงเย่
18/01/2023
หนังสืออื่นๆ ของ พนิดา
ข้อมูลเพิ่มเติม