วุ่นรักเพื่อนไม่สนิท

มหาลัยแห่งหนึ่ง

“สาว ๆ มีแต่แจ่ม ๆ เลยนายว่าไหมธาม”

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก นักศึกษาก็จะเยอะเป็นพิเศษ ธามกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ค่อนข้างที่จะเห็นด้วยกับติณห์

“เฮ้ย!นั่น ๆ ไอ้กันต์นั่นมันยัยเฉิ่มที่เคยบอกรักนายตอนสมัยมอต้นนี่นา”

ธามหันไปเห็นใครสักคนที่เคยรู้จัก จึงร้องบอกเพื่อน กันต์หันไปมองตามที่เพื่อนบอก เขาแทบไม่เชื่อว่าเป็นคนเดียวกัน รินรดา ยัยเฉิ่มคนนั้น

“ใช่หรือวะ สวยขนาดนั้นนายจำคนผิดหรือเปล่า ยัยนั่นไม่สวยขนาดนั้นหรอก”

กันต์ไม่เชื่อเพราะเขาเองก็จำใบหน้าไม่ค่อยได้ จำได้แต่ใส่แว่นหนาผิวขาว หน้าจืด ๆแต่งตัวเชย ๆ เสื้อผ้าตัวใหญ่ ๆ อวบอ้วนและตัวสูงท่าทางซุ่มซ่ามซึ่งแตกต่างจากคนนี้มาก เธอคนนี้ทั้งสูงทั้งสวย ตาคม ผมยาวหุ่นกำลังดีน่าฟัดที่สำคัญไม่ใส่แว่น

สายตาของสามหนุ่มยังคงจับจ้องมาที่รินรดาที่กำลังเดินมา แล้วพยายามนึกถึงเปรียบเทียบรินรดาคนก่อน

“ไม่ผิด ๆ เป็นยัยนั่นจริง ๆ ฉันเคยเห็นรูปเธอเมื่อไม่นานมานี่เอง บังเอิญเป็นเพื่อนกับญาติฉัน”

ธามยืนยัน เพราะตอนที่เขาเห็นรูปคู่ในไอจีของญาติสนิท เมื่อตอนมอปลาย ที่สองสาวถ่ายคู่กันในครั้งแรกก็รู้สึกสะดุดตา เขาตกหลุมรักทันทีที่เห็น จึงถามชื่อจากญาติลูกพี่ลูกน้องคนนั้น เขารู้ครั้งแรกก็อึ้งเหมือนกัน จากนั้นมาก็แอบส่องไอจีของญาติสนิททุกวันเพื่อหาดูรูปถ่ายและแอบบันทึกเก็บไว้ทุกรูป ในห้องของเขายังมีรูปตัดแปะคู่กับเขาใส่กรอบเก็บไว้อย่างดีอีกด้วย แต่ไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟังเพราะคิดว่าเพื่อนคงไม่สนใจ มาตรฐานการเลือกคบผู้หญิงของกันต์นั้นค่อนข้างสูง

“ญาตินายใครวะ”

กันต์หรือการันต์เอ่ยถามด้วยความสงสัย สมัยเรียนมัธยมต้นยัยเฉิ่มนั่นไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน กระทั่งจบมัธยมต้นก็ย้ายไปเรียนที่อื่นและไม่ติดต่อใครอีกเลยนับแต่นั้นมา เขาเองก็ไม่ได้สนใจด้วย เพราะตอนนั้นเขาคั่วกับเด็กห้องอื่นอยู่ พอขึ้นมอปลายรินรดาก็กลายเป็นผู้ถูกลืม ไม่มีใครเอ่ยถึงเธอเลยสักคน ถ้าย้อนกลับไปถามเพื่อน ๆ ในตอนนี้ ก็คงไม่มีใครนึกออก

“เรียนมอปลายที่เดียวกันกับยัยนั่นแหละ นั้นไงเดินมาโน่นแล้ว ชื่อแก้วขวัญ”

ภาพที่เห็นนั้นคือนางฟ้าที่กำลังเดินยิ้มอยู่ กันต์ยืนจ้องมองหัวใจเต้นแรง เขายกมือกุมอกไว้ เพราะถูกศรรักยิงปักกลางอก

“ยัยนั่นมีเพื่อนสวยขนาดนี้เลยเหรอ”

ติณห์เพ้อเสียงเบาตาเหม่อลอย

“นั่นมัน…นางฟ้าชัด ๆ นายมีญาติสวย ๆ ทำไมไม่แนะนำให้เพื่อนบ้าง”

ธามยิ้มขำท่างทางของเพื่อนรักพลางส่ายหน้าเบา ๆ

“สวยใช่ไหมล่ะ นั่นน่ะทั้งสวยทั้งดุเลยล่ะแกเอ๊ย”

ดุหรือไม่ก็ดูแลโรงยิมได้ แน่นอนว่าในนั้นมีค่ายมวยเล็ก ๆ อยู่ในนั้นด้วยซึ่งเป็นกีฬาที่ญาติสาวของเขาชื่นชอบมาก

“ดุ ๆ แบบนี้แหละที่เราชอบ ว่าแต่เธอมีแฟนหรือยัง”

“ยังโสดทั้งกลุ่ม นี่ยังมาไม่ครบเดี๋ยวคงมา”

“นายรู้จักทุกคนหรือวะ”

“ไม่รู้จักหรอก รู้จักแค่ยัยเฉิ่มเอ๊ย!ยัยรินกับยัยขวัญ แต่เคยเห็นรูปพวกนั้นตอนถ่ายรวมกันในไอจี สวย ๆ น่าฟัดทั้งนั้น”

“อยากเห็นซะแล้วสิ”

“งั้นก็รอดูตรงนี้แหละเดี๋ยวคงมา”

ไม่นานแก๊งนางฟ้าก็มาครบหกคน สองในหกเป็นหญิงเทียมที่สวยมากจนแทบจะดูไม่ออก ธามรู้เพราะส่องไอจีญาติสาวทุกวัน เขาจึงรู้ความเป็นไปของแก๊งนี้ แต่ไม่รู้มาก่อนว่าพวกนั้นมาเรียนที่นี่ด้วย ไอจีของแก้วขวัญก็ไม่เคลื่อนไหวเลยตั้งแต่ก่อนสอบ อีกอย่างเขาก็เตรียมสอบจึงไม่ค่อยได้เข้าไปดู แม้จะไม่ได้ไปส่องแต่เขาก็มีรูปของรินรดาติดไว้เป็นกำลังใจให้เขาเต็มห้องนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

“จุ๊จุ๊สวยน่าฟัดจริง ๆ ด้วย”

“นี่พวกนายอย่าไปยุ่งกับพวกนั้นเลย หาคั่วสาวอื่นเถอะ”

ธามห้าม

“ไม่มีทาง นายจะห้ามทำไมวะ คอยดูฉันจะเด็ดดอกฟ้ามาดมให้ได้”

“เฮ้ยไอ้กันต์นั่นญาติเพื่อนนะโว้ย เว้นไว้สักคนเหอะ”

“ญาติเพื่อนยิ่งต้องสนับสนุนเพื่อนดิ่วะ ธามนายต้องช่วยเพื่อนนะ”

“ไม่โว้ย อย่าเอาฉันไปเกี่ยวข้องเด็ดขาด”

ธามออกตัวปฏิเสธ เขาเองก็แอบชื่นชอบรินรดา แต่จะให้เข้าไปตีสนิทได้ยังไง ในเมื่อสมัยเด็กเขาและเพื่อน ๆ ในกลุ่มบลูลี่เธอจนร้องไห้ คนอื่น ๆ ก็กลั่นแกล้งสารพัด ซึ่งบางครั้งก็หนักจนเธอบาดเจ็บและร้องไห้กลับบ้าน เขาจำได้ที่เขาเหยียบแว่นเธอแตก เธอก็ใส่มันไปทั้งแตก ๆและบางครั้งก็ไม่มาเรียนเป็นอาทิตย์คงจะโกรธและเกลียดพวกเขามาก สุดท้ายก็มาเรียนจนจบมอต้นโดยไม่เข้าใกล้กลุ่มพวกเขาอีกเลยหลังจากนั้นเธอย้ายไปเรียนต่อที่อื่น

“ไอ้ธาม นี่เพื่อนรักนะ นายไว้ใจคนอื่นมากกว่าเพื่อนรักหรือวะ”

“เรื่องนี้ขอเถอะ แต่ถ้านายมีปัญญาก็จีบเองเลย อย่าเอาฉันไปเป็นสะพาน”

"ไอ้เพื่อนเลว"

ธามรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อยที่เพื่อนรักไม่ได้สนใจรินรดา แต่ว่ารินรดาจะลืมรักแรกของเธอแล้วหรือยังนี่สิปัญหา

กลุ่มของแก้วขวัญกำลังจะเดินผ่านมาทางนี้ กันต์ ติณห์ ธามแกล้งฟอร์มเก๊กหล่อเดินสวนไป เผื่อว่ารินรดาจะมองเห็นและจำพวกเขาได้บ้าง แต่เปล่าเลยพวกเขาเป็นเหมือนอากาศธาตุ แม้แต่ญาติสาวของเขาก็ไม่มอง นางสนใจแต่โทรศัพท์ของนาง สามหนุ่มถึงกับยิ้มค้างหน้าแตกหมอไม่รับเย็บ

รินรดาเห็นเพื่อนเก่ามีหรือที่เธอจะจำไม่ได้ เธอจำได้แม่นเลยล่ะ เมื่อก่อนนั้นแอบปลื้มจริง ๆ แต่ไม่เคยบอกว่ารักแค่แอบปลื้มธามอยู่ในใจเท่านั้น วันนั้นมีคนฝากจดหมายสารภาพไปให้กันต์ แต่กลับถูกเข้าใจว่าเธอไปสารภาพรักกันต์ ทั้งยังถูกหัวเราะเยาะ หาว่าเธอไม่เจียมตัว เธอเสียใจเสียความรู้สึกดี ๆที่มีให้ธามมาก ไม่คิดว่าเขาจะหัวเราะเยาะเธอด้วย หลังจากนั้นเธอก็ได้รู้ว่าผู้หญิงพวกนั้นต้องการแกล้งเธอ รินรดาถูกบลูลี่และกลั่นแกล้งสารพัด แว่นตาเธอแตกกลับบ้านเกือบทุกวัน เธอโกรธแต่ก็สู้คนหลายคนไม่ได้ จนเกือบย้ายโรงเรียนหนี แต่แล้วก็กลับเปลี่ยนใจมาเรียนต่อให้จบอย่างอดทน คนขี้เหร่อย่างเธอไปไหนก็โดนบลูลี่เหมือนเดิม สู้อดทนเรียนให้จบที่นี่ดีกว่า เจ็บทีเดียวแล้วจำใส่สมองไว้