icon 0
icon เติมเงิน
rightIcon
icon ประวัติการอ่าน
rightIcon
icon ออกจากระบบ
rightIcon
icon ดาวน์โหลดแอป
rightIcon
-ภรรยาในความลับ-

-ภรรยาในความลับ-

เนื้อนวล

5.0
ความคิดเห็น
127.7K
ชม
43
บท

เพราะบุญคุณค้ำคอ บัวรินจึงถูกเลื่อนสถานะจากเด็กรับใช้มาเป็นเมียลับๆ ของภวินท์ ลูกชายเจ้าของบ้าน ผู้ชายที่ป่าวประกาศว่าเกลียดชังเธอ เหมือนกิ้งกือไส้เดือน แต่กระนั้นเขาก็จับเธอกลืนกินทุกเวลาที่มีโอกาสจนบัวรินอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเสียทุกเช้า จนกระทั่งเจ้าสาวตัวจริงของภวินท์ปรากฏตัวขึ้น เมียลับๆ อย่างเธอก็จำต้องหายไป ใช่... บัวรินหายไปพร้อมๆ กับเลือดเนื้อเชื้อไขของภวินท์ผู้ชายที่เธอแอบรักมาแสนนาน ตัวอย่างเล่ม : บัวรินอาเจียนจนหมดไส้หมดพุงก็รู้สึกดีขึ้น วัลลีย์ช่วยประคองออกมาจากห้องน้ำ มานั่งลงบนเตียง “เดี๋ยวป้าพาไปหาหมอนะบัว” “อย่าเลยค่ะป้าวัล บัวไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ” บัวรินส่ายหน้าปฏิเสธอย่างเกรงใจ “จะไม่เป็นไรได้ยังไง บัวอ้วกแต่เช้าแบบนี้น่ะ” วัลลีย์พูดออกมา ก่อนจะทำหน้าแปลกใจเมื่อนึกอะไรขึ้นได้ “นี่บัวคงไม่ท้องหรอกใช่ไหม” ใบหน้าของบัวรินซีดเผือดไร้สีเลือด และก็อดนึกย้อนไปถึงค่ำคืนหนึ่งที่ภวินท์นอนกับหล่อนมาราธอนตั้งแต่หัวค่ำยันรุ่งสาง และถุงยางอนามัยก็หมด แถมหล่อนยังหลงลืมกินยาคุมฉุกเฉินอีกต่างหาก หล่อนไม่ได้บอกใครกับความเผลอเรอในครั้งนั้น เพราะคิดว่าตัวเองจะไม่โชคร้ายได้รับผลกระทบใดๆ แต่... แต่ตอนนี้ผลแห่งความไม่รอบคอบในครั้งนั้นกำลังส่งผลกับหล่อนอย่างร้ายแรง “ไม่... น่าใช่หรอกจ้ะป้าวัล” หล่อนภาวนาให้เป็นแบบนั้น ภาวนาให้หล่อนไม่ได้ตั้งท้องกับผู้ชายที่กำลังจะไปเป็นสามีของผู้หญิงคนอื่นอย่างภวินท์

บทที่ 1 ตอนที่ 1

มือเล็กขาวสะอาดของ เด็กหญิงบัวริน วัยเพียงเก้าขวบที่ตอนนี้อยู่ในอุ้งมืออ่อนนุ่มของ วัลลีย์ ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับมารดาที่เสียชีวิตไปแล้วของตัวเอง เย็นเฉียบขึ้นมาโดยอัตโนมัติ

ดวงตากลมโตที่อยู่ภายใต้ขนตายาวงอนงามหลุบลงต่ำ เมื่อผู้ชายวัยกลางคนเบื้องหน้าจ้องมองมาอย่างพิจารณา

“แกไม่มีที่พึ่งแล้วค่ะเจ้าสัว”

วัลลีย์ผู้หญิงวัยสี่สิบสองปีเอ่ยขึ้นกับสามีมหาเศรษฐีของตัวเอง ขณะยังคงกุมมือเล็กของเด็กหญิงบัวรินเอาไว้ตลอดเวลา ราวกับต้องการปลอบประโลม

“พ่อกับแม่ของแกตายหมดแล้วค่ะ แล้ววัลก็ทนเห็นแกลำบากไม่ได้ ก็เลยพามาขอพึ่งใบบุญของเจ้าสัวค่ะ”

วัลลีย์ที่จับพลัดจับพลูมาเป็นเมียคนล่าสุดของ เจ้าสัวภวัต ยังคงเดินหน้าขอร้องให้สามีเมตตาเด็กหญิงบัวริน

“ให้แกอยู่ในฐานะคนรับใช้ก็ได้ค่ะ แต่ช่วยเมตตาให้แกอยู่ในบ้านหลังนี้อีกคนด้วยนะคะ”

หลังจากพิจารณาเด็กหญิงวัยเก้าขวบตรงหน้าอยู่พักใหญ่ เจ้าสัวภวัตก็เอ่ยขึ้นกับภรรยาคนล่าสุดของตัวเอง

“ได้สิ ฉันจะอุปการะเลี้ยงดูเด็กคนนี้เอง”

“จริงเหรอคะเจ้าสัว”

วัลลีย์ดีใจมาก เพราะหล่อนสงสารเด็กหญิงคนนี้จริงๆ

“อืม..”

เจ้าสัวภวัตผงกศีรษะขึ้นลงช้าๆ รอยยิ้มเมตตาเกลื่อนเต็มใบหน้าอิ่มเอิบมากมาย

“รีบขอบคุณเจ้าสัวสิบัวริน”

วัลลีย์รีบบอกหลานของตัวเองด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นดีใจ

“บัวขอบคุณเจ้าสัวค่ะ”

ดวงตากลมโตที่จ้องมองมาของเด็กหญิงตรงหน้าทำให้เจ้าสัวภวัตยิ่งเอ็นดู

“ต่อไปก็อยู่ด้วยกันที่นี่นะ ฉันจะส่งเสียให้หนูเรียนเอง อยากเรียนสูงแค่ไหนก็ได้ ตามใจของหนูเลย หนูบัวริน”

“ขอบคุณเจ้าสัวค่ะ”

“งั้นวัลขอพาบัวรินไปห้องพักก่อนนะคะเจ้าสัว”

“เธอให้คนจัดห้องพักให้หนูบัวแล้วเหรอวัลลีย์” เจ้าสัวเอ่ยถามอย่างแปลกใจ

“ยังเลยค่ะเจ้าสัว แต่ห้องพักคนใช้ยังมีห้องว่างอยู่หลายห้องค่ะ”

วัลลีย์ตั้งใจจะให้บัวรินไปพักที่ห้องพักของคนรับใช้ แต่เจ้าสัวภวัตยกมือขึ้นห้ามเสียก่อน

“ให้ขึ้นไปพักด้วยกันบนตึกนั่นแหละ หนูบัวไม่ใช่คนรับใช้สักหน่อย”

“เอ่อ... แต่ว่า...”

วัลลีย์อึกอัก เพราะรู้ดีว่าหากตนเองทำเช่นนั้นจะต้องเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอย่างแน่นอน

“ทำตามที่ฉันสั่งนั่นแหละแม่วัล”

เมื่อเป็นคำสั่งของสามีผู้ร่ำรวยก็ทำให้วัลลีย์ไม่สามารถโต้แย้งได้

“ค่ะเจ้าสัว”

สีหน้าของวัลลีย์ไม่ค่อยสู้ดีนัก ยามที่เดินจูงมือของเด็กหญิงบัวรินออกมาจากห้องพักผ่อนของเจ้าสัวภวัต

“บัว หนูอยู่ในบ้านหลังนี้ต้องอยู่อย่างเจียมตัวนะลูก”

ระหว่างที่พาเด็กหญิงบัวรินเดินขึ้นบันไดมุ่งหน้าไปยังชั้นสอง ซึ่งเป็นบริเวณที่แบ่งเป็นห้องนอนของเจ้านายของคฤหาสน์หรูหราแห่งนี้

“ค่ะ ป้าวัล”

เด็กหญิงบัวรินเป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย เชื่อฟังคำพูดของผู้ใหญ่เสมอ แม้ว่าตัวเองจะเกิดมาอาภัพต้องเสียพ่อเสียแม่ตั้งแต่อายุยังน้อย แต่เด็กหญิงก็ยังคงมองโลกในแง่ดีเสมอ

เด็กน้อยเชื่อเสมอว่า หากทำความดี สักวันความดีจะมอบความสุขตอบแทนกลับมา

วัลลีย์ยิ้มน้อยๆ ออกมา มองเด็กหญิงบัวรินด้วยความเอ็นดู

บัวรินเป็นลูกสาวของ จิตตรา ลูกพี่ลูกน้องของหล่อน ก่อนที่จิตตราจะเสียชีวิตลงได้ฝากฝังลูกสาวเอาไว้ ทำให้หล่อนไม่สามารถทอดทิ้งบัวรินได้

“ห้องนี้เป็นของหนูนะบัว”

วัลลีย์พูดขึ้นหลังจากเปิดประตูห้องรับแขกซึ่งอยู่ทางปีกขวาของตัวคฤหาสน์

เด็กหญิงบัวรินมองไปรอบๆ ห้อง ก่อนจะหันมายกมือขึ้นไหว้วัลลีย์

“บัวขอบคุณป้าวัลมากค่ะ”

วัลลีย์ยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็กของเด็กหญิงเบาๆ

“อยู่ที่นี่ทำตัวให้ดีๆ นะ เชื่อฟังคำพูดของผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วทุกคนจะรักและเอ็นดูบัว เข้าใจที่ป้าสอนใช่ไหมลูก”

“บัวเข้าใจค่ะป้าวัล”

ขณะที่สองป้าหลานกำลังช่วยกันเก็บข้าวของใส่ตู้เสื้อผ้าอยู่นั้น ภวินท์ ลูกชายวัยสิบเจ็ดย่างสิบแปดปีของเจ้าสัวภวัตก็เดินผ่านมาพอดี

เด็กหนุ่มจ้องมองผ่านประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่เข้าไปภายใน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นแม่เลี้ยงของตัวเองพาเด็กหญิงหน้าตาน่าเอ็นดูคนหนึ่งเข้ามาอยู่ภายในบ้านของเขาด้วย

“มาเกาะพ่อของฉันคนเดียวไม่พอสินะ ถึงได้พาเด็กที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาช่วยกันสูบเลือดสูบเนื้อพ่อของฉันอีกคน ผู้หญิงหิวเงิน”

ภวินท์ที่กำลังเป็นวัยรุ่นเลือดร้อนพึมพำออกมาด้วยความไม่พอใจ และเสียงนั้นก็ดังพอที่จะทำให้วัลลีย์กับเด็กหญิงบัวรินได้ยิน

ทั้งคู่หันไปมองที่ประตูห้องที่เปิดค้างเอาไว้ สีหน้าของวัลลีย์ซีดลงเมื่อเห็นภวินท์ยืนอยู่ แต่สำหรับบัวรินแล้ว เด็กหญิงส่งรอยยิ้มไร้เดียงสาตามวัยให้กับพี่ชายเบื้องหน้า

“สวัสดีค่ะคุณไบร์ท” วัลลีย์เอ่ยทักทายลูกเลี้ยง

“อย่าคิดว่าพ่อของผมหลงคุณ แล้วใครจะทำอะไรคุณไม่ได้นะ สักวันผมจะกระชากหน้ากากของพวกคุณออก พ่อจะได้เห็นธาตุแท้ของพวกคุณเสียที”

แล้วภวินท์ก็เดินจากไปด้วยท่าทางฉุนเฉียว

วัลลีย์มองตามไปด้วยสายตาไม่สบายใจ หล่อนพยายามมาตลอดที่จะเป็นแม่เลี้ยงที่ดีของ

ภวินท์ แต่เด็กหนุ่มไม่ยอมเปิดใจรับเลย ยังคงมองหล่อนเป็นคนเลว เป็นแม่เลี้ยงใจร้ายเสมอมา ทั้งๆ ที่หล่อนไม่เคยคิดร้ายกับคนที่นี่เลยสักคน

“ป้าวัล... พี่เขาไม่ชอบบัวแน่เลยค่ะ”

เด็กหญิงพูดออกมาเสียงเศร้า จนวัลลีย์ต้องรีบปลอบใจ

“ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกจ้ะบัว คนที่คุณไบร์ทไม่ชอบคือป้าต่างหาก”

“ป้าวัลเป็นคนดี ทำไมคุณไบร์ทถึงไม่ชอบป้าวัลล่ะค่ะ”

วัลลีย์ยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะพูดความจริงออกมา ซึ่งหล่อนก็ไม่รู้ว่าเด็กหญิงบัวรินจะเข้าใจสิ่งที่หล่อนพูดทั้งหมดหรือไม่

อ่านต่อ

หนังสือที่คุณอาจชอบ

หนังสืออื่นๆ ของ เนื้อนวล

ข้อมูลเพิ่มเติม
บท
อ่านเลย
ดาวน์โหลดหนังสือ