กลับมารักฉันอีกครั้งได้ไหม

แดดยามบ่ายต้นฤดูหนาวยังส่องแสงจ้า ทำให้คนที่กำลังจะเดินพ้นชายคาสำนักงานหยีตา ปารวีล้วงมือบางนวลเนียนสีน้ำผึ้งเข้าไปในกระเป๋าผ้าใบย่อมที่คล้องไหล่อยู่

สักพักร่มเทาฉาบสีเงินแต่ด้านในเป็นลายตาหมากรุกขาวแดงก็กางออก ป้องกันแสงยามบ่ายอันร้อนแรง แม้เป็นต้นฤดูหนาวแต่อากาศยังอบอ้าว ไม่มีลมพัดมาซักนิด

เดินมาสักสิบนาทีก็เริ่มคอแห้ง ริมถนนข้างทางมีร้านสะดวกซื้อ แต่เธอสมัครใจที่จะเดินต่อเพื่อไปให้ถึงจุดหมายเร็วๆ

ห้านาทีต่อมา ปารวีมาถึงหน้าร้านกระจกใสบานกว้าง ข้างในโชว์สารพัดสารพันดอกไม้สะพรั่ง

สีแดงกำมะหยี่ของกุหลาบกลีบหนา ขาวชมพูจากคาร์เนชั่น ฟ้าครามไฮเดรนเยีย ตัดกับเหลืองจากดอกเบญจมาศ พวกมันบานเริงร่าสดชื่นตัดกับสภาวะอากาศภายนอก

“ว๊าวๆ”

สาวผิวขาวจัด หน้าคม ผมรวบสูงเป็นหางม้าเคลียต้นคอ หันมาแล้วอุทาน คนเพิ่งผลักประตูกระจกใสของร้านเลิกคิ้ว

“มีอะไรคะคุณส้ม”

ปารวีมองหน้าเจ้านายพลางเหลือบดูโทรศัพท์บ้านแบบไร้สายที่เจ้าตัวถืออยู่

“เรามีลูกค้าประจำอีกรายแล้วจ้ะ เขาเพิ่งโทร.มาสั่งดอกไม้”

คุณส้มหรือชื่อจริงเพียงเพ็ญเอาโทรศัพท์แนบหู แล้วลูบมันราวกับของล้ำค่าน่าทะนุถนอม

“เหรอคะ ดีจัง”

ก็เป็นเรื่องน่ายินดีจริงๆ นั่นแหละ ลูกค้าประจำย่อมหมายถึงรายได้ที่แน่นอน เพียงเพ็ญจะได้มีเงินจ้างพนักงานประจำอีกคนนอกเหนือจากเธอบ้าง

แม้ร้านดอกไม้ขนาดตึกแถวหนึ่งคูหานี้จะเล็ก แต่การมีคนทำงานเพียงสองคนก็ทำให้งานล้นมือไป

ไหนจะจัดดอกไม้ รับโทรศัพท์ ไหนจะรับลูกค้าหน้าร้านที่วอล์คอินเข้ามา ยังดีที่ปารวียังไม่ต้องไปส่งดอกไม้เองกรณีลูกค้าอยู่ไกลเพราะเพียงเพ็ญมักใช้บริการวินมอเตอร์ไซด์รับจ้าง

“ไม่ใช่แค่นั้นนะ ลูกค้ารายนี้ยังมีอะไรพิเศษ”

เพียงเพ็ญยิ้มแบบมีเลศนัย ซึ่งไม่ว่าจะยิ้มอย่างไรปารวีก็มองว่าเจ้านายของตนคนนี้ยังสวยมากอยู่ดี

“ฉันรู้สึกว่าเขากำลังอยากจะแต่งงาน”

ไม่ใช่เรื่องแปลกในความคิดของปารวีนะ เพราะโดยมากดอกไม้มักเป็นส่วนประกอบในการขอแต่งงานเสมอ

“เขาถามถึงความหมายของดอกไม้ แถมให้เราจัดดอกไม้ที่มีความหมายดีๆ ไปส่งให้ทุกวัน”

“โห!”

ปารวีอุทานบ้าง นึกในใจว่าผู้ชายคนนี้ “ป๋า” ไม่ใช่เล่น แสดงว่ารวยมาก ชักอยากเห็นเสียแล้วซิว่าหน้าตาของสาวผู้โชคดีขนาดนั้นสวยสักเท่าใดเหนอ

“เริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เลยนะ แต่เราต้องเอาดอกไม้ไปส่งให้ที่บริษัทด้วย เดี๋ยวเขาจะไปจัดการให้คนที่อยากให้เอง”

ปารวีพยักหน้าเข้าใจ พลางคิดว่าอีกเดียวเธอจะโทร.ไปคุยกับวินมอเตอร์ไซด์ขาประจำ เพื่อตกลงราคาเหมาเลยเสียทีเดียว เพราะต้องส่งดอกไม้กันทุกวัน จะได้ประหยัดค่าใช้จ่าย

“แต่มีข้อแม้เดียว” เพียงเพ็ญยังยิ้มอยู่

“เราต้องเอาดอกไม้ไปส่งให้เขาเอง”

“ไหงงั้นละคะ”

ปารวีมองเห็นสัญญานความลำบากของตัวเองขึ้นมาไรๆ เพียงเพ็ญไม่มีทางทิ้งร้านแน่ คนที่ต้องไปส่งดอกไม้คงไม่พ้นเธอแหงๆ เหมือนวันนี้อย่างไรเล่า โชคดีที่ลูกค้าอยู่ไม่ไกลมาก พอเดินไปได้

“ไม่รู้สิ จะยังไงก็แล้วแต่เขาเป็นลูกค้า จะจ่ายประจำ แถมจ่ายหนักด้วย ไม่เกี่ยงงบให้เราจัดดอกไม้ตามใจชอบได้เลย”

อืม...ดูเหมือนจะไม่ใช่“ป๋า”ธรรมดาแล้วสิลูกค้ารายนี้ ควรเรียกว่า“ป๋ามาก”ถึงจะถูก

“เฮ้อ! น่าอิจฉาผู้หญิงที่จะได้รับดอกไม้ทุกวันจัง”

เพียงเพ็ญถอนหายใจ หันตัวกลับไปเอาโทรศัพท์ตั้งไว้ที่เคาน์เตอร์เหมือนเดิม

“ก็ยอมรับคำขอแต่งงานจากบรรดาหนุ่มๆ ที่มาขอซะสิคะ”

ปารวีล้อ เดินอ้อมเคาน์เตอร์ไปเปิดตู้แช่ดอกไม้ เธอซ่อนขวดน้ำดื่มไว้หลังถังใส่ลิลลี่ขาว น้ำดื่มเจือกลิ่นดอกไม้ทำให้ชื่นใจอย่างประหลาด

จนบางทีก็นึกสงสัยว่าปากตนเองที่ดื่มน้ำเวลาพูดจะมีกลิ่นหอมของติดไปด้วยไหมนะ

“ไม่เอา”

เพียงเพ็ญย่นจมูก

“มีมาแต่ไม่ถูกสเปค”

เจ้านายหน้าคม จมูกรั้น ริมฝีปากบางเฉียบ ผิวขาวนวลเนียน แต่เป็นคนเรื่องมาก

เอ๊ย! ละเอียดลออในทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องผู้ชาย ไม่น่าแปลกใจเลยที่อยู่เป็นโสดมาได้จนถึงอายุสามสิบปีพอดี

“ผู้ชายน่ะ ต้องเลือกดีๆ เพราะเขาจะอยู่กับเราไปอีกนาน ฉันไม่รีบนะป่าน”

เพียงเพ็ญเอ่ยชื่อเล่นของปารวี เป็นสัญญาณว่ากำลังจะเลคเชอร์เรื่องชีวิตคู่อีกแล้ว เพียงเพ็ญไม่เคยแต่งงาน แต่กลับมีเรื่องเล่าเกี่ยวกับประสบการณ์ชีวิตคู่ขมๆ มากมายเหลือเกิน

‘เรื่องของเพื่อนน่ะ’

เจ้านายเคยตอบว่าอย่างนั้น เอาล่ะเรื่องของเพื่อนก็ของเพื่อน ปารวีเชื่อตามนั้นโดยคร้านจะโต้แย้ง

“เออ พูดถึงลูกค้าคนนี้ เดี๋ยวบวกค่าส่งดอกไม้ไปด้วยนะ เพราะฉันจะให้ป่านนั่งแท็กซี่ไปส่ง...ที่ทำงานเขาอยู่ที่...”

เพียงเพ็ญเอ่ยชื่อย่านธุรกิจดัง โอ...แหล่งรถติดเลยนะนั่น

“จริงๆ น่าจะให้พี่วินฯไปส่งดีกว่า”

เธอเผยความคิดในใจจนได้

“ช่างปะไร”

เพียงเพ็ญยักไหล่

“ลูกค้าต้องการอะไรเราก็สนองให้ ตราบใดที่เขายอมจ่าย” หลักการง่ายๆ ของการทำธุรกิจพื้นฐานที่เจ้านายให้จำไว้เสมอ

“ลูกค้าเราชื่อคุณคณิตนะ เดี๋ยวป่านไปดูหน่อยว่านามบัตรสวยๆ ยังเหลืออยู่ไหม ถ้าเหลือน้อยก็ไปซื้อเสีย ไปตอนเย็นนะ วันนี้ลูกค้าคงไม่เยอะ”

เพียงเพ็ญพูดไปเรื่อยๆ แต่ความคิดของปารวีสะดุดตั้งแต่ได้ยินชื่อลูกค้า ...คุณคณิต

‘แก่แดด แร่ด!’

ภาพและเสียงล้อของเพื่อนๆ วัยมัธยมลอยมาในทันใด

‘ป่านแร่ด!’

“ป่าน...ป่าน”

“คะ...ค่ะ คุณส้ม”

ปารวีหลุดจากภวังค์ มาสนใจเจ้านายที่จ้องอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า เดี๋ยวเย็นนี้ปิดร้านเร็วสักครึ่งชั่วโมงดีกว่านะ เราไปเลือกนามบัตรใหม่กัน อยากเปลี่ยนแล้ว เอาสวยๆ เลย”

เธอยิ้มเจื่อนให้เพียงเพ็ญ แล้วทำเป็นตั้งใจฟังสิ่งที่อีกคนพูด แต่ใจยังลอยวนกลับไปสู่ความทรงจำยามมัธยมเป็นบางช่วงอยู่ดี

ปารวีไขกุญแจห้องพักอย่างเหนื่อยล้า เธอวางกระเป๋าผ้าไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งข้างหัวเตียง ถอนหายใจแล้วล้มตัวลงนอนหงายบนเตียงนั่นเอง

ความจู้จี้จุกจิกในการเลือกนามบัตรของเพียงเพ็ญวันนี้ ไม่ได้ระคายความรู้สึกของเธอเลย มีเพียงสิ่งเดียว...คณิต

‘กินของขม ชมเด็กสาว เล่าความหลัง’

อาจารย์สมัยมหาวิทยาลัยเธอเคยพูดแบบนี้ อันเป็นลักษณะที่อาจารย์เรียกว่า...เป็นสัญญาณของคนเริ่มแก่