เมียเฉิ่มของท่านประธาน ซีรีส์ชุด นฤบดินเดชา

คฤหาสน์หลังสีขาวหลังมหึมา ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง เจ้าของอณาจักรแสนล้านแห่งนี้ก็คือทายาททั้งสามคนจากตระกูลเชื้อสายผู้ดี นฤบดินเดชา

ว่ากันว่าต้นตระกูล นฤบดินเดชา นั้นคือชาวจีนที่อพยพเข้ามาทำงานค้าขายในประเทศ จนกิจการรุ่งเรือง และกลายเป็นมหาเศรษฐีเบอร์หนึ่งของประเทศไทยในเวลานี้

ทายาททั้งสามคนของตระกูล นฤบดินเดชา เป็นผู้ชายทั้งหมด พวกเขาเกิดมาพร้อมกับกองเงินกองทองที่ใช้สิบชาติก็ไม่มีวันหมด แต่พระผู้เป็นเจ้าก็ยังไม่หยุดรักพวกเขา เพราะนอกจากท่านจะประทานความมั่งคั่งให้กับพวกเขาแล้ว ท่านก็ยังมอบรูปโฉมอันงดงามหาผู้ใดเปรียบให้กับพวกเขาด้วยเช่นกัน

พวกเขาทั้งสามคน หล่อเหลา ร่ำรวย และเป็นเจ้าของสมองอันชาญฉลาด จึงเป็นที่น่าอิจฉาของทุกคนบนโลกใบนี้

และในยุคที่อินเตอร์เน็ตคลอบคลุมทั่วทุกตารางนิ้วบนโลกใบนี้ ทำให้ข่าวสารต่างๆ มากมายของพวกเขาถูกตีแผ่ลงบนโลกออนไลน์ทุกวัน และแน่นอนว่าได้รับความสนใจยิ่งกว่าซุปเปอร์สตาร์ชื่อดังเสียอีก

ภีมวัฒน์ นฤบดินเดชา ทุกคนเรียกเขาว่า คุณภีม เขาคือพี่ชายคนโตของตระกูล รับหน้าที่บริหารโรงแรมในเครือ นฤบดินเดชา โฮเทล ทุกสาขาที่มีอยู่ทั่วทุกมุมโลก

ภคภัทร นฤบดินเดชา ทุกคนเรียกเขาว่า คุณภัทร เขาเป็นทายาทคนที่สองของตระกูล เขารับหน้าที่ดูแลบริษัทหลักทรัพย์ และธนาคารของตระกูลทั้งหมด

และคนที่สาม น้องคนสุดท้องอย่าง ภูริทัต นฤบดินเดชา ทุกคนเรียกเขาว่า คุณภู เขาคือคุณหมอสุดหล่อ รับหน้าที่ดูแลโรงพยาบาลของวงศ์ตระกูลที่มีทั้งหมดเกือบร้อยสาขาทั่วโลก

นี่แหละคือความเป็นมาของหนุ่มๆ ทั้งสามของตระกูลนฤบดินเดชา เจ้าชายในฝันของสาวๆ ทั่วโลก

ภายในห้องอาหารของคฤหาสน์หรู บนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ เรือนร่างสมบูรณ์แบบของหนุ่มหล่อสามคนกำลังนั่งรัรบประทานอาหารเช้าร่วมกัน และพูดคุยถึงเรื่องรอบๆ ตัวเหมือนเช่นทุกวัน

“ฉีดยาครบหรือยังครับพี่ภัทร” ภูริทัตถามพี่ชายคนรองขึ้น

คนถูกถามถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนจะตอบน้องชายออกมา

“ฉีดเข็มสุดท้ายไปเมื่อวันพุธที่ผ่านมาน่ะ”

“นายนี่มันโชคร้ายชะมัดเลยนะเจ้าภัทร อยู่ดีๆ ก็ไปกัดกับหมาเสียได้” ภีมวัฒน์พี่ชายคนโตอดที่จะเอ่ยแซวขึ้นไม่ได้

“ผมเดินอยู่ของผมดีๆ ครับ แต่มียัยเด็กบ้าที่ไหนก็ไม่รู้ไปนั่งคุยอยู่กับหมา พอผมเดินผ่าน หมาก็วิ่งเข้าใส่ผมเลย”

เหตุการณ์บ้าบอเมื่อหลายอาทิตย์ก่อนยังคงติดอยู่ในความทรงจำ

“พี่ถ้าผมเจอยัยเด็กนั่นอีกเมื่อไหร่นะ ผมจะเขกกบาลให้โนเลย คนบ้าอะไรก็ไม่รู้นั่งคุยกับหมารู้เรื่อง”

เขายังจำใบหน้าขาวๆ ผมหยิกหยักศก และดวงตากลมๆ ใต้แว่นหนาของยัยเฉิ่มนั่นได้เป็นอย่างดี

“ถือว่าเป็นคราวซวยน่ะครับพี่ภัทร อย่าไปผูกใจเจ็บเลย”

ภูริทัตอมยิ้มขบขัน ขณะกัดขนมปังในมือของตัวเอง

“แล้วเรื่องเลขาของนายที่ลาคลอดล่ะเจ้าภัทร นายได้คนมาแทนหรือยัง” พี่ชายคนโตเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง “ถ้ายังไม่ได้ เดี๋ยวพี่ส่งคนของพี่ไปช่วยนายก่อนได้นะ พี่มีคนเก่งๆ หลายคน”

“ผมไม่รบกวนพี่ภีมหรอกครับ”

“ไม่รบกวนหรอก บอกแล้วไงพนักงานพี่มีแต่คนเก่งๆ”

“ผมแจ้งเรื่องให้ฝ่ายบุคคลหาคนมาทำงานแทนชั่วคราวแล้วครับ”

“พี่ภัทรก็ต้องเอามาสอนงานอีกน่ะสิครับ”

ภูริทัตถามออกมา

“ไม่น่านะ เพราะพี่กำชับฝ่ายบุคคลไปแล้วว่าต้องการมืออาชีพ เพราะพี่ไม่เกี่ยงค่าจ้างด้วย”

“มืออาชีพที่ไหนจะมาทำงานแค่หกเดือนกันล่ะครับ เดี๋ยวได้เด็กจบใหม่มา พี่ภัทรจะปวดหัวเอานะครับ”

“จริงอย่างที่เจ้าภูมันว่า พี่ว่านายเอาคนของพี่ดีกว่า”

“ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ภีม งานที่โรงแรมของพี่ภีมก็ยุ่งๆ อยู่ไม่ใช่เหรอครับ”

“งั้นก็ตามใจนายก็แล้วกัน แต่ถ้ามีอะไรให้พี่กับเจ้าภูช่วยก็บอกแล้วกัน”

“ขอบคุณมากครับพี่ภีม นายด้วยเจ้าภู”

ภคภัทรยิ้มให้กับพี่น้องของตัวเอง ก่อนจะยกกาแฟดำขึ้นจิบช้าๆ