กระซิบรักในสายหมอก

ตอนที่1 สู่โลกกว้าง

ผู้คนเดินกันขวักไขว่เสียงพ่อค้าแม่ค้าร้องอวดอ้างสรรพคุณของสินค้าตัวเองเซ็งแซ่ เสียงคนจ้อกแจ้กจอแจ ดูน่าตื่นตาตื่นใจและแปลกใหม่สำหรับ จิรัฐิติกาล ในร่างหนุ่มน้อยที่เพิ่งเคยออกจากบ้าน ที่จริงจะเรียกว่าบ้านก็ไม่ถูกเสียทีเดียว

“หลีกทางหน่อย”

เสียงตะโกนมาแต่ไกลพร้อมกับร่างแบบบางของ จิรัฐิติกาลถูกดึงให้พ้นทาง รถเข็นที่บรรทุกสินค้าซ้อนๆ กันจนสูงท่วมศีรษะผู้เข็นผ่านหน้าไปไวๆ

“เดินตลาดต้องระวังหน่อย” ไวกูณฐ์ชายหนุ่มวัยเบญจเพสหน้าตาเกลี้ยงเกลา ดวงตาสวยจนสาวๆ แอบอิจฉาเสียตรงที่มีแว่นสายตามาบดบัง มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกบัณฑิตมิใช่พวกใช้แรงงาน ผู้ที่ดึงให้จิรัฐิติกาลหลบรถเข็นเอ่ยขึ้น

จิรัฐิติกาลดึงแขนออกอย่างถือตัวมองชายหนุ่มด้วยสายตาทรงอำนาจ แต่ไวกูณฐ์หาได้ใส่ใจไม่ เขาปล่อยมือแล้วเอ่ยต่อ

“หิวไหม”

“จวนจะกินช้างได้แล้ว” สาวน้อยในร่างหนุ่มตอบ

ไวกูณฐ์จึงเดินนำไปยังร้านอาหารข้างทางที่พอดูสะอาดสะอ้านหน่อย จัดแจงหาที่นั่งแล้วแล้วชวนให้หล่อนนั่ง จิรัฐิติกาลกวาดตามองไปทั่วแล้วแสยะปาก

“ที่นี่หรือ ไปภัตตาคารใหญ่ๆไม่ได้หรือ” ถึงแม้ร่ำร้องอยากออกมาเผชิญโชคข้างนอก แต่ก็ยังมิกล้าลองอาหารข้างทาง เพราะเคยได้รับการปลูกฝังและอบรมมา จะกินอะไรความสะอาดต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง

“ที่นี่ก็ไม่เลวเกินไปหรอก ถ้าอยากนั่งภัตตาคารก็กลับบ้านไป” น้ำเสียงชายหนุ่มไม่ยินดียินร้ายนัก เขาไม่อยากพาหล่อนมาแต่ขัดไม่ได้ หล่อนจึงถือเป็นภาระสำหรับเขา

ราชสำนักสิงขรและมธุรภายใต้การปกครองของเจ้าหลวงรัฐสิงห์สีหนาทและราชินีทรรศินาเทวีอยู่เย็นเป็นสุข สิงขรที่เหมือนต้องคำสาปไม่มีลูกหลาน บัดนี้มลายสิ้นสองพระองค์มีโอรสและธิดาสี่พระองค์และพระอนุชาเจ้าชายดานุวงศ์ยังมีพระโอรสและธิดาอีกสามพระองค์

เจ้าฟ้าหญิงจิรัฐิติกาล พระธิดาองค์เดียวและองค์เล็กที่เจ้าหลวงทรงหวงและห่วงเป็นอันมาก ตามธรรมดาของผู้ชายเจ้าชู้ที่ว่ามักจะหวงลูกสาว ถึงแม้เจ้าหลวงจะถอดเขี้ยวเล็บมิได้มีพระสนมมากมายแต่ก็ทรงหวงพระธิดาองค์นี้มาก เมื่อพระธิดาร่ำร้องอยากไปเที่ยวนอกวัง คนเดียวที่พระองค์ไว้ใจคือ ไวกูณฐ์ บุตรชายของอินทราชิตและท่านผู้หญิงวิลาสินี