รักให้ลืมร้าย

ยามค่ำคืนเดือนหงายบนดอยสูงของเชียงใหม่ ณ บ้านสีขาวครีมหลังคาสีน้ำตาลรายละเอียดตัวบ้านหรือเฟอร์นิเจอร์ตกแต่งเลียนแบบญี่ปุ่นดูมินิมอลทันสมัยด้วยตัวเจ้าของคือต้นข้าวหญิงสาวที่ชอบแบบบ้านเช่นนี้ที่สุด

ตัวบ้านเป็นชั้นเดียวมีสองห้องนอนสองห้องน้ำพร้อมห้องนั่งเล่นที่เป็นโถงใหญ่และห้องครัวเล็กๆที่มีเพียงอุปกรณ์ทำอาหารเพียงไม่กี่อย่างเพราะที่นี่ใช้เป็นที่พักผ่อนเท่านั้นไม่ได้ใช้เพื่ออยู่อาศัย

ยามเจ้าของบ้านมาส่วนมากก็จะสั่งอาหารสำเร็จรูปมาทานเลยมากกว่าหากเหลือหรือซื้อเยอะเพื่อเผื่อวันอื่นก็จะแช่ตู้เย็นและเอาออกมาอุ่นทานเท่านั้น

จิ๊ด...จิ๊ด.. จิ๊ดๆๆๆ

เสียงหรีดหริ่งเรไรยามค่ำคืนของที่นี่ทำต้นข้าวหญิงสาวร่างเล็กในเดรสชุดนอนสีขาวพร้อมผ้าไหมพรมสีน้ำตาลผืนหนาคลุมไหล่ค่อยๆคลำทางเดินออกมาจากห้องนอนเพื่อมาสัมผัสบรรยากาศยามค่ำคืนที่สวนหย่อมหน้าบ้าน

ดวงตาของหญิงสาวมองอะไรไม่เห็นเพราะหลังจากเกิดอุบัติเหตุเมื่อประมาณสองปีก่อนเธอก็ไม่ยอมรับการรักษาเพราะมีความรู้สึกผิดบาปในใจที่เป็นสาเหตุทำให้ใครบางคนที่เธอรักจากไปจึงไม่ยอมรักษาเพื่อเป็นการลงโทษตัวเอง

ร่างบางค่อยหย่อนก้นนั่งที่เก้าอี้หินอ่อนหน้าบ้านหลังจากคลำมันจนเจอริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอ่อนแม้นเวลานี้เธอจะมองทุกอย่างไม่เห็นแต่ก็สัมผัสกับทุกอย่างได้เป็นอย่างดีว่าภายนอกคงยามค่ำคืนตอนนี้คงสวยงามไม่น้อยเพราะเมื่อครั้งยังมองเห็นเธอเป็นคนเลือกที่จะซื้อที่นี่ด้วยตัวเองด้วยตกหลุมรักในความงามของพื้นที่แห่งนี้

ต้นข้าว เอกอิสรีย์ หญิงสาววัย 24 ย่าง25 สูง 158 หนัก 42 ใบหน้ารูปไข่คิ้วเรียวบางได้รูปตาคมกลมโตดั่งลูกแมวจมูกแท่งเล็กโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางอมชมพูน่าดึงดูดสายตา เรือนผมสีดำน้ำตาลหนายาวตรงถึงกลางหลัง

เธอเป็นลูกสาวคนเดียวของเทวัญ เอกอิสรีย์ ผู้บริหารบริษัทอสังหายักษ์ใหญ่นามพิพัฒนธาราที่กรุงเทพมหานคร หญิงสาวเป็นคนที่ค่อนข้างหัวดื้อ มีความเป็นตัวของตัวเองสูง เชื่อในความคิดของตัวเอง น้อยครั้งที่สาวเจ้าจะเชื่อฟังอะไรใครง่ายๆยกเว้นตะวัน ชายหนุ่มที่เธอรักและเคารพเสมอมาแต่ตอนนี้เขาคนนั้นก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้กับเธออีกแล้ว

การจากไปของตะวันต้นข้าวยึดถือในใจมาเสมอว่าทุกอย่างเกิดเพราะเธอ ในวันที่เธอเรียนจบจากอเมริกาเธอรีบกลับมาที่ประเทศไทยและเลือกที่จะบินต่อมาที่เชียงใหม่ก่อนจะเร่งเร้าให้ตะวันนั้นตามมาฉลองเรียนจบของเธอที่นั่น

หากวันนั้นเธอไม่รีบให้ตะวันบินตามมากลางดึกและขับรถขึ้นดอยเขาก็คงไม่เสียชีวิตทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนต้นข้าวไม่ทันตั้งตัวและเธอก็ช็อกกับเหตุการณ์เอาแต่โทษตัวเองจนซึมเศร้า..และเลือกที่จะเก็บตัวเองอยู่แต่ในบ้านวันเวลาล่วงเลยเป็นหลายเดือนเธอก็ยังทำใจกับเรื่องที่เกิดไม่ได้จนเรื่องราวเลวร้ายลงเมื่อต้นข้าวเหม่อลอยจนถูกรถชนศีรษะกระทบกระเทือนอย่างหนักจนทำให้สูญเสียการมองเห็น

หมอยืนยันว่าหากหญิงสาวผ่าตัดอีกรอบเพื่อรักษาเส้นประสาทเกี่ยวกับการมองเห็นยังไงก็มีโอกาสกลับมามองเห็นได้เหมือนเดิมแต่ต้นข้าวเลือกที่จะไม่รักษาเพราะอยากจะให้การสูญเสียการมองเห็นของเธอเป็นการลงโทษตัวเองที่เป็นสาเหตุทำให้ตะวันจากไป..และนี่ก็เป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เธอจะทำให้ตัวเองดีขึ้นได้เพราะอย่างน้อยก็ถือเสียว่าได้ชดใช้อะไรให้ตะวันได้บ้าง

“ข้าว..มานั่งทำอะไรตรงนี้ลูกน้ำค้างลงหัวกันพอดี”

บุษยาเดินออกมาจากบ้านตรงมายังต้นข้าวก่อนจะยกผ้าคลุมไหล่คลุมถึงหัวทุยของหลานสาวด้วยกลัวว่าต้นข้าวนั้นจะตากน้ำค้างจนไม่สบาย

บุษยาเป็นผู้หญิงวัยสี่สิบกว่าน้าสาวของต้นข้าวเธอครองตัวโสดสนใจแต่งานจนเมื่อหลานสาวได้รับอุบัติเหตุเธอก็คอยดูแลอยู่เรื่อยมา

“ข้าวพึ่งออกมานั่งรับลมแปปเดียวเองค่ะน้าบุษ”

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มอ่อนเล็กน้อยคราแรกคิดว่าน้าของเธอจะเข้านอนแล้วเสียอีกแล้วก็ต้องถูกดุเพราะความเป็นห่วงอีกจนได้

“แล้วเราจะกลับเมื่อไรพ่อกับแม่โทรมาหาน้าตามเราหลายรอบแล้วนะ”

“น้าบุษก็บอกคุณพ่อกับคุณแม่ไปสิคะว่าข้าวไม่อยากกลับอยากอยู่ที่นี่ไปตลอดเลย”

ต้นข้าวบุ้ยปากเธอไม่อยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านหลังโตกับพ่อและแม่เธอเท่าไรเพราะวันๆที่คุยกันก็เอาแต่คะยั้นคะยอให้เธอหาทางรักษาดวงตาทั้งที่เธอไม่อยากรักษา

“ได้ยังไงกันล่ะพ่อกับแม่เราเป็นห่วงแย่”

บุษยายกมือลูบหัวหลานสาวทั้งมองอย่างหนักใจเธอรู้ว่าต้นข้าวอึดอัดเมื่อต้องอยู่ใกล้พ่อกับแม่แต่สิ่งที่พี่สาวและพี่เขยของเธอเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตของต้นข้าวก็เพราะรัก

“เฮ้อ..อาทิตย์หน้าข้าวกลับก็ได้ค่ะ”

สาวเจ้าถอนหายใจเสียงอ่อนที่ยอมกลับง่ายๆครั้งนี้ก็เพราะเห็นแก่น้าของเธอด้วยเชื่อว่าถ้าเธอยังไม่มีกำหนดกลับที่แน่ชัดคนที่จะถูกกดดันอีกคนก็คือน้าเธอนั่นเอง