พี่สาวฝาแฝดที่พลัดพรากตั้งแต่พึ่งจะลืมตาดูโลก จงใจสังหารท่านอ๋องสายโหดในคืนเข้าหอแล้วสาปสูญไป เมื่อฟื้นขึ้นมาในอาภรณ์สีแดงอู๋หงถิงกลับชะตาพลิกผันจากนางใบ้ขอทานมาเป็นชายาทาสของ หวาเซียงอ๋อง
อู่หงถิง ลืมตาตื่นบนแท่นนอนสีแดง ยามเช้าที่ไร้ซึ่งสรรพเสียง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ในเมื่อเมื่อคืนจำได้ว่าตัวเองกำลังจะกลับบ้านที่เชิงเขาเพื่อนำของที่ขอมาได้วันนี้โชคดีได้เงินพอซื้อไก่ ไปให้น้องๆ
“พานางออกไป”
สาวใช้ที่ไม่สาวสองคนจับแขนพาอู่หงถิงออกจากตรงนั้นไปชุดสีแดง ที่สวมใส่ยังใหม่และสวย แต่อู่หงถิงกับคิดถึงราคาของมันหากนำไปขายให้เถ้าแก่ที่เคยขโมยของไปขายอยู่เรื่อยๆว่าจะได้ราคาเท่าไหร่กัน
ร่างซูบซีดในอาภรณ์สวยงาม ยืนมองอู่หงถิงด้วยสายตาสงสัย
“ท่านพี่ทำไมทำกับนางเช่นนั้น”
แววตาดุดันทว่าใบหน้าหล่อเหลาเฉยชา โอบแขนรอบไหล่บางของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกที่งดงามด้วยรูปโฉมกุมมือบางไว้อย่างอ่อนโยน
“หวางเฟยอากาศข้างนอกเย็น เข้าไปข้างในเสียเถอะ อย่ามาเสียเวลากับหญิงไร้ค่าผู้นี้”
“ไร้ค่า”อู๋หงถิงยกมือขึ้นส่งภาษามือ ด้วยความไม่พอใจ หากมีเสียงก็จะเปล่งวาจาด่าทอแต่นี่อู่หงถิงเป็นใบ้ ไม่สามารถกล่าวคำใดได้
ร่างสูงพยุงชายาเอกเข้าไปข้างในไม่สนใจภาษามือด่าทอนั้นหรือว่าไม่เข้าใจว่ากำลังถูกด่าทอ
อู่หงถิงมอง ตัวเองในขณะนี้ทำไมถึง งดงามเพียงนี้แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร
ถูกโยนเข้าไปในห้องเก็บของที่มี ทั้งธัญพืชตากแห้งกับฟืนในนั้น
“อยู่ในนี้จนกว่า ท่านอ๋องจะมีบัญชาให้ออกไป”
หงถิงขมวดคิ้วก่อนจะเดินสำรวจไปรอบๆห้อง
จะเป็นไรไป ดีกว่าบ้านที่อู่หงถิงอยู่กับมารดาแล้วก็น้องๆถมไป
“ท่านพี่นางทำอะไรผิด”แววตาอ่อนโยนไม่ต่างจากน้ำเสียง
“นางใช้มีดในมือแทงข้าก่อนที่จะหนีไป”แววตื่นตกใจ
“แทงท่านพี่ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น นางเป็นถึงลูกขุนนางใหญ่ แต่งเข้ามาในจวนอ๋องคืนแรกแล้วทำไมถึงทำเรื่องใหญ่เพียงนั้น”
หลี่กวางหวาเซียงส่ายหน้าไปมา
“ท่านพี่ลองฟังนางพูด อย่าเพิ่งลงโทษนางเลย”
ส่งเสียงไอถี่ๆสองสามที
“อย่ากังวลพักเสีย ยกถ้วยยาให้พระชายา”
หันไปสั่งสาวใช้
กุมมือซีดขาวไว้แน่นพยุงให้ไปนั่งที่แท่นนอน
ก่อนหน้านั้น
หลี่กวางหวาเซียงสาวเท้าเข้าไปในห้องหอที่ประดับตกแต่งอย่างงดงาม
“เปิดประตู”
บานประตูถูกเปิดออกช้าๆ ร่างบอบบางนิ่งงันในแสงสลัว ผ้าคุลมหน้าปกปิดมิดชิด มือใหญ่เอื้อมเปิดผ้าคุลมหน้าสีแดงบางเบา เสียงมีดสั้นแหวกอากาศพุ่งเข้าสีข้างเขาอย่างจังทั้งๆที่เบี่ยงตัวหลบ เลือดไหลซึมหวาเชียงอ๋องผลักร่างบางให้ล้มลงบนแท่นนอนกุมมือที่บาดแผลเลือดไหลซึม เพียงแค่อึดใจที่ก้มมองบาดแผลนางกับถลาออกจากห้องไปทันที
“จับตัวนางไว้”
มีดเปื้อนเลือดถูกทิ้งลงกับพื้นก่อนที่ร่างบางในอาภรณ์สีแดงจะหายไปกับความมืด
“หวาเซียงพบนางแล้ว นางสลบอยู่ที่ริมเขา”
“นำไปขังไว้”
บาดแผลถูกชำระล้างทำความสะอาดและใส่ยาสมานแผล แผลไม่ลึกนักอาจเป็นเพราะความขลาดเขลาจึงไม่กล้าออกแรงในการแทง หรืออาจเป็นเพราะคนแทงไร้วรยุทธ์ แผลที่ได้จึงไม่สาหัส แต่ในระยะประชิดขนาดนั้นนางตั้งใจจะให้เขาตายอย่างแน่นอน
จะฆ่าจะแกงก็ใช่ที่ บิดานางได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทไม่น้อย เขาเองเคยพบนางเพียงครั้งเดียวในวังหลวงเพียงแค่เหลือบตามอง
“ท่านพี่จะลงทัณฑ์นางเช่นไร”
“ขังนาง ข้าเองไม่สู้ชอบใจนาง ขัดบัญชาฝ่าบาทไม่อาจกระทำอีกทั้งพ่อของนางยังได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท”
“ท่านพี่ บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยอย่าได้ลงทัณฑ์นางเลยคิดเสียว่าเรื่องในครอบครัว”
“เรื่องในครอบครัว นางไม่ได้พลั้งมือทำร้ายข้าหากแต่นางจงใจแทงข้าให้ตาย”
“ท่านพี่อย่างไรเสียนางก็เป็นชายารอง”
“ข้าไม่เคยต้องการนาง ฝ่าบาทจงใจแต่งนางเข้าจวนอ๋องของข้าทั้งๆที่รู้ว่า ...ช่างเถอะ เจ้าพักเสียข้าจะออกไปสูดอากาศข้างนอก”
“ท่านพี่ข้างนอกอากาศเย็นหยิบเสื้อคลุมยื่นส่งให้ด้วยความห่วงใย หวาเซียงอ๋องเพียงรับมาถือไว้ก่อนจะก้าวออกไปด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
“ข้าว”สาวใช้ร่างใหญ่วางถวยข้าวลงตรงหน้า อู่หงถิงส่งภาษามือแสดงความขอบคุณ จนป่านนี้ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองล้วงเกินอะไรบุรุษผู้นั้นและคนในบ้านนี้จึงถูกนำมาขังไว้ที่นี่ ก้มหน้าก้มตากินข้าวพรุ่งนี้หากสิ่งที่สงสัยยังไม่กระจ่างจะหาทางหนี แม่กับน้องต้องเป็นห่วงอย่างแน่นอน
ทิ้งตัวลงบนแคร่ไม้ไผ่นอนพักเอาแรงเสียหน่อย เสียงบานประตูเปิดออกช้าๆ ร่างดำทะมึนของคนสองคนยืนมอง อู่หงถิงตาไม่กระพริบ
“ เจ้า”
โยนถุงเงินให้ตรงหน้า อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง
“เจ้าขอทาน เพียงแค่สงบปากสงบคำ อย่าได้บอกหวาเซียงอ๋องว่าเจ้าไม่ใช่ กวงเจ้าหรูไม่เช่นนั้นแม่กับน้องของเจ้าไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไป”
อู๋หงถิงถลาเข้า ตบตีคนพูดไม่ยั้ง ร่างบางถูกผลักให้ลงไปกองกับพื้น
“ทำตัวดีดีหน่อยชีวิตแม่กับน้องของเจ้าอยู่ในมือพวกเรา สวมรอยเป็นเจ้าหรูได้แนบเนียนแม่กับน้องจึงจะปลอดภัยไม่เช่นนั้น น้องผู้หญิงของเจ้าข้าจะฝังเสียทั้งเป็น”
อู๋หงถิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาร่วงพรูคลานเข้าไปกอดขาคนพูดพร้อมกับส่ายหน้า
“จำไว้เจ้าชื่อเจ้าหรูแซ่กวง เป็นบุตรีของใต้เท้ากวงขุนนางคนโปรดของฝ่าบาท”
“ท่านหวงนางพูดไม่ได้อาศัยขอทานอยู่ริมถนนมานาน”
“ดีดีเลยที่เดียว แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ นางทำไมถึงมีใบหน้าเหมือนกวงเจ้าหรู”
“อาจบังเอิญ”
คนที่ถูกเรียกว่าท่านหวงจิกผมของอู่หงถิงดึงให้ยืนขึ้นเต็มตัว
“ท่านหวงนางคงไม่กล้าแล้วจากที่ดูนางรักแม่รักน้องไม่น้อย แต่ถึงจะกล้าก็เป็นใบ้จะบอกหวาเซียงอ๋องได้อย่างไร”
“555ดี ผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น”
“อยู่ที่นี่ทำตัวดีดีไม่แน่หวาเซียงอาจถูกใจเจ้ารับเป็นนางบำเรอ แต่เดิมเขาก็ไม่อยากแต่งกับเจ้าหรูอยู่แล้ว”
อู่หงถิงปาดน้ำตาก้มลงศรีษะจรดพื้น ส่งภาษามือ
“นางต้องการพูดอะไร”
“นางบอกว่านางยอมทำทุกอย่างขอเพียงปล่อยแม่และน้อง”
มือใหญ่บีบปากบางจนผิดรูป
“ใช้รูปโฉมของเจ้าให้เป็นประโยชน์ หากฆ่าหวาเซียงอ๋องได้เมื่อไหร่ข้าจึงจะปล่อยแม่และน้องของเจ้า”
สะบัดมืออย่างแรงจนใบหน้าของอู๋หงถิงสะบัดตามแรงมือ ก้าวข้าเร้นกายออกไปทันที
บทที่ 1 ปฐมบท
18/06/2024
บทที่ 2 จะฆ่าแบบไหน
18/06/2024
บทที่ 3 แค่ขยับเอวเจ้าก็ทุบ
18/06/2024
บทที่ 4 แผนปองดองของคนรอบกาย
18/06/2024
บทที่ 5 ปองดอง
18/06/2024
บทที่ 6 รักร้าย
18/06/2024
บทที่ 7 ปมร้าย
18/06/2024
บทที่ 8 ต้องร้าย
18/06/2024
บทที่ 9 จืดชืด
18/06/2024
บทที่ 10 ทำหน้าที่แทนชายาเอกข้า
18/06/2024
บทที่ 11 ใจอ่อน
18/06/2024
บทที่ 12 เงื่อนงำ
18/06/2024
บทที่ 13 พูดได้แล้ว
18/06/2024
บทที่ 14 ความจริงมาพร้อมกับความเจ็บปวดเสมอ
18/06/2024
บทที่ 15 ความนัย
18/06/2024
บทที่ 16 หิวหรือยัง
18/06/2024
บทที่ 17 ต้องทนอีกสักเท่าไหร่
18/06/2024
บทที่ 18 พรั่งพรูเหมือนสายน้ำ
18/06/2024
บทที่ 19 อย่าพูดถึงภรรยาเก่า
18/06/2024
บทที่ 20 แพ้สามี
18/06/2024
บทที่ 21 ข้ารักเจ้า
18/06/2024
บทที่ 22 เรื่องเร่งด่วน
18/06/2024
บทที่ 23 หาชีวิตไม่
18/06/2024
บทที่ 24 เฉลย
18/06/2024
บทที่ 25 ยังไม่ตาย
18/06/2024
บทที่ 26 ตายไม่ได้
18/06/2024
บทที่ 27 แผนผังความสัมพันธ์
18/06/2024
บทที่ 28 เข้มแข้งไว้หงถิง
18/06/2024
บทที่ 29 สวรรค์มีตา
18/06/2024
บทที่ 30 อดใจรอ
18/06/2024
บทที่ 31 เพราะเจ้า
18/06/2024
บทที่ 32 บทสรุป
18/06/2024
บทที่ 33 จบ
18/06/2024
บทที่ 34 ตอนพิเศษ
18/06/2024
หนังสืออื่นๆ ของ จันทร์ส่องแสง
ข้อมูลเพิ่มเติม