วันสุดท้ายก่อนที่จะปิดเทอมขึ้นปี 2

มายูที่จะไปเที่ยวพักผ่อนที่เพชรบูรณ์กับพราวเพื่อนสนิทของเธอ จึงตั้งใจว่าจะเข้ามาเก็บเสื้อผ้าที่คอนโดของเธอเสียก่อนเพื่อที่จะไปนอนที่ห้องของพราวและพอเธอเก็บของเสร็จเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น สายที่โทรเข้ามาก็คือแม่ของเธอนั่นเอง

มายูไม่รอช้าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายทันที

“ฮัลโหลค่ะแม่ อะไรนะคะ ก็ได้ค่ะ งั้นเดี๋ยวมายูเข้าไปหาก็ได้ค่ะ” ร่างเล็กทำสีหน้าประหลาดใจอยู่ไม่น้อยที่อยู่ดีๆแม่ของเธอก็เรียกให้เข้าไปหาที่บ้านและบอกว่ามีเรื่องสำคัญที่อยากจะพูดคุยกับเธอ

บ้านขจรรุ่งเรืองกิจ

มายูได้ขับรถเข้ามายังบ้านของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอลงจากรถสุดที่รักและเดินเข้าไปภายในบ้านก็พบกับพ่อและแม่ของเธอที่กำลังนั่งรอเธออยู่ภายในห้องรับแขก

“พ่อแม่สวัสดีค่ะ มีอะไรเหรอคะถึงได้เรียกหนูมา” มายูยกมือไหว้สวัสดีพ่อกับแม่ของเธอ และเดินไปนั่งลงยังโซฟาฝั่งตรงข้ามกับพ่อแม่ของเธอ

“พ่อกับแม่มีเรื่องที่จะบอกหนู แม่ขอเข้าเรื่องเลยนะ ทางฝั่งเพื่อนคุณปู่เขาเร่งพวกเรามาแล้ว เขาอยากพบหนูลูก มายู” แม่พูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนแต่ว่าใครเร่งและเพื่อนคุณปู่ไหนก่อนนี่ฉัน งงไปหมดแล้วนะ

“เพื่อนคุณปู่ไหนคะ แล้วทำไมถึงอยากพบหนู มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกหนูหรือเปล่าคะ” มายูพูดพร้อมขมวดคิ้วถามไปยังพ่อกับแม่ของเธอที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ

“คือแบบนี้ลูก” และแม่ของมายูก็ได้เล่าเรื่องราวว่าเธอนั้นมีคู่หมั้นคู่หมายมาตั้งแต่เด็กซึ่งเขาคนนั้นเป็นหลานชายของเพื่อนคุณปู่ พวกท่านได้ทำสัญญากันเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่พวกเธอยังเป็นเด็ก

“ว่าไงนะคะแม่ หนูเนี่ยนะมีคู่หมั้นแล้ว สมัยนี้มันยังมีแบบนี้อยู่อีกเหรอคะ” พอได้ฟังมายูก็ตกใจเบิกตากว้างลุกขึ้นยืนและถามพ่อแม่ของเธอให้แน่ใจอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานฉายแววตื่นตกใจอยู่ไม่น้อยที่ได้รับรู้ว่าตัวเธอเองนั้นอยู่ดีๆก็มีคู่หมั้น

“เป็นสัญญาหมั้นหมายของทางคุณปู่กับเพื่อนว่าถ้ามีหลานชายกับหลานสาวจะให้ทั้งคู่หมั้นหมายกัน” พ่อของเธอเป็นผู้อธิบายขยายความเพิ่มเพื่ออยากให้ลูกสาวอย่างมายูได้ยอมรับสัญญานี้

“แล้วทำไมพี่มารินถึงไม่ได้หมั้นล่ะคะ ทำไมเป็นหนู?” มายูหันไปถามพ่อด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นเธอแล้วทำไมถึงได้ข้ามพี่สาวคนโตอย่างพี่มารินไปได้

“ในตอนที่คุณปู่กับเพื่อนทำสัญญากันหนูเกิดในช่วงนั้นพอดี สัญญานั่นจึงหมายถึงหนูเท่านั้นจ้ะ” แม่อธิบายเพิ่มเติมอีกครั้งเมื่อเห็นว่าลูกสาวนั้นยังสงสัยอยู่

“มายู เราต้องไปพบคู่หมั้นคู่หมายของเราได้แล้วนะ ทางนั้นเขาอยากเจอลูก” พ่อพูดกับมายูเขาหวังอยากจะให้ลูกสาวนั้นรีบไปพบกับทางฝั่งนั้นให้เร็วที่สุด

“ตะ..แต่หนูไม่ว่างค่ะ นี่ไงคะ นี่ไง ยัยพราวโทรมาพอดี งั้นหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ” มายูรีบบอกไปทันทีว่าเธอนั้นไม่ว่างและบวกกับพราวก็ได้โทรเข้ามาพอดิบพอดี มายูจึงรีบยกโทรศัพท์ให้พ่อกับแม่ของเธอดูอีกทีว่าพราวโทรเข้ามาจริงๆนะ พูดเสร็จก็รีบเดินออกจากบ้านไปทันที

“เดี๋ยวก่อนซิลูก มายูเป็นแบบนี้ไงคะ พวกเราถึงไม่กล้าบอกแกตั้งแต่ทีแรกไง หาข้ออ้างหนีตลอดเลยลูกคนนี้” ผู้เป็นแม่ถึงกับส่ายหัวเบาๆเมื่อเห็นว่าลูกสาวสุดที่รักของเธอได้รีบเดินออกไปจากบ้านไปแล้ว

มายูกดรับสายพราวและบอกว่าเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วแต่ตอนนี้แวะเข้ามาหาพ่อกับแม่ก่อนเลยทำให้ไปหาเธอช้า หลังจากนั้นเธอก็รีบขับรถตรงไปยังคอนโดของพราวทันที

คอนโดพราว

“ฉันจะบ้าตายอยู่ดีๆก็มีคู่หมั้นเฉย ยังกับในหนังเลยแก” มายูที่ได้เข้ามานั่งอยู่ภายในห้องนั่งเล่นของพราวก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายที่ต้องมารับรู้ว่าตัวเธอเองดันมีคู่หมั้นคู่หมายแล้วซะนี่

“ใจเย็นๆ แกลองไปพบเขาดูก่อนดีมั้ย เผื่อว่าเขาอาจจะตรงสเปคแกไง” พราวที่เห็นเพื่อนกำลังเศร้าใจก็เริ่มปลอบโยนด้วยการบอกให้มายูลองไปพบเจอกับผู้ชายคนนั้นดูเสียก่อน

“ไม่เอาหรอกฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้ แกก็รู้” ปากเล็กขยับขมุบขมิบพลางส่ายหน้าไปมาคนไม่เคยพบเจอกันแล้วจะไปหาไปพบหน้ากันทำไมสู่หนีหน้ากันไปเลยเสียยังดีกว่า

เฮ้อ กลุ้มใจจัง สวัสดีค่ะทุกคน ตัวฉันชื่อว่า มายู ณิชนันทน์ ขจรรุ่งเรืองกิจ เรียนอยู่มหาลัย CH และตอนนี้กำลังจะขึ้นปี2แล้ว ฉันกับเพื่อนๆเรียนอยู่คณะบริหาร และที่ฉันต้องถอนหายใจออกมาก็เพราะว่ากำลังมีเรื่องเครียดก็ที่บ้านของฉันน่ะสิอยู่ดีๆก็มาบอกว่าฉันน่ะมีคู่หมั้นแล้วและต้องการให้ฉันไปพบกับคู่หมั้น ซึ่งเป็นใครก็ไม่รู้และฉันไม่มีทางยอมไปพบหรือถูกหมั้นโดยเด็ดขาด คอยดู!